گزارشگری که جای بیننده فکر می‌کند، تصمیم می‌گیرد و هورا می‌کشد

دیدار تیم‌های الجزایر - روسیه که در نهایت با برتری نماینده آفریقا به پایان رسید، گزارش بامدادی ویژه‌ای داشت. قطعا کسانی که تا پاسی از شب بیننده آن دیدار بودند، گزارش این مسابقه را از یاد نخواهند برد.

روسیه و الجزایر بی‌تردید تیم‎هایی هستند که در قیاس با تیم‌های اسپانیا، هلند، آلمان، برزیل و آرژانتین، طرفدار چندانی در ایران ندارند که این امر کاملا هم بدیهی است؛ اما گویا گزارشگر این دیدار جزو علاقمندان شدید تیم الجزایر بود و جام جهانی 1982 را به خوبی به خاطر داشت.

نوع گزارش این گزارشگر بیانگر این موضوع بود و جالب اینکه نظر خود را به بینندگان تحمیل هم می‌کرد. اینکه این گزارشگر از بابت صعود نماینده آفریقا به مرحله یک‌هشتم نهایی ابراز خوشحالی کرد و این امر را به نفع فوتبال آسیا هم برشمرد، جزو مواردی است که طی این گزارش به آن اشاره شد. همچنین شباهت‌های رنگ پرچم الجزایر با پرچم ایران و متعاقبا به نوعی همذات پنداری با این تیم که برای نخستین بار است پای به مرحله یک‌هشتم نهایی می‌گذارد، جالب توجه است.

گزارشگر این مسابقه به همین جا بسنده نکرد و صعود الجزایر را به بینندگانی که تا آن موقع پای گیرنده‌های خود بیدار بودند تبریک گفت و این واقعا از عجایب گزارشگری است چرا که نمی‎توان هیچ نسبتی بین فوتبال ما و الجزایر در این میان قائل شد که البته گویا گزارشگر محترم این دیدار، به چنین نسبتی پی برده و این پیروزی را به فوتبال ایران و مردم تبریک گفته است.

اکنون سوال اینجاست مسئولان صدا و سیما چرا چاره‌ای برای بحث گزارشگری نمی‌کنند؟ در نوروز سال 93 برنامه‌ای از شبکه سوم سیما پخش شد تحت عنوان "آقای گزارشگر". چنانچه سازمان صدا و سیما اراده‎ای دارد مبنی بر اینکه در بحث گزارشگری جوانگرایی کند، این برنامه و برنامه‌هایی از این دست بهترین فرصت است تا افرادی که شایسته حضور در سمت گزارشگری هستند جذب این حوزه شده تا صدا و سیما در این بخش، موفق‌تر از گذشته عمل کند.

به هر حال تمام آنانی که پنجشنبه شب و به عبارت بهتر بامداد جمعه دیدار تیم‌های الجزایر و روسیه را به تماشا نشستند لزوم بازنگری در امر گزارشگر و گزارشگری را به شدت احساس کردند.