جدا از فصلی که گذشت و با افت نسبی این بازیکن همراه بود، او در چند سال اخیر همواره بهترین دروازه‌بان ایران بوده و به شماره یک تیم ملی هم بدل شده اما او به راحتی هر چه تمام‌تر به بخت خود لگد زد و با پیش‌بینی‌ها و اشتباهات نادرست خود، خودش را از جام جهانی محروم کرد و از تیم ملی رفت. ما اینجا کاری به اشتباهات استراتژیک و عملکرد فنی مهدی رحمتی نداریم و می‌خواهیم به طور مختصر، اثرات جدایی او از استقلال را بررسی کنیم.
طبق گفته استقلالی‌ها، رحمتی برای تمدید قرارداد با استقلال، شرایط عجیب و دور از حیطه اختیارات یک بازیکن گذاشته و اختلافاتش با امیر قلعه‌نویی هم مزید بر علت شد تا پیراهن آبی را از تن خارج کرده و با قراردادی قابل توجه، راهی پیکان شود.
این اتفاق طی چند دهه اخیر، بارها برای استقلال افتاده، چراکه وقتی حجازی بزرگ این تیم را ترک کرد و به شهباز رفت، منصور رشیدی جایش را گرفت. با جدایی سعید عزیزیان، احمد‌رضا عابد‌زاده در استقلال ظهور کرد و خود عابد‌زاده هم پس از ترک آبی‌ها، جایش را به حمید بابازاده داد.
خود مهدی رحمتی هم قبلاً در استقلال نتوانست جای وحید طالب‌لو را بگیرد و طالب‌لو که رفت او آمد. یعنی حجازی، عابد‌زاده، بابازاده و حتی عزیزیان گلر‌های مطرح و نامداری بودند، اما با جدایی آنها استقلال ضرر نکرد. شاید در مقطعی کوتاه، شوک رفتن عابد‌زاده و حجازی و رحمتی برای استقلال و هوادارانش تلخ و ناگوار باشد اما همواره جانشینان آنها به خوبی از پس وظایف خود برآمده و از دروازه استقلال حراست کرده‌اند. اگر اعتقاد داشته باشیم که تاریخ تکرار می‌شود، پس با جدایی رحمتی، باز هم تاریخ در استقلال تکرار می‌شود و گلری دیگر، جای او را پر می‌کند.