ابتدای هفته گذشته در لابلای تمام اخبار پرهیاهوی فوتبال جهان،انتشار و انعکاس یک خبر ناگوار، دنیای ورزش را تحت تاثیر قرارداد.این خبر تلخ مربوط به مرگ تیتو ویلانووا 45 ساله، مربی سابق بارسلونا بود.
مربی جوانی که برسر ابتلا به بیماری سرطان گلو جان خود را از دست داد. اتفاقی که ذهن علاقمندان به ورزش در کشورمان را به گذشته‌ای نزدیک در 2 خرداد سال 1390 برد.
همان هنگام که ناصر حجازی، دروازه‌بان اسبق تیم ملی ایران و مربی فوتبال کشورمان براثر ابتلا به بیماری مهلک سرطان ، جان خود را از دست دادند.
اسطوره‌ای که پس از ماه ها مبارزه با بیماری سرطان ریه و چندین مرتبه بستری شدن در بیمارستان، عاقبت در نبرد بر سر حیات و زندگی، «عقاب آسیا» تسلیم شد و با دنیای فانی وداع کرد.
به همین خاطر وقتی خبر درگذشت مربی سابق بارسا به سرعت در رسانه‌های کشورمان انتشار یافت، وضعیت ناراحت‌کننده روزهای پایان عمر مرحوم حجازی در اذهان تداعی و تکرار شد.
از طرفی «ذهن جامعه ورزشی»را یک‌بار دیگر معطوف این نکته کرد که مربیان فوتبال به علت تحمل فشارهای مهیب عصبی، به شدت در معرض ابتلا به بیمارهای مهلک عصر کنونی، به خصوص انواع سرطان‌ها هستند.
مربیانی که در نقاط مختلف جهان طی سال‌ها فعالیت موثر و مفید، به خاطر استرس بیش از حد این حرفه، دیر یا زود، گرفتار بیماری سنگین شده و جان خود را در مواجه با خطری بزرگ می‌بینند.
یک بررسی کوتاه و سطحی در آنچه در احوال مربیان در جهان گذشته، سرنوشت تلخ پایان حیات مربیان را به خاطر ابتلا به بیماری و تسلیم شدن برابر مرگ، این نکته را آشکار می‌سازد.
ذکر تنها چند مورد از بیشمار مواردی که مربیان فوتبال جهان به خاطر فشارهای سنگینی کاری با مشکلات پزشکی مواجه شدند و در پایان جان خود را از دست دادند، آنچه بر ناصر حجازی و تیتو ویلانووا گذشت، را مشخص می‌کند:
*برونو متسو:
یکی از مربیان مطرح و نام‌آشنایی که یک سال قبل به علت ابتلا به بیماری سرطان، جان خود را از دست داد، برونو متسو، مربی معروف فرانسوی بود.
چهره‌ای که به خصوص برای فوتبال‌دوستان ایرانی به خاطر فعالیت مستمرش در کشورهای عربی حوزه خلیج‌فارس کاملا شناخته بود.
مربی بحث‌بر‌انگیز فرانسه که سال گذشته در سن 59 سالگی درگذشت، در آخرین روزهای عمر خود با درد و رنج زیادی مواجه شد تا اینکه به خاطر تسلیم شدن برابر سرطان روده بزرگ، در بیمارستانی در کشورش بدرود حیات گفت.
این مربی که برای اولین مرتبه نام خود را در عرصه فوتبال جهان با هدایت تیم ملی سنگال در جام جهانی 2002 کره و ژاپن به خاطر پیروزی شگفت‌انگیز مقابل تیم کشورش سر زبان‌ها انداخت، در عرض تنها چند ماه متوجه بیماری سنگین خود شد. اما افسوس که تلاش‌هایش برای درمان مفید و کافی نبود.
*باب پیزلی:
باب پیزلی، مربی معروف فقید فوتبال انگلیس، متولد 22 ژانویه سال 1919 در کانتی دورهام، تقریبا 50 سال به فوتبال کشورش به عنوان بازیکن و مربی خدمت کرد. او در مدتی بالغ بر 5 دهه به خصوص در کنار لیورپول به عنوان بازیکن، فیزیوتراپیست، کمک مربی و سرمربی فعالیت کرد.
پیزلی که یکی از بزرگترین مربیان تاریخ فوتبال دنیا محسوب می‌شود، به عنوان تنها مربی که موفق شد 3 بار قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا را کسب کرد، تحت ثاثیر فشار سنگین فعالیت حرفه‌ای‌اش، دچار بیماری آلزایمر شد و به همین دلیل در سال در 14 فوریه سال 1996 درگذشت.
*ارنست هاپل:
ارنست فرانتس هرمان هاپل، مربی معروف فوتبال اتریش، در پایان عمرش سختی زیادی به خاطر بیماری سرطان ریه کشید.
مربی معروفی که تیم هامبورگ را در سال 1983 به مقام قهرمانی اروپا رساند، در تیم‌های زیادی مثل دن‌هاگ و فاینوردرتردام، استانداردلیژ بلژیک، اسواروفسکی اتریش و ... فعالیت کرد.
حتی در جام جهانی 1978 آرژانتین که ایران 3 بر صفر در اولین بازی خود در یک دوره جام جهانی مغلوب هلند شد، هدایت تیم لاله‌‌های نارنجی را برعهده داشت و رقیب حشمت مهاجرانی، سرمربی آن زمان تیم ایران بود.
وی در پایان عمرش حدود 3 سال با سرطان جنگید و عاقبت تسلیم شد.
اتریشی‌ها به پاس سال‌ها تلاش در عرصه ورزش و نیز نبرد پرروحیه‌اش با بیماری کشنده، ورزشگاه شهر وین را به ارنست هاپل آره‌نا، نام نهادند.
تومیسلاو ایویچ:
در سال 1933 در یوگسلاوی سابق به دنیا آمد و قبل از جام جهانی 1998 به چهره‌ای کاملا آشنا برای فوتبال دوستان ایرانی تبدیل شد. این مربی معروف کروات که سابقه هدایت یوگسلاوی ، کرواسی و امارات را دارد، مربیگری تیم‌های باشگاهی بیشماری را در اختیار داشت.
تحمل فشار سال‌ها فعالیت مربیگری باعث شد بر اثر بیماری دیابت فوت کند.
زمانی که وی در سال 2011 درگذشت، از طرف پزشکان معالجش عنوان شد فشار سنگین کاری او را به سمتی سوق داد که عاقبتش دیابت حاد بود.
*والری لوبانفسکی:
فوتبال اوکراین تا پیش از جام جهانی 2006 متکی به 3 نام بزرگ بود که در تاریخ این رشته سهم به‌سزائی داشته و بیشترین خدمات را به کشور خود ارائه کرده بودند.
”والری لوبانفسکی“ فقید، مردی که به همراه دیناموکیف حتی پیش از استقلال ”اوکراین“ در لیگ شوروی سابق و لیگ‌های اروپائی خودنمائی می‌کرد و به‌هنگام سرمربیگری کشورش از این تیم بلوک شرق، یک قدرت بزرگ در صحنه اروپا و جهان ساخته بود.
او را پدر فوتبال اوکراین می‌نامند و بسیاری از فوتبالیست‌های این کشور از ”والری بزرگ“ به‌عنوان کاشف استعداد خود نام می‌برند.
وی در سال 2002 به علت عارضه قلبی درگذشت.
*هنس وایس‌وایلر:
مربی معروف اسبق فوتبال آلمان که هنوز هم متد‌های تربیت مربیگری‌اش در آکادمی‌ها تدریس می‌شود، سال‌ها در این حیطه کار کرد. او مربی تیم‌های اف.ث.کلن،بورسیامونشن‌گلادباخ، بارسلونا ، کاسموس نیویورک و گراس‌هاپرز سوئیس بود که تحت فشار سنگین مربیگری به بیماری قلبی مبتلا بود و در سال 1983 به همین خاطر درگذشت.
*برایان کلاف:
بسیاری در فوتبال انگلیس وی را اسطوره ناتینگهام فارست می‌دانند. هر چند در تیم‌های هارتپول، دربی‌کانتی، برایتون و لیدزیونایتد اما کارشناسان او را پدر موفقیت‌های ناتینگهام‌فارست می‌دانند.
این مربی در سال 2004 براثر ابتلا به بیماری سرطان کبد درگذشت.