درست یا غلط بودنش به کنار.
حرف ما این است:
آیا مستطیل سبز سلطانش سرمربی نیست؟
آیا امیر قلعه‌نوعی باید ببیند بازیکنش کجا دلش می‌خواهد بازی کند یا در کدام بازی دوست دارد به میدان برود؟ یا اینکه در رختکن و در مواجهه با اشتباهات شاگردانش باید آنها را ناز کند؟
پاسخ همه اینها منفی است.
اصالتا امیر قلعه‌نوعی نقطه برتری‌اش بر مربیان دیگر همین است. همین که تیمش مثل موم در دستانش است و از ابزار کافی برای تهییج بازیکنانش بهره‌مند است. او گاهی تندی می‌کند. گاهی حتی دست به تعویض میزند - به زعم ما برخی مواقع زیاده روی هم می‌کند- اما واقعیت این است که کارش نتیجه داده و به ترکیب برنده هم قاعدتا دست نباید زد.
امیر قلعه‌نوعی درست می‌گوید. او مربی‌ای نیست که بازیکن برایش تصمیم بگیرد که چه کند و چه نکند! او یک سرمربی محکم است که باج بده نیست. در مورد نحوه بازی دادن به بازیکنان استقلال بحث‌هایی داریم و خیال می‌کنیم – خیال می‌کنیم – برخی بازیکنانی که به صورت فیکس به میدان می‌روند نباید فیکس باشند اما خیال ما وقتی به چالش کشیده می‌شود که می‌بینیم تیم امیر قلعه‌نوعی صدرنشین لیگ است.
او در روزی که همه خیال می‌کنند نظری باید تعویض شود برهانی را عوض می‌کند و نظر‌ی‌اش اتفاقا گل میزند!
در روزی که همه خیال می‌کنند قاضی باید عوض شود برهانی را عوض می‌کند و اتفاقا قاضی‌اش گل میزند.
تصمیم با سرمربی است. آن هم سرمربی‌ای که صدرنشین است و قهرمان لیگ برتر.
او کارش را بلد است.کار همین است: بازیکن حق ندارد برای سرمربی تصمیم بگیرد. بازیکن حق ندارد غرولند کند. بازیکن قرارداد می‌بندد که تابع تصمیم باشگاه و سرمربی‌اش باشد. سالم باشد و آماده هر زمان که سرمربی اجازه داد، برود و سرش را جلوی توپ بگذارد.
نکونام، منتظری و مجیدی همگی بازیکنان فوق‌العاده‌ای هستند، بسیار عالی، بسیار قدرتمند و توانا و ملی‌پوش اما سرمربی امیر قلعه‌نوعی است و بس! سرمربی تصمیم نهایی را می‌گیرد و اگر لازم باشد با شاگردانش درگیر هم می‌شود مگر فرگوسن با بکهام درگیر نشد که کفش به سر دیوید کوبید؟!
سرمربی سلطان زمین چمن است و بس.
بازیکن می‌خواهد محبوب مردم باشد، می‌خواهد کاپیتان تیم‌ملی باشد یا هر چیز دیگری! /ش