با منصوریان از اوضاع این روزهای فوتبال ایران شروع می‌کنیم. او می‌گوید:« همه شما می‌دانید من یکی از آن عشق فوتبال‌های تمام وقت بوده و هستم. آدمی که زندگی‌اش در استادیوم رفتن و فوتبال بازی کردن خلاصه می‌شد. ما قهرمان‌های خودمان را داشتیم همه بازیکن‌های استقلال بخصوص ناصرخان و یک عالمه ستاره ریز و درشتی که در این تیم بودند. در پرسپولیس هم مجتبی محرمی را خیلی دوست داشتم و با اینکه استقلالی بودم برای تماشای بازی‌هایش به ورزشگاه می‌رفتم. این مسئله در آن روزها یک چیز طبیعی بود، ما عاشق فوتبال و فضایش بودیم. فوتبال ایران پرستاره بود و بازی‌ها تماشاگرپسند و تهاجمی‌تر اگرچه امکانات زیادی نبود. حتی خودمان برای اینکه به ورزشگاه برسیم سختی‌های زیادی متحمل می‌شدیم. این را مقدماتا گفتم تا برسم به یک موضوع مهم اینکه با اتفاقاتی که این روزها می‌افتد قطعا عشق مردم و بخصوص بچه‌ها و جوان‌ها به فوتبال کم می‌شود. این همه هیاهو درباره اتفاقات فوتبال باورنکردنی است. اینکه الان یک طوری همه فکر می‌کنند فوتبالیست‌ها و اهالی فوتبال درگیر مفسدهای مالی و اخلاقی هستند. این چیزی است که آدم‌ها را از دور فوتبال می‌تاراند، شاید الان نه اما هر چه بگذریم تاثیرش را خواهیم دید. همین امروز برای بازی پرسپولیس چقدر به ورزشگاه آمدند. برای بازی تیم ملی در یک روز خوب قبل از عید چقدر؟ بعد از برنامه 90 این هفته شما خودتان را بگذارید جای مخاطبان فوتبال. چه می‌ماند که بابتش به ورزشگاه بروند؟»
منصوریان در ادامه می‌گوید:« منظور من البته با شخص خاصی نیست. علی دایی برادر و دوست خوب من است و من با او رابطه خوبی دارم اما اگر از من دلخور نشود باید به او بگویم ما برای کلیت این فوتبال به امید و صلح احتیاج داریم نه جنگ و ناامیدی. جنگجویی علی دایی برای همه قابل تحسین است. اما کاش سمت و سویش در داخل مستطیل سبز باشد الان که می‌بینم دارد با داور چهارم دعوا می‌کند ناراحت می‌شوم چون دایی چهره اصلی این فوتبال و آدم شاخص نسل ماست و چنین آدمی خیلی باید بیشتر مراقب باشد البته مبارزه و فساد بد نیست ولی شما فکر می‌کنید آخر این داستان‌ها چه خواهد شد. من که فکر می‌کنم نتیجه اولیه‌اش دلسرد شدن مردم است. دلسرد شدن از فوتبالی که بیش از همیشه به حضور مردم احتیاج دارد. ما در مرحله گذار بین دو نسل فوتبال هستیم و حضور مردم در این مرحله بسیار اهمیت دارد. چه اینکه بچه‌ها بیایند و فوتبال پایه را با حضورشان گرم کنند و چه اینکه عاشقان فوتبال ورزشگاه‌ها را پر کنند. بعد از اتفاقات بازی سپاهان – پرسپولیس، حالا دامنه افشاگری‌ها به جاهای دیگر رسیده و نتایج و قهرمانی‌ها هم دارد زیر سوال می‌رود. خب ما که نمی‌توانیم خاطراتمان را از بین ببریم، می‌توانیم؟ اگر جای مردم بودید فوتبال را رها نمی‌کردید؟»
منصوریان می‌گوید: « حرف در این مورد زیاد است اما بهتر است من دیگر در این زمینه صحبت نکنم.»
با این حال او در ادامه حرف‌هایش به یک موضوع دیگر اشاره می‌کند:« یک چیزی هم که در جامعه باب شده مسئله روبه‌روی کردن فوتبال با رشته‌های دیگر است؛ مثلا تا تیم والیبال قهرمان می‌شود همه نگاهشان را می‌چرخاند سمت فوتبال و زیر لب به ما بد و بیراه می‌گویند. انگار فوتبال حق دیگران را تضیع کرده یعنی تا احسان حدادی دیسکش می‌رود بالای 60 متر همه به فوتبال فحش می‌دهند. این واقعا یک اپیدمی است که اتفاقا ورزشکاران محترم سایر رشته‌ها هم به آن دامن می‌زنند. اما گناه فوتبال چیست، فوتبال رشته پرطرفداتری است و به هر دلیل اقبال بیشتری از سایر ورزشگاه‌ها دارد. اینکه چیز بدی نیست، به هر حال یک ظرفیت بالقوه در این فوتبال است که در سایر رشته‌ها کمتر وجود دارد. ما هم به جای اینکه توی سر فوتبال بزنیم از آن استفاده کنیم. چه اشکالی دارد همانطور که ما از موفقیت رشته‌هایی مثل والیبال خوشحال می‌شویم آنها هم دوست داشته باشند موفقیت‌های فوتبال ادامه داشته باشد. من این را خطاب به دوستانی می‌گویم که در رشته‌های دیگر به فعالیت مشغولند و اتفاقا از حیث درآمد مالی آنقدر هم کم از فوتبال ندارند...»
قسمت آخر حرف‌های منصوریان هم مربوط به تیم امید است. او می‌گوید:« ما در عمان دو پیروزی خوب به دست آوردیم اما حتی یک فریم تصویر از این مسابقات در تلویزیون ایران پخش نشد. ما این توقع را از برنامه نود داریم که در برنامه این هفته به بچه‌های ما بپردازد. اینطور نباشد که فردا، پس فردا در پی بی‌توجهی‌های امروز اگر شکستی اتفاق افتاد. همه شروع کنند به اظهارنظر و راه حل دادن، من علیرضا منصوریان به عنوان سرمربی این تیم توجه جامعه فوتبال را به این جوان‌ها جلب می‌کنم و مسابقاتی که در پیش است. رقابت‌هایی که به گفته نایب رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا مهمترین مسابقات آسیایی بعد از جام ملت‌هاست.» /ش