*محمد سررشته داری (روزنامه نگار)
شعار رییس جمهور محترم کشور برای انتخابات و روزهای پس از آن (دولت عدالت محور بود)
در واقع حرف و بحث جناب رییس جمهور همه ابعاد را در بر می گرفت یعنی حوزه های اقتصادی ،سیاسی ،فرهنگی و..
قاعدتا ورزش هم در این دوایر وجود دارد آنهم نه فقط ورزش همگانی و بلکه ورزش قهرمانی که در دنیا ابزاری است برای صلح و دوستی و غرور و تولید هیجان در جامعه آنهم در کلیه سطوح از دارا گرفته تا ندار
در تمام دنیا هم چنین است یعنی جامعه در همه ابعادش از فقیر تا غنی اش با رقابتهای قهرمانی بین المللی و حتی داخلی واکنش مساوی دارد به این مضمون که توزیع خوشحالی در عدالت کامل بین اقشار یک جامعه صورت می پذیرد.
این مقدمه را نوشتیم تا برسیم به چند خط بسیار کوتاه برای رییس جمهور کشور عزیزمان ایران
جناب دکتر محمود احمدی نژاد این روز ها و در دوران چرخه ها و برنامه های انتخاباتی فعلا همه در حال نقد دولت شما هستند و در این راه از یکدیگر سبقت می گیرند اما رویکرد این مقال این نیست چرا که مشکلی که به آن می پردازیم مشکل متولد شده در دوره مدیریت جنابعالی در کشور نبوده است بلکه مشکلی ریشه ای و ساختاری بوده که شاید با بی توجهی های سریالی به آن حالا متورم تر شده و به چشم می آید
مشکل اینست:
توزیع عدالت در فوتبال که مهمترین و موثر ترین ورزش ایران و جهان است با مشکل مواجه بوده و هست در واقع توزیع عدالت اصالتا و اجالتا انجام نشده و مهمترین دلیل این نوشتار هم نابسامانی های استقلال و پرسپولیس است که جمعیت زیر چترش تنها اندکی کمتر از جمعیت ایران است که آنهم با در نظر گرفتن طرفداران این دو تیم در خارج از کشور چندان موثق نیست!
مسئله به هیچ روی کوچک محسوب نمی شود!چرا که موضوع تولید هیجان،اشتغال زایی ،تقویت صدا و سیما برای مبارزه با تهاجم فرهنگی ،درآمد زایی برای صدا و سیما،سالم سازی جوانان و پیشگیری از اعتیاد و ... است!
چنین فضایی مطمئنا زمان وتوجه فوق العاده ای را طلب می کند چرا که در دنیا دولتها بودجه شگرفی را هزینه خوشحالی مردم می کنند در حالیکه در برخی کشور ها مثل ایران تولید خوشحالی با همین فوتبال به سادگی و با هزینه های بسیار کمتر میسور است!
در چنین فضایی است که توزیع عدالت با پرسشی صحیح از سوی مردم دنبال می شود:
چگونه است که توزیع ثروت در فوتبال عدالت محور نیست؟
چگونه است که تمامی باشگاههای ایران دست در جیب دولت دارند و به سادگی هر سال پول تو جیبی اشان را بدون دغدغه می گیرند اما سرخابی ها با جماعتی میلیونی و در حالیکه بسیار در آمد زا هستند و تبلیغات دهها برنامه تلویزیونی را با ثانیه ای یک میلیون تومان تهیه می کنند و پیامکهای فراوانی تولید میکنند و از واردات دارو های روانپریشی جلو گیری میکنند و برف شادی روی سراین مردم می پاشند سهمی بسیار اندک و قطره چکانی از این بودجه ها دارند؟
چرا اینها مکلف می شوند با اینهمه درهای بسته درآمد زایی کنند اما تیمهای صنعتی پول را با بیل جابه جا می کنند؟
آیا تصمیم سازها بر این باورند که سرخابی ها به جامعه سود نمی رسانند؟و صنعتی ها می رسانند؟
موضوعی که استقلال و بعضا پرسپولیس این روز ها مطرح می کنند چیست؟
آیا با اینهمه درهای بسته در آمد زایی تهیه بیش از نیمی از بودجه باشگاهها کافی نیست؟
از کلی گویی می پرهیزیم و به جزئیات می رسیم
استقلال امروز و در دولت شما پس از یک دهه به قلل مرتفع آسیا رسیده است آیا برای ادامه راه نباید دستش را بگیرند و این تیم را به جلو ببرند؟
افتخاری که نزدیک استقلال است افتخار ایران است و این تیم امروز به بازیکن نیاز داردنه فرداها!
و حرف آخر اینکه بودجه ای که مدیر عامل باشگاه دو ستاره استقلال برای ایجاد موج جدیدی از خوشحالی و غرور به آن نیاز دارد به اندازه قیمت دو آپارتمان در بالای شهر تهران است !
آیا برای چنان مقصودی چنین صرفه جویی عجیبی لازم است؟
آیا به اینجا رسیده ایم که برای چنین هدف بزرگی به وسعت اعتلای نام ایران هم نمی توانیم اندکی دست و دلبازی کنیم؟
جناب رییس جمهور اگر از ما بپرسید معتقدیم هنوز کشور به اینجا نرسیده که نتواند حرکتی به این کوچکی را برای زیر مجموعه موفقش انجام دهد!
مدیران موفق را باید حفظ کرد و می دانیم که در وزارت ورزش و ریاست جمهوری هم چنین تفکری وجود دارد!