سال 90 سالی که تاریخ ورزش ایران با حضوری متفاوت و پررنگ در صحنه بین المللی المپیک و پارالمپیک یادمان روزهای طلایی ورزش کشور را زنده کرد اما این شیرینی وشادی ملی ماندنی نشد و باز هم روزهای پراضطراب وپرتنش ورزشی در رخدادهای بین المللی حتی در بحبوحه نشاط بعد از المپیک ،زمزمه شد.
از بحران تعلیق گرفته تا آشتی کنان های بی نتیجه برترین سرمربی جهان.......
تقویم رو که مرور می کردم و تیتر ها را می خواندم ، نکته ای خاص به شدت ذهنم را درگیر کرد.
دیگر از جوان ترین و کوچکترین عضو ورزش قهرمانی تا میزداران ورزشی وکرسی داران فدراسیون های کم مدال و بی مدال و پر مدال همگی یک اشتراک ویژه داشتند وآن چیزی نبود جز" بحث شخصی وخود بینی".
وچقدر زود وحدت و ارزش و احترام ملی را فدای دغدغه ها و مصائب معیشت زندگی شخصی کردیم. با اولین مشکل که از ابتدای تاریخ ورزش با ما همراه بود حرف از جدایی و خداحافظی زدیم.
از شما خواننده محترم می پرسم در کدام قسمت از تاریخ ورزش کشور،مشکل اقتصادی درکنار ورزش قهرمانی و حتی همگانی ،قدم به قدم حرکت نمی کرد؟؟! تختی ها، صنعت کاران ها، سلماسی ها وبرزگرها، حجازی ها بعد از هر مدال وقهرمانی جهانی در کجای این خاک مقدس، آپارتمان و ماشین و.... گرفتند؟؟؟
لختی درنگ و کمی بازبینی و بازخوانی: علم بهتر است یا ثروت ؟
آری، آن روز سخت امتحان انشا بیست گرفتیم ولی فقط برای نگاه آقا معلم. قهرمان چرا نگرانی؟! پهلوانان نمی میرند. /ح