<font>توی ذوق خوردن یعنی به فاصله کمتر از 20 ساعت بعد از دیدن ال کلاسیکو محکوم به دیدن مصافی باشی که از آن به عنوان داربی ایران یاد می شود.آنچه در اسپانیا انجام شد اسمش «فوتبال مدرن» بود و آنچه ایرانی ها در قالب داربی دیدند قطعا «فوتبال بدوی».شاید افسران انگلیسی که صد سال قبل پا به بنادرجنوبی مان گذاشته بودند تقریبا چنین چیزی را بازی می کردند که جمعه شب مردم ایران به اسم داربی مجبور به تحملش بودند.اما در اینجا امیر قلعه نویی با اعتماد بنفسی در حد فرگوسن رو در روی خبرنگاران می نشیند و از پیشرفت تاکتیکی حرف می زند! سرمربی آبی ها که کاملا روشن بود برای «نباختن» تیمش را روانه زمین کرده است در صورتی از فوتبال استقلال دفاع کرد که بازیکنانش در طول نود دقیقه قادر به ساختن یک موقعیت جدی هم نبودند. تنها چند شوت به سمت دروازه پرسپولیس آمد که از قضا تک تک آنها در خارج از چارچوب بود.داربی هفتاد و پنج بازگشتی بود به گذشته.در صورتی که در المپیک، ورزش ایران بیشترین جهش ممکن در تاریخش را داشت فوتبال در داربی به گونه ای دنبال شد که 10 سال پیش می شد، 20 سال پیش و شاید روز نخست ورود فوتبال به ایران.در یک سو مانوئل ژوزه برای فرار از ناکامی ها مجبور به پیروز شدن بود از این رو نیمه نخست تا تماما هجومی وارد میدان شد از آن طرف امیر قلعه نویی بیشتر فکر رکورد شخصی اش بود. همان رکوردی که می گوید او هرگز در داربی ها نباخته است.حالا شد هفت داربی و چهار تساوی برای قلعه نویی.<br> <br> داربی هفتاد و پنجم یک «عقب گرد کامل» بود.در نیمه دوم به وضوح روشن بود هر دو مربی به نباختن راضی شده اند.فوتبال مستقیمی که قلعه نویی این روزها پرچم دارش است در این نیمه زمانی توی ذوق زد که حنیف عمران زاده در تاکتیکی منسوخ و نخ نما شده به نوک پیکان هجومی استقلال نقل مکان کرد تا بالای سر بنگر و سید جلال هد بزند.اما دریغ از یک نصفه موقعیت.داربی حالا مجددا به نوار تساوی برگشته است.درست شبیه همه روزها دهه هفتاد که تماشاگر نماها ورزشگاه را تصرف می کردند. باری این بار هم برگشته بودند؛ با همان فحش ها با همان سنگ ها و با همان ادبیاتی که تصور می شد دیگر دست کم در تهران اثری از آن نمی بینیم.<br> <br> داربی بازها آمده بودند تا داربی را نبازند؛ ژوزه یک نیمه دستور حمله داد و محصول آن شجاعت یک ضربه تیر دروازه بود که علی کریمی آن را نواخت. سپس درخشان ترین صحنه بازی در دقیقه سی که مجددا شماره هشت سرخ ها حرکت انفرادی کرد و در یک صحنه همه مدافعان استقلال بعلاوه جواد نکونام را تسلیم ساخت و محمد قاضی را با سید مهدی رحمتی تک به تک کرد.شاید این بد شانسی ژوزه باشد که این مهاجم «گلزن» نیست شاید هم تقصیر ژوزه است که به چنین مهاجمی اینچنین بها می دهد.<br> <br> فارغ از این دو صحنه مابقی داربی شبیه به یک تئاتر زشت بود. نمایشی به کارگردانی دو مربی محتاط که بر خلاف مصاحبه های جسورانه شان اثری از شهامت در اثرشان به چشم نمی خورد. آنها هنگام بازی مخصوصا نیمه دوم ترسیدند و شجاعت شان را گذاشتند برای مصاحبه با خبرنگاران. تیم قلعه نویی یک موقعیت هم نداشت ان وقت پس از ان بازی می گوید؛با این فوتبال قهرمان می شویم. لاید اگر دو موقعیت نصفه و نیمه داشت مدعی می‌شد قهرمان شده اند و اسنادش در دفتر باشگلاه موچود است!<br> <br> </font>