حتی می توانید این مطلب را نگه دارید و سال 2013 دوباره آن را از رو بخوانید چراکه تورق تاریخ و واکنشهای مسئولان نسبت به تمامی هشدارهای قبلی این مسأله را کاملا نشان می دهد و آینده را پیش روی ما قرار خواهد داد.
در کودکی و دوران دبستان به ما می گفتند تاریخ به ما درس می دهد، این حرف آویزه گوش همه ما بود و حالا با قاطعیت اعلام می کنیم که طی سالهای اخیر و پس از تعلیق فوتبال ایران بارها و بارها هشدار دادند و هشدار دادیم از ما که روزنامه نگار هستیم بگیرید تا عزیزمحمدی، کفاشیان، فتح الله زاده و همه دیگران اما دولتمردان و مجلسیها دقیقا آن کردند که نباید. آنها دست روی دست گذاشتند به خیال اینکه اینها همه حرف است و واقعیت ندارد! آنها در مورد تعلیق فوتبال هم چنین فکر می کردند، همینطور در مورد کاهش سهمیه ها و حالا هم در مورد اعلام آماتور بودن لیگ برتر فوتبال ایران هم لابد چنین فکر می کنند!
بله آماتور! مگر غیر از این است؟ مگر غیر از این است که لیگ برتر ایران آماتور است؟ مگر غیر این است که به صورت یک طرفه و توسط دولت در آن پول خرج می شود؟ مگر غیر از این است که راندمان مالی، درآمدزایی و... ندارد؟
ژاپن 15 سال پیش لیگ فوتبال تشکیل داد و مبانی حرفه ای گری اش را مشخص کرد و پس از 5 سال به اوج قله آسیا رسید و شد تیم اول! و دقیقا جای فوتبال ایران را گرفت، دیگران هم کوشیدند تا حرفه ای شوند، برخی موفق شدند، بعضی هم نه! اما مسأله اینجاست که ما اصلا در این راه حرکت هم نکردیم که ببینیم موفق می شویم یا نه!
مانع چیست؟
مسأله و مانع دقیقا این است:
آنجا در مجلس و در میان دولتیها بعضا حتی در مورد کوچ تیمها و تعویضها هم مصاحبه می شود اما پیرامون این اتفاق فاجعه بار خیر!
هر کس به فکر منافع خودش است! اگر بحث، بحث جابجایی یک تیم به یک شهرستان بود همه دعوا می کردند تا آن تیم را به شهرستان خودشان ببرند و احتمالا در پی آن رأی داشته باشند اما وقتی پای خصوصی کردن و قطع ید دولت از فوتبال وسط می آید همه در سکوت مثل من و تو ناظر و بیننده هستند! هیچکس قدم از قدم برنمی دارد، از مصاحبه هم خبری نیست، حتی از استعفا یا استیضاح هم خبری نیست! اصلا انگار اتفاقی رخ نداده است! یک play off می گویند و می روند دنبال کارشان! چرا هیچ کس نمی پرسد که چه کسی دستور رئیس جمهور را مبنی بر خصوصی سازی انجام نداد؟ چه کسی مقاومت کرد و چرا مقاومت کرد؟ البته نگرانی بزرگ هم هست که در صورت خصوصی سازی هم فقط خودمانی سازی صورت بگیرد نه خصوصی سازی! می ترسیم که وقتی قرار بر خصوصی هم شود بعضی آقایان خاص از جمع خودمانی ها با پول غیر مستقیم دولت وارد عرصه شوند و نه رقابتی در کار باشد و نه خصوصی سازی به معنای واقعی!
اصالتا ترس وجودمان را گرفته است، تحریم، تعلیق، تحقیر، انزوا! اینها همه در فوتبال؟ در فوتبالی که با گوشت و پوست این مردم به هم آمیخته شده است؟
سکوت همه جا را فرا گرفته، طبق معمول عزیزمحمدی و کفاشیان و خود فوتبالیها غصه می خورند و حرف می زنند اما انگار کسی صدای آنها را نمی شنود! می خواستیم بنویسیم آقایان فدراسیونی و سازمانی لیگی لطفا استعفا بدهید تا حداقل صدای اعتراض شما را بشنوند، بعد با خودمان گفتیم که چه شود؟ مگر از تعلیق چیزی پر سر و صداتر هم داشتیم؟ نتیجه اش چه شد؟ 100 نفر دیگر هم در اعتراض به تصمیمهای استعفا بدهند چیزی عوض نمی شود؛ چون نه اهتمامی وجود دارد؛ نه اطلاعات دقیقی!
آنجا در مجلس و در میان هیأت مدیران و دولت کسی دلش به حال فوتبال نمی سوزد! مهم این است که فوتبال دست دوست باشد و خدای ناکرده دست مردم نباشد چراکه در این صورت باید حق پخش تلویزیونی بدهند! باید بلیت فروشی را بدهند دست خود باشگاهها، باید کپی رایت را تصویب کنند و ...
کار سختی است نه؟! / ش
*محمد سررشته داری