اولین حاشیه دعوت از عبدالله ویسی به مراسم برترین های اخلاقی بود و این مربی خوش اخلاق و بی حاشیه تصور می کرد که قرار است از او به عنوان یکی از مربیان با اخلاق تقدیر کنند، زیرا مسئولان فرهنگی فدراسیون به او گفتند متنی برای سخنرانی خود آماده کند.
زمانی که ویسی متن خود را آماده کرد و بر روی صحنه فراخوانده شد علیه برخی از مربیان منشوری بازگشته به فوتبال سخن گفت و به درستی از این مسئله انتقاد کرد.
همین مسئله باعث شد ابتدا بلندگوی سالن را هنگام حرف های تند و تیز ویسی قطع کنند و بعد هم به او جایزه ای ندهند! تا باعث دلخوری این مربی اخلاق گرا و رک گو شود.
اما حاشیه دوم و جالب تر این بود که مسئولان کمیته فرهنگی فدراسیون فوتبال که خودشان برگزار کننده این مراسم بودند از خودشان تقدیر کردند و به خودشان جایزه دادند! برای این کار هم مجبور شدند سختی های زیادی متحمل شوند.
مجری برنامه که خودش یکی از مسئولان فرهنگی فدراسیون بود ابتدا نام خود را اعلام کند و بعد از پشت تریبون کنار بیاید و از پله ها پایین برود و بعد از سوی دیگر از پله ها بالا برود و جایزه خودش را از همکارانش بگیرد!!
درگذشته می گفتند مشک آن است که خود ببوید نه آنکه عطار بگوید اما ظاهرا از مشک فدراسیون فوتبال فقط خودشان باید تعریف کنند زیرا مشک فرهنگی فدراسیون فوتبال بوی خوشی ندارد و همه کارشناسان از ضعف فرهنگی فوتبال و فدراسیون بارها سخن گفته اند .
اگر مسئله شیث رضایی و نصرتی را نادیده بگیریم شعارهای زننده و غیر اخلاقی که هر هفته در ورزشگاه ها سر داده می شود نیز یکی از دلایلی است که مسئولان فرهنگی باید به خودشان جایزه بدهند زیرا آنها هیچ موفقیتی در عرصه فرهنگی نداشته اند و باید قربان صدقه خودشان بروند.
نکته جالب دیگر در این انتخاب ها، در کمیته داوران رخ داد که ناظران با اخلاقی مانند عبدالله باعزم، میرزا بیگی و فنایی را در اختیار داشته اما میز بغلی خود یعنی یدالله سلیمانی که معاون خودشان است را به عنوان ناظر برتر داوری معرفی کرده اند.
از آن سو نیز انتخاب غیاثی که جدال تلویزیونی‌اش در اوج عصبانیت حتی به سوژه خنده بازار هم تبدیل شد به عنوان یکی از برتربن‌ها معرفی شد که البته جای سئوال داشت.
در حوزه نظارت بر مسابقات نیز شهبازی معرفی شد در حالی که افرادی مانند رودنیل و دزفولی وجود داشتند که می‌توانستند این عناوین را به خود اختصاص دهند. متاسفانه این سنت بد که فقط افراد نزدیک به خودمان را می‌بینیم و به فعالیت مثبت دیگران توجه نمی‌کنیم در فوتبال نهادینه شده و برخی از این برگزیده‌ها نیز در چنین شرایطی بی تردید خوشحال هستند.
باید قبول کرد در جامعه هوشمندی زندگی می‌کنیم که همه چیز به خوبی از سوی افکار عمومی رصد می‌شود و باید به توانمندی و فعالیت‌های مثبت دیگران هم توجه کنیم.
آیا بهتر نبود برای انتخاب برترین‌های اخلاق فوتبال مانند انتخاب مربی یا بازیکن اخلاق از میان جامعه ناظران و مدرسان برای انتخاب گزینه اصلح رای‌گیری کنند؟ / ش