در فوتبال ایران همه چیز هست. از حضور در برنامه های فساد گرفته تا زد و بند، از قراردادهای نجومی تا ماشین و خانه های آنچنانی، از بی اخلاقی و دوپینگ تا جادو و خرافه پرستی. دو بازیکن پرسپولیس به عنوان تیمی که همواره داعیه پرطرفداترین تیم ایرانی و حتی آسیا را دارد، مرتکب اشتباهی شدند که حتی در پست ترین جوامع و در پائین ترین فرهنگ ها مذموم و محکوم است، چه رسد به مکان فرهنگی مثل ورزشگاه و آن هم مقابل دیدگان هزاران تماشاگر حاضر و میلیون ها بیننده تلویزیونی. آنچه که در دنیای غرب که ما معتقدیم فرهنگ را بازیچه اهداف و منافع خود قرار داده است نیز دیده نمی شود.
در این چند هفته اخیر بعد از حادثه ورزشگاه سردار بزرگ رشت، از کوچه و بازار گرفته تا رسانه ها و کارشناسان همه در مذمت حرکت شیث رضایی و محمد نصرتی صحبت می کنند اما نکته دردآور اینجاست که این بازیکنان از کیسه بیت المال می خوردند و به مردم دهن کجی میکند، آن هم مردمی که در ریال به ریال بیت المال سهم دارند.
از زمانی که لیگ برتر ایران با یدک کشیدن عنوان حرفه ای به منبع ارتزاق عده ای خاص از بیت المال شد، دلسوازن بسیاری هشدار دادند که قراردادهای میلیاردی علاوه بر اینکه سبب ورود فساد به فوتبال می شود، بین فوتبالیست جماعت و مردم عادی فاصله می اندازد کسی این هشدار را جدی نگرفت و در این میان مدیران ورزشی برای اینکه کارنامه پرثمرتری در ورزش به ثبت برسانند، بیشتر کیسه بیت المال را شل کردند.
امروز که فاتحه اخلاق را در فوتبال می خوانیم، بیش تر به حال وروز بیت المال افسوس می خوریم اما بیشتر باید به حال افرادی افسوس بخوریم که این روزها تمام سعی و تلاششان را می کنند تا از آب گل آلود ماهی بگیرند.
نمونه بارز هم امیر قلعه نویی سرمربی تراکتورسازان که صرفا به خاطر اختلاف نظر با عادل فردوسی پور و برنامه نود با رسانه های غربی که پرداختن به حاشیه های اخیر فوتبال ایران را نوعی بزرگ نمایی و فریب افکار عمومی برای منحرف شدن از بحث اختلاس و مسائل داخلی کشور قلمداد کردند، هم ساز شد و برای تسویه حساب با مجری برنامه نود، در قامت یک مدعی اخلاق صدا و سیما را به ترویج بی اخلاقی محکوم کرد.
جالب تر اینکه کفاشیان صراحتا و با وقاحت هر چه تمام تر گفته که رای شیث و نصرتی را اعلام نمی کنیم تا آن را سبک تر کنیم. این یعنی ماست مالی. یعنی بی احترامی به فرهنگ جامعه. ندیده گرفتن احساسات مردم و خرج کردن بیت المال علیه منافع مردم.
شیث و نصرتی اولین بازیکنان بی اخلاق جامعه فوتبال نبوده و مطمئنا آخرین آن هم نخواهند بود اما شاید بتوان این دو بازیکن را همانند بازیکنانی مانند مجتبی محرمی، علیرضا نیکبخت واحدی، حامد کاویانپور و چند بازیکن دیگر که به دلیل مشکلات اخلاقی و رفتاری از گردونه خارج شدند، را قربانیان سیاست گذاری اشتباه مدیرانی دانست که با حاتم بخشی ها خود از کیسه بیت المال جماعت بی ظرفیت فوتبال را چنان از خود بی خود کرده که خود این مدیران برای مهار تبعات منفی ورود بی رویه پول به ورزش حرفه ای، مجبور شدند قوانینی همچون منشور اخلاقی را تدوین کنند. / ش