سه عامل توقف استقلال. گاهی به چپ نگاه کن

بازبینی دوباره مسابقه استقلال و راه آهن نشان می دهد که شاگردان علی دایی در طول بازی، چهارده بار خود را روی زمین انداختند که در خوش بینانه ترین حالت، نیمی از آن ها تمارض و صرفاً به قصد از نفس انداختن جریان بازی بود. اما این سبک «بازی چرک» که راه آهنی ها برگزیده بودند، به تنهایی عامل توقف استقلال نبود.

* ضعف های پنهان خط دفاعی
استقلال در خط دفاعی نسبت به سایر خطوط، کم بضاعت تر جلوه می کند و این حقیقتی است که حتی مربیان این تیم هم به آن اذعان دارند. مدافعان استقلال در بازی هوایی اغلب مغلوب مهاجمان بلند قامت می شوند، اصل پوشش را به خوبی رعایت نمی کنند و در دقایقی از بازی، تمرکز لازم را ندارند اما این همه مشکلات خط دفاعی این تیم نیست و ضعف پنهان مدافعان، روند بازی آبی ها را مختل می کند.
در بازی با راه آهن و در غیاب پژمان منتظری (کم اشتباه ترین عنصر دفاعی استقلال)، پرویز مظلومی، میثم حسینی را در سمت چپ قرار داده بود، عزیززاده و عمران زاده مدافعان مرکزی بودند و علی حمودی در دفاع راست به کار گرفته شده بود. از این جمع، سه نفر اول هیچ کدام نه توان «حمل توپ» را دارند و نه قابلیت اینکه با پاس های سالم، توپ را به خط میانی منتقل کنند. علی حمودی هم که نسبت به سایرین توانایی بهتری در «بازی در فضای محدود و تحت فشار» را دارد، این روزها آنقدر بی روحیه و فاقد اعتماد به نفس است که بعید است در کوتاه مدت، مهره ای موثر برای خط دفاعی استقلال باشد.
در هر سطح از فوتبال، تفاوتی نمی کند لالیگا باشد یا دسته سوم تهران، یکی از وظایف اولیه مدافعان «پایه ریزی حمله» است اما ضعف های تکنیکی مدافعان استقلال، باعث شده این وظیفه کاملاً فراموش شود و عناصر خط دفاعی این تیم فقط به رد و بدل کردن پاس های عرضی اکتفا کنند تا زمانی که تحت فشار قرار بگیرند و با یک ارسال بلند، توپ را به زمین حریف بفرستند. به بیان دیگر، مدافعان استقلال، اغلب در «آغاز حمله» مشارکتی ندارند و غالب دقایق بازی برای رساندن توپ به خط میانی با مشکل مواجه هستند. در همین تیم استقلال در سال های گذشته مدافعان پا به توپی مثل سهراب بختیاری زاده، مهدی پاشازاده و حتی پیروز قربانی داشته که در این زمینه متبحر بودند اما مدافعان فعلی استقلال (با کمی اغماض به استثنای پژمان منتظری) فاقد چنین ویژگی هایی هستند.
* گاهی به چپ نگاه کن
استقلال در بازی با راه آهن، رکوردی خلق کرد که شاید تا پایان لیگ شکسته نشود؛ این تیم تا قبل از دقیقه 68 که آرش برهانی به جای میداوودی به زمین آمد و اسماعیل شریفات هم از چند دقیقه بعد به سمت چپ متمایل شد، هیچ حرکت هجومی از سمت چپ نداشت، چون اصلاً بازیکنی در این جناح نداشت! به عبارت ساده تر، استقلال در بیش از دو سوم بازی فقط به نفوذ از سمت راست متمرکز شد و نتیجه اش هم پیدا بود؛ فرسوده شدن خسرو حیدری، جباری و تیموریان که تقریباً تمام نیمه اول مشغول رفت و برگشت در این منطقه بودند. به طوری که این سه نفر که سه روز قبل بازی سنگین مقابل بحرین را پشت سر گذاشته بودند، در بیست دقیقه پایانی حتی نای ایستادن هم نداشتند. وقتی یک تیم فقط به حمله از یک جناح و با یک سبک مشخص دل می بندد، کور کردن منافذ نفوذ، کار چندان دشواری نیست و این کاری بود که راه آهنی ها از پس آن برآمدند. گل استقلال هم اگرچه در نهایت با یک ارسال از سمت راست به ثمر رسید، اما این گل (مانند گلی که در بازی با سایپا به ثمر رسید) بیش از هرچیز ناشی از خلاقیت فردی فرهاد مجیدی و موقعیت شناسی مجتبی جباری بود، نه استراتژی تیمی.
* فریز شدن در جریان بازی
پرویز مظلومی بعد از بازی به فرصت ناچیز ریکاوری و بازی ملی پوشانش مقابل بحرین اشاره کرد و گفت «در اواخر بازی حتی آندرانیک تیموریان توان دویدن نداشت مجتبی جباری نیز ایستاده بود». ای کاش یکی از خبرنگاران حاضر در کنفرانس مطبوعاتی از مربی استقلال می پرسید: «پس چرا از تعویض سوم استفاده نکردید؟». تیموریان، کیانوش رحمتی و میثم حسینی هر کدام می توانستند سومین تعویضی استقلال در بازی با راه آهن باشند اما مظلومی که می دید تیمش از دقیقه 80 به بعد، توان فشار آوردن به حریف را ندارد، با همان نفرات بازی را ادامه داد. اگر قوانین فوتبال به گونه ای بود که یک نیمه امروز و نیمه دوم فردا برگزار می شد، مربیان تصمیم های بهتری برای نیمه دوم می گرفتند اما مهم این است که در لحظات بحرانی بازی، تصمیم های آنی، بهترین تصمیم ها باشد. مظلومی می توانست از ابتدای نیمه دوم، محسن یوسفی یا فریدون زندی را که قابلیت بازی در جناح چپ را دارند، به زمین بیاورد اما انگار او هم در تب و تاب بازی غرق شده بود. / ش.