کی روش تشنه است و فوتبال ایران تشنه‌تر

نه سال و بیست روز پس از آن یکشنبه نحس در منامه، خیابانهای تهران شباهت عجیبی با آن شب داشت؛ روزی شلوغ و پر ترافیک پیش از مسابقه و سکوتی محض هنگام بازی اما داستان پایان بازی امشب با آن شب کاملا متفاوت بود.

بعد از نزدیک به گذشت ده سال از آن شب بد یمن برای فوتبال ایران، هنوز حس تنفر از فوتبال بحرین در رفتار بازیکنان و هواداران ایرانی دیده می شود. جواد نکونام یک روز پیش از دیدار بر خلاف همیشه ابایی از انتقاد کردن از حریف ندارد و خیلی با وسواس کلمات را برای نشان دادن تنفرش از فوتبال این کشور کوچک حاشیه خلیج فارس کنار هم می چیند. شاید در ادبیات فوتبالی واژه "زشت" سنگین‌ترین حرفی باشد که می توان برای رفتار یک تیم آن هم پس از گذشت نزدیک به یک دهه به کار برد اما نکونام، کاپیتان آرام تیم ملی 24 ساعت قبل از بازی، "زشتی" کار بحرینی‌ها و خوش رقصی شان برای عربستانی‌ها در پاییز سال 2001 را یادآوری می کند و می گوید "مردم ایران هنوز آن بازی را فراموش نکرده اند".

یک روز بعد، دو ساعت مانده به آغاز بازی؛ به خبرنگاران اس ام اسی می رسد که سی درصد ورزشگاه آزادی پر شده. انتظار می رود با دعوت تلویزیونی کارلوس کی روش از مردم، رکورد 75 هزار تماشاگری حضور هواداران فوتبال شکسته شود. خیابانهای مرکزی پایتخت شلوغ است. اطراف ورزشگاه آزادی هم پر از تماشاگرانی است که با پرچمهای سبز، سفید، قرمز ایران در راه استادیومند.

شاید در این هفته های اخیر سخت ترین کار برای خبرنگاران پیدا کردن راهی برای حضور در ورزشگاه آزادی باشد. یکسری خبرنگاران به شیوه چند سال قبل از در غربی وارد استادیوم می شوند و گروهی دیگر از طرف شرقی استادیوم راه ورود به جایگاه خبرنگاران را پیدا می کنند.

یک ساعت مانده به شروع بازی، خبرگزاریهای اس ام اسی خبر می دهند که نیمی از ورزشگاه آزادی پر شده اما انگار در این وانفسای رسانه ای این اس ام اسها هم چندان قابل اعتماد نیستند. حدود 50 دقیقه به بازی مانده و تنها چهل هزار نفر در استادیوم جا گیر شده اند اما با ماشینهای پر از سرنشینی که در راهند، می شود امیدوار بود به شکستن رکورد تماشاگران در بازی با اندونزی.

رنگ غالب در ورزشگاه آزادی سفید است؛ همان رنگی که کی روش از مردم خواسته بود برای بازی با بحرین بر تن کنند. سی دقیقه تا قبل از شروع بازی بازیکنان دو تیم در زمین آزادی حضور دارند اما خبری از علی کریمی بین بازیکنان سفید پوش نیست. بیش از نیمی از ورزشگاه توجه شان به بازیکنان ایران است و اقلیت به بحرینی‌ها خیره شده اند اما صدای این تعداد کم کر کننده است و همین جا می شود بار دیگر تنفر هواداران فوتبال ایران از بحرینی‌ها را دوباره به وضوح دید.

بازیکنان دو تیم بیرون می روند تا آماده بازی شوند اما باز هم این پرچمهای ایران است که در دستان مردم خودنمایی می کند. بر روی سکوها غوغایی است اما داستان هنوز شروع نشده. بازیکنان دو تیم که وارد می شوند، "آزادی" جهنمی برای بحرینی‌ها می شود. بازیکنانشان می فهمند که این بار هم فوتبال بزرگ ایران با آنها تعارف ندارد. تماشاگران ایرانی که با احتساب تماشاگران تازه وارد رفته رفته تعدادشان به 55 هزار نفر می رسد، چنان با اشتیاق و پرچم به دست سرود ایران را می خوانند که در این چند سال مشابهی برای آن نمی‌توان پیدا کرد.

ثانیه 40 بازی، عصبانیت بحرینی‌ها از جو ورزشگاه یک اخراجی را برای آنها به دنبال دارد. پیتر گرین داور استرالیایی پیش از بازی گفته بود که می داند چه فضایی بین ایران و بحرین حاکم است. او در همان اول کار با کارت قرمزش برای بحرینی‌ها خط و نشان کشید و بازیکنان تیلور معروف ده نفره شدند و در همان نیمه نخست بلایی سر بحرینی‌ها آمد که در رویارویی‌های دو تیم نظیرش دیده نشده بود و نتیجه این بازی سه گلی بود که سید جلال حسینی، مجتبی جباری و هادی عقیلی به ثمر رساندند و البته چند گلی که وارد دروازه بحرین نشد. جالبتر از نتیجه ای که در پایان نیمه نخست ثبت شد، حرکات کی روش کنار زمین بود. سرمربی پرتغالی ایران که حالا در میان همتایان معروفش در فوتبال آسیا مانند رایکارد و کاماچو خودی نشان داده در کنار زمین چمن چنان ولعی از خود به نمایش گذاشت که می شد با تمام وجود نسبت به موفقیت تیم ملی با این مرد "چشم سبز" خوشبین بود.

نیمه دوم آغاز می شود. کی روش که سه دقیقه پیش از پایان نیمه اول از پشت نیمکت بحرین به رختکن رفته بود، در بین دو نیمه به همان شیوه انگلیسی مدنظرش بازیکنان را تهییج کرد که آثار این رفتار با شروع نیمه دوم نمایان بود. تداوم در ارائه بازی تهاجمی و اشتیاق برای گلزنی آن چیزی بود که با توجه به ابراز نارضایتی کی روش از عملکرد بازیکنان تیم ملی در نیمه دوم هم ادامه پیدا کرد و اولین نتیجه اش شد گل انگلیسی آندرانیک تیموریان. گلی که بحرینی‌ها را مطمئن کرد که نمی‌توانند از "آزادی" جان سالم به در ببرند.

بعد از این گل اما کار تمام نشد و قصه کی روش و حضورش در کنار زمین ادامه داشت. او گویا خوب فهمیده بود که با پیروزی پرگل برابر بحرین می تواند محبوبیت و مقبولیتش را در جامعه ایرانی دو چندان کند و به خوبی از این دانایی اش استفاده کرد و باز هم دستور حمله داد. کریم انصاری فرد و غلامرضا رضایی را به زمین فرستاد تا به بازیکنانش بفهماند که با چهار گل هنوز سیر نشده و گل پنجم و ششم کریم انصاریفرد و غلامرضا رضایی سیری ناپذیری تیم کی روش را به خوبی نشان داد.

او می خواست ثابت کند که فوتبال بحرین توهمی است که در زمین بازی توان رقابت با فوتبال ایران را ندارد و اگر خاطره ای از آن یکشنبه نحس وجود دارد، باید از ذهن فوتبال ایران پاک شود. او با بالا و پریدنها، با عصبانیتهای جالب توجه اش 81 هزار و یک صد و سی تماشاگری که در استادیوم آزادی بودند را مطمئن کرد که بزرگی فوتبال بحرین یک توهم است، توهمی از نوع حکومت مردانش که فکر می کنند در اقلیت می‌توانند بر اکثریتی حکومت کنند.