میلاد می‌تواند جانشین خوبی برای فرهاد مجیدی و حتی علی کریمی باشد؛بازیکنی که توانایی بازی کردن در چند پست هجومی را دارد. میلاد در استقلال چند پست را تجربه کرده است. مهاجم، گوش چپ، گوش راست و حتی مهاجم کاذب؛ یعنی پشت فوروارد. بازیکنی با این دایره توانایی بی‌تردید گزینه بسیار مناسبی برای تیم ملی هم هست. تنها تماشای 3 بازی از میلاد میداودی کافی بود تا لبخند بر لب‌های کروش بنشیند. غیرقابل پیش‌بینی هم نبود که میداودی پس از بازگشت، فی‌الفور به تیم ملی دعوت شود. یک سال از آخرین حضور میداودی در تیم ملی می گذرد. پس از آن میلاد به خاطر مصدومیت دیگر نتوانست دروازه تیم‌های ملی را به تسخیر خود درآورد و همین شد که حدود یک سال از تیم ملی دور شد. میلاد اما آنقدر پتانسیل داشت که با 3 بازی به تیم ملی فراخوانده شود. او طی 3 بازی گذشته یک گل زده و 3 بار هم توپ را به تیر دروازه کوبید و البته یک پاس گل و یک پاس منجر به گل (گل اول دربی) هم در کارنامه‌اش قرار دارد بنابراین توجیه لازم برای چرایی دعوت از میلاد نزد کروش وجود دارد. هرچند که بعید به نظر می‌رسد مرد پرتغالی در مواجهه با این سوال که چرا بازیکنی مانند احسان آقازمانی یا جواد کاظمیان و رضا نورمحمدی را به تیم ملی دعوت کردی پاسخ قانع‌کننده‌ای داشته باشد.
با این‌حال خوش‌سلیقگی کروش را به فال نیک می‌گیریم. مرد پرتغالی میداودی را پسندیده است و تردیدی نیست روی او برنامه‌های بلندمدت فراوانی خواهد داشت. انتخاب میلاد آینده خط حمله تیم ملی را هم تامین می‌کند. کریم انصاری‌فرد شاید حالاحالاها در تیم ملی باشد اما تیم ملی نباید تنها متکی به این بازیکن جوان باشد. بازیکنی در حد و اندازه میداودی می‌تواند یک مدعی جدی در خط آتش تیم ملی باشد. میلاد با آن دریبل‌های درجا و شوت‌های مهارنشدنی گزینه خوبی است، هرچند که کروش باید قدری دقت این بازیکن را در زدن ضربه‌های آخر بیشتر کند تا بیش از این تیر دروازه در برابرش نلرزد!