شیث رضایی مدافع جنجالی پرسپولیس همچنان در حالت تعلیق به سر میبرد. این بازیکن که محکوم به تمرین با تیم ب پرسپولیس شده است در مصاحبه ای جالب با مجله رونا کمی صریح تر درباره اتفاقات منجر به محرومیتش و همینطور روابطش با مربیان مختلف صحبت کرده است.
شیث که در ابتدای مصاحبه می گوید: عاشق اسمش است عقیده دارد اگر نامش چیز دیگری بود پنجاه درصد کمتر از حالا مشهور بود.
او همچنین درباره پیراهن شماره سیزده ای که به تن می کند می گوید: شاید خیلی از فوتبالیست ها عقیده داشته باشند شماره 13 برایشان نحسی می آورد اما برای من برکت داشته، چون 13 رجب روز تولد حضرت علی است و من نه تنها دو رقم آخر موبایلم که روز تولدم و دو رقم آخر پلاک ماشینم هم همین شماره است.
او که عقیده بهترین دوران فوتبالش در پرسپولیس مربوط به زمانی است که دنیزلی سرمربی تیم پرسپولیس بوده، درباه حاشیه های دوران سر مربی گری افشین قطبی در پرسپولیس می گوید: در زمان قطبی اشتباه کردم، جوانی کردم و مطمئنا مقصر اتفاقات خودم بودم اما قطبی هم سعی نکرد مرا عوض کند بلکه مسایل کوچک مرا خیلی بزرگ جلوه می داد.
شیث در پاسخ به این سوال که آیا هنوز از قطبی ناراحت است می گوید: نه. اما قطبی از من دلخور است. البته من کار خاصی انجام ندادم ولی چوب شیطنت های درون تیمی را خوردم. در هفت بازی آخر از تیم اخراج شدم و در روزهای خوب پرسپولیس بیرون نشستم. حالا هم مطمئنم اگر قطبی همزمان مربی 100 تیم هم باشد مرا انتخاب نمی کند گرچه از نظر فنی او را قبول دارم و جزو 10 مربی برتر ایران می دانمش.
شیث همچنین درباره اشتباهش در داربی می گوید: فوتبال همین است. وقتی اشتباه می کنی همه بازیهای خوبت زیر سوال می رود. من در داربی وقتی از بازیکنان استقلال توپ می گرفتم یک نگاه تند هم به آنها می انداختم تا بفهمند من بازیکن مختص داربی هستم! اما در صحنه گل به جز من علیرضا حقیقی و رضا نور محمدی هم در گل خوردن نقش داشتند. من هم 30 درصد اشتباه کردم ولی قربانی شدم.
رضایی درباره دلایل اخراجش هم می گوید: وقتی با علی دایی و حبیب کاشانی دور یک میز نشستیم و دایی دلایلش را گفت خشکم زد. او حرف هایی را به زبان آورد که فقط شنیده بود. در آن جلسه مجبور شدم به دایی برای برگشتن به تیم التماس کنم. شاید باور نکنید اما بعد از آن جلسه در ماشین گریه کردم چون این حق من نبود. البته من در زندگی ام فقط به خدا توکل می کنم. همین خدا بود که یک بچه روستایی را به اینجا رساند و به همین دلیل من قضاوت بین خودم و دایی را به خدا واگذار می کنم.
آخرین حرف کاپیتان دوم تیم پرسپولیس هم این است: من از بنده خدا توقع کمک ندارم. اما در روزهای خانه نشینی خیلی ها را شناختم. برای آینده آماده ام و پای همه چیز هم می ایستم.