اغلب بازیکنان تیم‌های مطرح خواسته یا ناخواسته با بازیکنان بزرگ و مطرح دنیای فوتبال مقایسه می‌شوند. برای مثال در همین استقلال تماشاگران لقب اتوئو را به سیاوش اکبرپور می‌دادند؛ لقبی که چندان هم با خصوصیات فنی و اخلاقی سیاوش بیگانه نبود. این مقایسه‌سازی باعث شده بود سیاوش به خصوص در سال‌های آخر در استقلال سعی کند بیش از پیش بازی خود را به این مهاجم مطرح کامرونی نزدیک کند. قبل تر از آن هم هواداران آبی در وصف فرهاد مجیدی و محمد نوازی از لقب دیوید بکام استفاده می‌کردند. البته این لقب بیشتر به نوازی می‌آمد تا مجیدی چون هافبک راست سال‌های گذشته استقلال به لحاظ شکل بازی خیلی شبیه به بکام بود تا فرهاد مجیدی! این قبیل شبیه‌سازی‌ها همچنان در استقلال ادامه دارد تا جایی که خود بازیکنان هم سعی می‌کنند از بدو ورود به محیط جدید لقبی را برای خود انتخاب کنند. پیش‌تر میلاد میداودی از رسانه‌ها و حتی هواداران استقلال خواست به جای اینکه در وصف او از لقب دیوید بکام استفاده کنند او را کریستیانو رونالدو بنامند. او حتی در گفت‌وگو با یکی از رسانه‌ها صراحتا اعلام کرد: «به من بگویید کریستیانو میداودی!» البته نوع بازی میلاد هم بی‌شباهت به کریستیانو رونالدوی پرتغالی نیست. به خصوص هنگامی که ضربات کاشته را می‌نوازد. اسماعیل شریفات، جدیدترین خرید استقلال هم پیش از آنکه قراردادش را با این تیم ثبت کند مصاحبه کرد و گفت: «دوست دارم به من بگویید لیونل مسی!» لقبی که اصلا معلوم نیست به بازیکن جدید استقلال بیاید چون او هنوز با لباس این تیم به میدان نرفته و روشن نیست بازی‌اش شباهتی با لیونل مسی داشته باشد یا خیر؟!
... صرفنظر از اینکه چنین القابی به بازیکنان بیاید یا خیر، این سوال به وجود می‌آید که آیا اساسا اینگونه همسان سازی‌ها باعث رشد بازیکنان خواهد شد؟ معمولا بازیکنان فوتبال ما پس از اینکه با بازیکنان بزرگ قیاس می‌شوند کیفیت بازی‌شان دچار افت فاحشی می‌شود. اینگونه شبیه‌سازی‌ها همیشه برای طیف هواداران جذاب بوده و اگرچه در مقطع کوتاه مدت بازیکنان را تهییج می‌کند تا بازی خود را به لقب‌شان نزدیک کنند اما در دراز مدت با نزول فاحشی روبرو می‌شوند. نمونه‌اش همین سیاوش اکبرپور است که در آخرین سال حضور خود در استقلال فقط یک بار موفق به گلزنی در لیگ برتر شد و نوازی هم در سال‌های پایانی حضور در استقلال هیچ شباهتی به بکام نداشت. در همین راستا می‌توان پای حرف‌های مظلومی نشست. او تحلیل خود را از ماجرای شبیه سازی بازیکنان اینگونه بیان می‌کند: «بازیکن باید خودش باشد. البته مخالف الگو برداری نیستم اما هر بازیکنی باید یاد بگیرد مثل خودش رفتار کند و آنقدر به لحاظ فنی پیشرفت کند که دیگران از اسم او به عنوان الگو بهره بگیرند.»