اسم این بازى چیست؟
وقتى ۹۰ دقیقه زیر توپ مى زنیم، گل هایمان تصادفى است و تقریباً چیزى به نام دفاع و برنامه هاى دفاعى نداریم آیا مى توان اسم چنین فوتبالى را غیر از «على اصغرى» چیزى گذاشت؟
افشین قطبى با لبخندى حاکى از احساس «فتح ایروان» مى گوید: مى دانید چند مسابقه است که نباخته ایم؟
این حرف مربى اى است که وقتى تیم کشورمان به قطر، اردن و بحرین باخت، مى گفت: در بازى هاى دوستانه «نتیجه» هیچ اهمیتى ندارد!
براى سرمربى تیم ملى مى نویسیم؛ بله! این تیم تا زمانى که با تیم ها روبرو نشود نمى بازد.
در بازى با ستاره سرخ که با ترکیب دومش بازى مى کرد و در اردوى بدنسازى به سر مى برد این درخشش مهدى رحمتى بود که مانع از شکست تیم ملى شد.
لاتزیو و واشاش هم در چنین شرایطى با ایران بازى کردند و ارمنستان هم بخش مهمى از نفراتش را به دلیل دیدار تیم امید این کشور با گرجستان به همراه نداشت و ما حتى در چنین مسابقه اى نیز خوش شانس بودیم که نباختیم.
در ایروان خیلى به دنبال آن «تیکى تاکا» مى گشتیم که قطبى درباره اش حرف مى زد اما تنها چیزى که دیدیم فوتبال على اصغرى بود، فوتبالى که هیچ برنامه و هدف مشخصى نداشت. فوتبالى که در آن هیچ پاس ۳ ایى ۴ نشد. فوتبالى که نمى دانستیم در آن دنبال چه هستیم؟ محک مدافعان آزمودن مهاجمان؟ تمرین «حمله» ؟
دنبال چه چیزى؟
آیا ملاک فقط نباختن است؟
آیا تا ابد هم مى توان با ارمنستان و واشاش بازى کرد و سرها را با نتیجه گرم کرد؟
آیا غیر از اینست که بالاخره یک روز جام ملت ها شروع مى شود و این تیم باید با تیم هایى روبه رو شود که حتى آسان ترین شان هم بهتر از ارمنستان بازى مى کنند؟
مى دانیم که قرار است به زودى با کره و چین هم رو به رو شویم اما با این تیم در چنین بازى هایى چه اتفاقى براى ما خواهد افتاد؟
آیا دوران نتایج دل خوش کنک به پایان مى رسد یا اینکه همچنان مى توان با مهدى رحمتى موقعیت هاى حریفان را مهار کرد و در ضد حملات با سانتر و شوت و پنالتى بازى ها را برد