ﺩﺍﻣﻨﻪ ﺍﺧﺘﻼﻓﺎﺕ ﺍﻣﻴﺮ ﻗﻠﻌﻪﻧﻮﻳﻰ ﻭ ﻣﺪﻳﺮﺍﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻧﻴﻪ ﻭ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎﻯ ﺗﻨﺪ ﻛﺸﻴﺪ. ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺗﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ، ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺖ ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮﺍﻥ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪﺩﻟﻴﻞ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑ ﻪﺩﻭﺭ ﺩﻭﻡ ﻟﻴﮓ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻗﻠﻌﻪ ﻧﻮﻳﻰ ﺩﺭﻫﻤﺎﻥ ﺩﻭﺭﺍﻭﻝ ﺑﺎﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭﺍﻧﺘﻬﺎﻯ ﺟﺪﻭﻝﮔﺮﻭﻩ ﺣﺬﻑ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪﻭﺑﻪﺑﺎﺯﻳﻜﻨﺎﻥ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﺍﻳﻦﻭﺿﻌﻴﺖ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺩﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭﺑ ﺎﻛﻨﺎﺭ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﺪﻳﺮﺍﻥﺑﺎﺷﮕﺎﻩ، ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻓﺮﻕ ﻛﺮﺩ.ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎﺭﻧﮓﻭﺑﻮﻯﺩﻳﮕﺮﻯﮔﺮﻓﺖﺍﻣﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪﺩﺭﭘﺲﺍﻳﻦﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩ ،ﻛﺴﻰ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ. ﻗﻠﻌﻪﻧﻮﻳﻰ ﮔﻔﺖ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺎﺯﻳﻜﻦ ﻧﻤﻰﮔﻴﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻢ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻧﺸﻮﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ ﺩﻟﻴﻠﻰ ﻧﻤﻰﺩﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ ﻛﻪﻣﻰﮔﻮﻳﺪ.ﺍﻭﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺁﻥﻃﻮﺭ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ. ﺍﻭ ﺩﺭ ﻓﺼﻞ ﻧﻘﻞ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻻﺕ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﻴﻚﺯﺍﺩﻩ ﻭ ﺟﺎﻥﻭﺍﺭﻳﻮ ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺧﺴﺮﻭ ﺣﻴﺪﺭﻯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﻭ، ﻫﻮﺷﻤﻨﺪﺍﻧﻪﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻭﺟﻬﻪﺍﺵ،ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁﺳﻴﺐ ﺭﺍﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺒﻴﻨﺪ.
ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺧﺴﺮﻭ ﺣﻴﺪﺭﻯ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺮﺑﻰ ﺳﭙﺎﻫﺎﻥ ﺍﺻﻼ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺻﻒ، ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻗﻠﻌﻪﻧﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺎﺯﻳﻜﻦ ﻧﻤﻰﮔﻴﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻢ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻧﺸﻮﺩ، ﻧﻘﺾ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﻭ ﺩﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺍﺳﺖ. ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻢ ﻫﺴﺖ، ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭﺵ ﺑﺮﺍﻯﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻭﻗﺘﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ، ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻟﺨﻮﺷﻰ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻧﺶ ﺷﻌﺎﺭ ﻣﻰﺩﻫﺪ. ﺷﻌﺎﺭﻫﺎﻯ ﺯﻳﺒﺎ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺭﻭﺯﻯ ﻛﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ، ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻣﻰﺩﺍﻧﻨﺪ ﺍﮔﺮ ژﻧﺮﺍﻝ، ﺩﻟﺴﻮﺯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﻭ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺶ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﻰﺩﺍﺩ ﺣﺘﻰ ﻳﻚ ﺑﺎﺯﻳﻜﻦ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺟﺬﺏ ﺗﻴﻢ ﺍﻭ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻮﺩ، ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺣﻴﺪﺭﻯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺭﺍﺿﻰﻣﻰﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪﺍﺳﺘﻘﻼﻝ ﺑﻪﺩﻻﻳﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﺳﻴﺐﻫﺎ ﻭﺿﺮﺑﻪﻫﺎﻯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮﺩ، ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻧﺸﻮﺩ. . ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺻﻔﺎ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻰﺷﺎﺋﺒﻪ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﺩﻭ ﺗﻴﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ، ﻛﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﺍﻧﻪ، ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﻨﺪ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﻋﺎﺩﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﮔﻮﻝ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻃﻮﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺧﻰﻣﻮﺍﻗﻊ ﻫﻢﺑﺮﺧﻼﻑ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻓﻜﺮﻛﻨﺪ .ﻫﻨﻮﺯ ﻋﺪﻩﺍﻯ ﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭﻧﺪ ﻛﻪﺁ ﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺭﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻭﺭ ﻛﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺧﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﮕﺮﻧﺪ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻰ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ: ﺷﻌﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻧﻪ ﺁﻧﻜﻪ ﻋﻤﻠﻰ ﺷﻮﻧﺪ.