هافبک‌های دفاعی معمولاً از نظر قدرت بدنی در شرایط عالی هستند، قامت متوسطی دارند، قدرت شوت‌زنی آن‌ها بی‌همتاست، جنگندگی در بازی آن‌ها موج می‌زند و در نتیجه می‌توانند رهبران فوق العاده‌ای در زمین باشند. در نگاه اول شاید حضور بازیکنی با خصوصیات کاملاً دفاعی یک خط جلوتر از مدافعان کمی مضحک و «احمقانه» به نظر برسد، اما باید ریشه پیروزی‌ها و موفقیت تیم‌های بزرگ را در ساق‌های پای هافبک‌های دفاعی آن تیم جست.
عمده وظیفه هافبک‌های دفاعی مخرب در قدم اول خنثی کردن حملات حریف است. در این زمینه خدیرای آلمانی را می‌توان سرآمد بازیکنان حاضر دانست. هافبک‌های دفاعی مطلق بیشتر در کار‌های دفاعی عصای دست مدافعان هستند. سرخیو بوسکتس را می‌توان ستاره این دسته قلمداد کرد. از آن طرف هافبک‌های دفاعی تأخیری وظیفه بسیار مهمی دارند، آن‌ها سعی می‌کنند تا با حضور خود ضد‌حملات حریف را به گونه‌ای به تأخیر بیندازند تا بازیکنان هم‌تیمی بتوانند در دفاع اضافه شوند. شاید بهترین افراد در این زمینه انگولو کانته، هافبک فرانسوی چلسی باشد. هرچند عده‌ای از کارشناسان حضور هافبک‌های دفاعی مطلق، مخرب، و تأخیری را در فوتبال طاعون این ورزش بزرگ می‌دانند، اما نکته‌ای که نمی‌توان آن را انکار کرد موفقیت تیم‌هایی است که از حضور این بازیکنان سود می‌برند. یحیی گل‌محمدی نیز از جمله مربیانی است که اعتقاد زیادی به استفاده از دو هافبک دفاعی دارد و چنین بازیکنانی به درد سیستم تهاجمی او می‌خورد. یکی از بازیکنان این پست که گل‌محمدی سبک بازی او را می‌پسندد مسعود ریگی است؛ هافبک دفاعی کنونی استقلال تهران که یحیی ابتدای فصل به شدت مخالف جدایی‌اش بود.
سرمربی سابق شهر خودرو مشهد در نقل و انتقالات تابستانی و پیش از شروع لیگ نوزدهم خیلی تلاش کرد جلوی استقلالی شدن مسعود ریگی را بگیرد، اما موفق نشد. پیشنهاد استقلالی‌ها به هافبک دفاعی شهر خودرو مشهد آنقدر برای این هافبک زحمتکش و بی‌ادعا وسوسه‌انگیز بود که بالاخره آبی‌پوش شود.
یحیی گل‌محمدی هنوز هم از جدایی مسعود ریگی با حسرت یاد کرده و این اتفاق را عامل اصلی افت محسوس تیم مشهدی در لیگ نوزدهم می‌داند. ازما نشنیده بگیرید، اما حتم بدانید اگر مسعود ریگی استقلالی نمی‌شد در نقل و انتقالات پس فصل لیگ بیستم پرسپولیسی می‌شد!