** رائول گونزالس **

چهارشنبه 29 اکتبر 2008 آغاز پانزدهمین سال حضور او در رئال مادرید خواهد بود. "رائول گونزالس بلانکو" که از او به عنوان فرشته رئال مادرید یاد می شود متولد 27 ژوئن 1977 در شهر مادرید است. رائول از سال 1994 به عضویت تیم بزرگسالان رئال مادرید درآمد.

به گزارش یوفا: رائول بیش از 100 بار برای تیم ملی اسپانیا به میدان رفته است. وی با 44 گل همچنان بهترین گلزن تاریخ تیم ملی اسپانیا است.

مشخصات:

نام کامل : "رائول گونزالس بلانکو"

تاریخ تولد : 27 ژوئن 1977

محل تولد : مادرید، اسپانیا

قد : 1 متر و 80 سانتی متر

نام های مستعار : El Angel De Madrid (فرشته رئال مادرید)

El Capitan (کاپیتان)

Raulito (رائولیتو)

El Siete (شماره 7)

پست : مهاجم نوک، مهاجم دوم

به گزارش یوفا: اگر بخواهیم از مهمترین رقابت های معتبری که رائول در آنها حاضر شده است یاد کنیم می توان به جام های جهانی 1998 فرانسه، 2002 کره و ژاپن و 2006 آلمان و همچنین جام ملتهای اروپا در سالهای 2000 هلند و بلژیک و 2004 پرتغال اشاره کرد.

رائول دوازدهمین گلزن برتر تاریخ لیگ اسپانیا است. او در 14 سال گذشته 296 گل برای کهکشانی ها به ثمر رسانده است. با این تعداد گل، او به دومین گلزن برتر تاریخ باشگاه رئال مادرید پس از آلفردو دی استفانو مبدل شده است.

سبک بازی :

رائول در حقیقت یک مهاجم نوک است اما او توانایی بازی به عنوان مهاجم دوم و یا حتی بازیکن خط میانی را نیز دارد. رائول یک بازیکن پرجنب و جوش است و علاقه زیادی به تغییر پست در زمین دارد.

او می تواند هم بازیهای خود را صاحب موقعیت ساخته و خالق فرصت های بزرگ گلزنی باشد.

مربیان بسیاری در باشگاه رئال مادرید و تیم ملی اسپانیا سعی در یافتن موثرترین پست رائول در زمین را داشته اند. رائول صرفاً یک تمام کننده است. بدون شک او بهترین سالهای خود را در اواخر دهه 90 و درکنار "فرناندو مورینتس" سپری کرد.

از زمانی که "مورینتس" از رئال مادرید جدا شد، رائول بیشتر به عنوان مهاجم دوم پشت سر بازیکنانی همچون "رونالدو" و "فان نیستلروی" انجام وظیفه کرده و یا به عنوان بازیکن گوش چپ در خدمت باشگاه بوده است.

به گزارش یوفا: در جام جهانی 2006 نیز رائول به همراه "فرناندو تورس" جوان و جویای نام، داوید ویا، "خوسه آنتونیو ریس" و خواکین سانچس در ترکیب اصلی تیم ملی اسپانیا قرار گرفت.

*زندگی ورزشی

رائول پس از موفقیت در تیم غیر حرفه ای شهر خود با نام سان کریستوبال، در سن 13 سالگی موفق به امضای قرارداد با باشگاه نوجوانان اتلتیکو مادرید شد. رائول با پیراهن تیم ملی اسپانیا موفق به قهرمانی در جام جهانی زیر 15 ساله های جهان شد و اینطور به نظر می رسید که وی قصد راهیابی به تیم بزرگسالان اتلتیکو مادرید و یافتن جایگاهی در نزد شاگردان "خسوس گیل" مربی آن زمان تیم را داشت.

پس از اینکه رائول از حضور در اتلتیکو مادرید ناکام ماند به رئال مادرید رفت و آنجا بود که سرنوشتی باورنکردنی انتظار او را می کشید. رائول فصل 95-94 را با حضور در تیم سوم رئال مادرید آغاز کرد و در 7 بازی نخست خود 13 گل برای تیمش به ثمر رساند. در اکتبر 1994 "خورخه والدانو" سرمربی وقت رئال مادرید از این بازیکن جوان و با استعداد در ترکیب تیم خود استفاده کرد. در آن زمان رائول تنها 17 سال و 4 ماه سن داشت و به عنوان جوان ترین بازیکن تاریخ باشگاه رئال مادرید در ترکیب اصلی این تیم شناخته شد.

او طی نخستین فصل حضور خود در رئال مادرید 28 بار در ترکیب این تیم حضور پیدا کرد و 9 گل نیز به ثمر رساند که نخستین گل وی در بازی مقابل اتلتیکو مادرید و در دومین حضور او در لالیگا به ثمر رسید. در پایان همین فصل، رائول به همراه هم تیمی های خود جام باشگاههای اسپانیا را بدست آورد.

در عرصه ملی رائول نخستین گل خود برای تیم ملی اسپانیا را در بازی مقابل تیم جمهوری چک به ثمر رساند. بازیهای رائول در تیم ملی اسپانیا خوش بینی را در نزد هواداران این تیم به ارمغان آورد و با گل های وی، تیم ملی اسپانیا به دنبال جبران ناکامی های خود در رقابت های معتبر بود.

رائول نقش عمده ای در بدست آوردن 6 جام معتبری که رئال مادرید در بین سالهای 1998 تا 2003 به مجموعه افتخارهای خود اضافه کرد ایفا نموده است. او در سالهای 2000،1998 و 2002 جام قهرمانان باشگاههای اروپا را به همراه رئال مادرید بالای سر برد که در این میان در بازی های فینال سالهای 2000 و 2002، رائول برای تیمش در مقابل والنسیا و بایرن لورکوزن گلزنی کرد.

در میان جام های داخلی نیز او چهار بار به قهرمانی در لالیگا در سال های 2001،1997،1995 و 2003 به همراه رئال مادرید دست یافت. در سال 2002 پس از خداحافظی "فرناندو ئییرو" از تیم ملی اسپانیا و همچنین بدرود گفتن وی با باشگاه رئال مادرید، رائول به عنوان کاپیتان تیم ملی اسپانیا و رئال مادرید که در آن زمان به قوهای سفید معروف شده بود برگزیده شد.

در بین سال های 2003 تا 2007 رائول از سوی کارشناسان فوتبال به شدت مورد انتقاد واقع شد. که ریشه بیشتر این انتقادها بازیهای ضعیف او طی این چهار سال بوده است. ناکامی های رائول در چهار سال گذشته با ناکامی های باشگاه رئال مادرید و همچنین تیم ملی اسپانیا در راستای بدست آوردن جام های معتبر تواٌم گشت.

این ناکامی ها سبب نیمکت نشینی های پیاپی وی در تیم ملی اسپانیا و باشگاه رئال مادرید گردیده و در نهایت چندی پیش منجر به خط خوردن وی از تیم ملی اسپانیا و شاگردان لوئیز آراگونس شد. این روزها بسیاری از منتقدان، دلیل حضور رائول در ترکیب اصلی رئال مادرید را قدرت نفوذ بالای این بازیکن در باشگاه رئال مادرید می دانند.

در 28 سپتامبر 2005 رائول در بازی مقابل المپیاکوس یونان در لیگ قهرمانان اروپا و در نود و هفتمین حضور خود در این رقابتها با گلی که در این بازی به ثمر رساند نام خود را به عنوان اولین بازیکنی که در تاریخ این رقابت ها پنجاه بار توپ را از خط دروازه حریفان عبور داده است مطرح کرد و رکورد پیشین باشگاه رئال مادرید را نیز که در اختیار "آلفردو دی استفانو" بازیکن افسانه ای رئال مادرید بود را کنار زد. در حال حاضر نیز رائول با 2 گلی که اخیراٌ در لیگ قهرمانان و در بازی مقابل بایرن مونیخ در مرحله حذفی به ثمر رساند رکورد 56 گل در این رقابت ها را به نام خود ثبت کرد و رکورد آندری شوچنکوی 54 گله را از اذهان فوتبال دوستان محو کرد. وی هم اکنون با 63 گل نخستین گلزن برتر تاریخ لیگ قهرمانان اروپا است.

به گزارش یوفا: هر چند رائول در فصل 2007-2006 توانست تنها 5 گل برای تیم خود به ثمر برساند اما او به دلیل تعصبی که نسبت به تیم خود دارد حاضر شد تا در پست های مختلفی از جمله سمت چپ و راست در این فصل ایفای نقش کند. تیم رئال مادرید در این فصل و به خصوص پس از تعطیلات سال نو توانست با روحیه بالا، همکاری مثال زدنی و به خصوص رهبری یک سرمربی توانا همچون "فابیو کاپلو" و کاپیتانی همچون "رائول گونزالس" عنوان قهرمانی رقابت های لالیگا را از آن خود کند تا دیوید بکام و روبرتو کارلوس یک خداحافظی شیرین را با سانتیاگو برنابئو تجربه کنند.

رائول پس از قهرمانی تیم رئال مادرید و در مهمانی ای که در آن رامون کالدرون رئیس باشگاه نیز حضور داشت، گفت: «به نظر من تیم ما چیزهای از دست رفته زیادی را دز 4 ماه گذشته دوباره بدست آورد. این جام در واقع حاصل اتحاد، روحیه تیمی و همچنین سخت کوشی ما بود. در اینجا لازم می بینم که از تمامی هم تیمی های خود، سرمربی، اعضای کادر فنی و تدارکات تیم سپاسگذاری کنم. همگی آنها نقش فراوانی در این قهرمانی ایفا کردند و همواره همانند عضوی از خانواده رئال مادرید در دشواری ها ما را یاری نمودند. همچنین نباید والدین خود را فراموش کنیم، آنها بسیار موثر بودند. آنها با هر شکست ما اندوهگین شده و با هر پیروزی ما خوشحال شدند.»

قرارداد رائول با تیم رئال مادرید تا سال 2011 میلادی است و اگر مسئولان رئال بخواهند او را بازیکن آزاد اعلام کنند باید براساس یکی از مفاد قرارداد وی، مبلغ 180 میلیون یورو به گونزالس پرداخت کنند.

در عرصه ملی نیز رائول در بازی مقابل سن مارینو در رقابت های مقدماتی جام جهانی 2006 در تاریخ 12 اکتبر 2005 با بستن بازوبند کاپیتانی تیم ملی اسپانیا بر بازوی خود رکورد بیشترین حضور در تیم ملی اسپانیا را که قبل از وی در اختیار "فرناندو ئییرو" بود شکست و یک بار دیگر نام خود را در تاریخ فوتبال اسپانیا جاودانه ساخت.

او همچنین در 19 ژوئن 2006 و در بازی مقابل تونس در جام جهانی به عنوان هجدهمین بازیکنی شناخته شد که در عرصه ملی در 3 جام جهانی مختلف گلزنی کرده است.

از نظر اخلاقی نیز رائول یک بازیکن مثال زدنی است. او در یک مقطع زمانی در مدت 30 ماه هرگز کارت زرد از داوران دریافت نکرد. رائول از اندک بازیکنانی است که در دوران فوتبال حرفه ای خود هرگز با کارت قرمز داوران روبرو نشده است.

*زندگی شخصی:

رائول متولد حومه شهر مادرید و از یک خانواده نجیب است. پدر او دن پدرو یکی از هواداران اتلتیکو مادرید بود، جایی که رائول مدت زمان کوتاهی را در آن سپری کرد و مربیان اتلتیکو استعداد قابل توجهی را در وجود او نیافتند چرا که رائول در آن زمان بسیار لاغراندام، نحیف و ضعیف بود.

رائول پس از به ثمر رساندن هرگل، حلقه ازدواج خود را به نشان علاقه خود به همسرش بوسه می زند. همسر او "مامن سانز" نام دارد. رائول دارای چهار فرزند پسر است.

پسر نخست آنها "خورخه" نام دارد و متولد 25 فوریه 2000 است، رائول نام او را به سبب نام "خورخه والدانو" نخستین مربی حرفه ای خود در باشگاه رئال مادرید "خورخه" نامیده است. "اوگو" پسر دوم او متولد 20 نوامبر 2002 است که نام او نیز برگرفته از نام "اوگو سانچیس" قهرمان دوران کودکی رائول و بازیکن افسانه ای باشگاه رئال مادرید است. دو پسر دیگر او به نام های "هکتور" و "متئو" هردو متولد 17 نوامبر 2005 هستند. رائول به دلیل علاقه اش نسبت به "لوتار ماتئوس" بازیکن بزرگ فوتبال آلمان نام "متئو" را برای پسر خود برگزید.

رائول اهل مطالعه است و علاقه خاصی به کتابهای "آرتورو پرز ریورته" دارد، او تمام سبک های موسیقی اسپانیایی را دوست داشته و همچنین از شکار و تماشای مسابقه های گاوبازی لذت می برد.

"فرناندو مورینتس" از دوستان بسیار نزدیک رائول است. این دو بازیکن اسپانیایی زوج طلایی خط حمله رئال مادرید را در بین سالهای 1998 تا 2002 تشکیل می دادند، تا زمانی که "رونالدو" جای "مورینتس" را در خط حمله گرفت و "مورینتس" راهی باشگاه موناکو شد. او در رقابتهای لیگ قهرمانان اروپا در فصل 2004-2003 در بازی مقابل رئال مادرید تیم سابق خود، در مرحله حذفی این رقابت ها و در مقابل دیدگان هواداران قوهای سفید یک گل زیبا به ثمر رساند اما به قدری در نزد هواداران رئال محبوب بود که با تشویق آنها مواجه شد. رائول و "مورینتس" همچنان دوستان صمیمی برای یکدیگر هستند. در فصل 2006-2005 در حالی که رائول دوران آسیب دیدگی خود را پشت سر می گذاشت اکثر بازیهای دوست قدیمی خود را در لیگ برتر انگلستان و در پیراهن تیم لیورپول را از نزدیک تماشا می کرد.

*افتخارات تیمی در عرصه باشگاهی :

جام باشگاههای اسپانیا در سالهای 2001،1997،1995، 2003، 2007 و 2008

سوپر جام اسپانیا در سالهای 2001،1997، 2003 و 2008

جام حذفی اسپانیا در سالهای 2001،1997 و 2003

جام بین قاره ای در سالهای 1998 و 2002

افتخارات فردی در عرصه باشگاهی :

بدست آوردن عنوان بهترین گلزن لالیگا یا پیچیچی در سالهای 1999 و 2001

عنوان بهترین بازیکن فصل لیگ اسپانیا در فصل 97-96

جایزه بهترین مهاجم جام باشگاههای اروپا در سالهای 2001،2000 و 2003

عنوان بهترین بازیکن زمین در یکی از مسابقات در جام بین قاره ای در سال 1998

جایزه بهترین گلزن از نگاه فدراسیون تاریخ و آمار فوتبال در سال 1999

عنوان بهترین گلزن لیگ قهرمانان اروپا در فصول 2000-1999 و 2001-2000

کفش برنز فوتبال اروپا در سالهای 1999و 2001

سومین بازیکن برتر جهان در سال 2001

دومین بازیکن برتر اروپا در سال 2001

نشان اختصاصی :

27 مارس 1999 : رائول هشتصدمین گل تاریخ تیم ملی اسپانیا را در مقابل استرالیا به ثمر رساند.

7 سپتامبر 2002 : رائول نهصدمین گل تاریخ تیم ملی اسپانیا را در مقابل یونان به ثمر رساند.

عنوان بهترین گلزن تاریخ تیم ملی اسپانیا

بیشترین حضور در ترکیب اصلی تیم ملی اسپانیا با بیش از 100 بازی ملی

بیشترین حضور در لیگ قهرمانان اروپا با بیش از 116 بازی

بهترین گلزن تاریخ لیگ قهرمانان اروپا با 63 گل زده

به ثمر رساندن 2 گل در 2 فینال مختلف در لیگ قهرمانان اروپا

بهترین گلزن تیم رئال مادرید در ال کلاسیکو در مصاف با بارسلونا با 10 گل به ثمر رسانده

نقل قولهایی از بزرگان فوتبال جهان در مورد رائول :

فابیو کاپلو (15 نوامبر 1999) : رائول براستی یک برنده و وارث رئال مادرید است.

خاویر کلمنته (1 آوریل 2000) : رائول حقیقتاً بهترین مهاجم جهان است.

ژوزه مورینیو (23 آوریل 2000) : رائول ممکن است مانند لاک پشت کند باشد اما او لاک پشتی است که گل های فوق العاده ای به ثمر می رساند.

فرانس بکن بائر (9 می 2000) : رائول یکی از بهترین های اروپاست. او روح رئال مادرید است. نقش او در رئال مادرید مانند نقش "لوتار ماتئوس" در تیم ما بایرن مونیخ است.

تیری آنری (25 ژوئن 2000) : زمانی که رائول در زمین حاضر می شود، گلزنی تنها ملکه ذهن اوست.

سر الکس فرگوسن (8 آوریل 2003) : امیدارم که رائول علاقه ای به مسافرت نداشته باشد، در غیر این صورت ما مجبوریم از ورود او به منچستر جلوگیری کنیم. رئال مادرید بازیکنان بزرگی همچون فیگو،زیدان و رونالدو را در اختیار دارد اما از نظر من رائول در میان بهترین ها نیز بهترین است.

دیوید ترزگه (8 می 2003) : همه ما به خوبی می دانیم که رائول نه تنها به تیم خود بلکه به تمام فوتبال روحی تازه می بخشد.

زین الدین زیدان (12 فوریه 2004) : بازیکنان مورد علاقه من در اروپا بدون شک فیگو و رائول هستند.

به گزارش یوفا: لوئیس فیگو (11 ژوئن 2005) : فکر می کنم که رائول یکی از بزرگترین بازیکنانی است که تاکنون دنیای فوتبال به خود دیده است. هنگامی که او در زمین حاضر می شود همگان را حیرت زده می سازد. رائول شگفت انگیز است.

دیوید بکام در آخرین نشست رسانه ای خود در مادرید (14 ژوئن 2007) : می خواهم برای رائول آرزوی موفقیت کنم چرا که او همواره نمادی از قدرت و استقامت برای ما بوده است. او انسانی است که بسیاری از مردم باید از وی الگو برداری کنند زیرا او خود را فدای کار و باورهایش می کند. برای تمامی بازیکنان رئال مادرید و رائول آرزوی موفقیت می کنم.

کاپیتان رئال مادرید روز جمعه در گفت و گو با شبکه تلویزیونی باشگاه رئال مادرید به توضیح در مورد تمامی مسائل موجود در تیم اسپانیایی پرداخت. او که روز چهارشنبه پانزدهمین سال حضور خود در رئال مادرید را جشن می گیرد از خاطره های حضور در جمع قوهای سپید نیز سخن گفت. وی از نخستین گل به ثمر رسانده برای رئالی ها به عنوان به یادماندنی ترین گل خود یاد کرد. متن این گفت و گو به شرح زیر است:

*شرایط تا چه اندازه نسبت به 15 سال گذشته تغییر کرده است؟

همه چیز تا حدودی تغییر کرده است. چهار آسمان خراش قدیمی وجود داشتند و حالا ما "والدربباس" را در اختیار داریم که مکانی پیشرفته و کاملاً مناسب کار است. تمامی تحول های شکل گرفته مثبت بوده است و امیدوارم بتوانیم به دنبال این مساله هواداران را خوشحال کنیم و باعث شویم که به افتخار کنند.

*در مورد تحول شکل گرفته در فوتبال چه نظری داری؟

15 سال پیش، دو یا سه تیم بودند که همواره بالاتر از سایرین قرار می گرفتند و حالا تمامی تیم ها توانایی قهرمانی را دارند چرا که پیشرفت بسیاری در زمینه تمرین ها و روش های تاکتیکی شکل گرفته است. فوتبال بیش از پیش حرفه ای و رقابتی شده است و تماشاگران بیش از همه از این مساله سود می برند.

*نقش تو به عنوان کاپیتان چیست؟

شما تنها زمانی به کاپیتان رئال مادرید تبدیل می شوید که سال ها در این تیم حضور داشته باشید. من معلمان بزرگی داشته ام. زمانی که در سن 17 سالگی نخستین بار برای رئال مادرید به میدان رفتم، الگوی من مانولو سانچیس، فرناندو ئییرو و سایر بازیکنان کهنه کاری بود که تجربه بازی در باشگاه های مختلف و تیم های ملی کشورهایشان را داشتند. نخستین الگوی من خورخه والدانو بود که اعتماد بنفس را به من القا کرد و به من نشان داد که می توانم یک بازیکن فوتبال باشم. دیگر الگوی من فابیو کاپلو بود که در سال 1996 با ورود خود به تیم برای همه به ویژه من فوق العاده بود چرا که او به من کارهای تاکتیکی را آموخت و به من یاد داد که فعالیت های بدنسازی از چه اهمیتی برخوردار هستند. او از ما می خواست که همواره تمرکز خود را حفظ کنیم و همین مساله باعث شده است که من در داخل و خارج از زمین در مسیر درستی قرار گرفته و در این مسیر باقی بمانم. نخستین آسیب دیدگی هایی که در طول چند سال پشت سر گذاشتم حاصل تمرین های ویژه ای بود که در دوره بدنسازی داشتیم.

*و حالا خود تو چگونه می توانی در نقش یک معلم ظاهر شوی؟

تعیین یک الگو، سخت کوشی و لذت بردن از آنچه انسان انجام می دهد همگی مهم هستند. من زودتر به تمرین می روم تا بتوانم بیش از ورود به زمین کمی خودم را گرم کرده و آماده کنم. همچنین دیگر مساله مهم همدلی همه با یکدیگر است و اینکه بازیکنان جدید بتوانند خود را هرچه زودتر نه تنها با شرایط تیم بلکه با شرایط شهر تطبیق دهند. باشگاه گام بزرگی در راستای کمک به بازیکنان و خانواده های آنها برمی دارد. همین موضوع به ما کمک می کند که چنین تیم عمل گرایی داشته و بتوانیم به فعالیت در زمینه آنچه بیش از هر چیز دیگری دوست داریم یعنی فوتبال بپردازیم.

*تو به بازیکنانی اشاره کردی که همین تازگی به تیم اضافه شده اند. آیا نسل آینده با قدرت فراوان در راه است؟

ما اکنون پنج بازیکن هلندی داریم که به معنای واقعی اداره تیم را در دست گرفته اند و بازیکنانی همچون دلارد و خاوی گارسیا که در این باشگاه پرورش یافته و پس از مدتی بازی قرضی در تیم های دیگر به اینجا برگشته اند. درکنار اینها می توان به مدرسه فوتبال رئال مادرید اشاره کرد که بازیکنانی همانند ایکر(کاسیاس)، میچل (سالگادو)، گوتی و من را سال ها در اینجا دیده است. ما همچنین کاناوارو، فان نیستلروی و هاینسه را که بازیکنان بسیار شناخته شده ای هستند در اختیار داریم. ما گروه بسیار همگنی با تعادل میان بازیکنان جوان و کهنه کار هستیم. بازیکنان ما روز به روز پیشرفت می کنند و این درست همان چیزی است که این تیم برای بدست آوردن عناوین نیازمند آن است.

*هواداران رئال مادرید نمونه واضحی از متعهد بودن هستند، اینطور نیست؟

آنچه در اینجا اهمیت دارد خوب بازی کردن و پیروز شدن است، این دو قاعده از ابتدا در این باشگاه آموزش داده شده اند اما ارزش هایی هم هستند که توسط بازیکنان روزهای دور بنا شدند. ارزش هایی همچون پشتکار، منش، فداکاری و تلاش تا سوت پایان بازی از جمله ارزش هایی هستند که ما در بسیاری بازی ها به نمایش گذاشته ایم. در این فصل همه بازیکنان در دیدار برابر والنسیا در سوپرجام اسپانیا فداکاری خود را نشان دادند. ما درحالی که تنها 9 بازیکن در اختیار داشتیم نتیجه بازی را به سود خود کردیم و فکر می کنم هم هواداران و هم بازیکنان به معنای واقعی این ارزش ها را در قلب خود جای دادند.

*شما در آن دیدار 2 بازیکن کمتر داشته و از حریف عقب بودید. در چنین شرایطی چه حرف هایی در رختکن زده شد؟

بازی در سانتیاگو برنابئو بسیار خاص است و ما همواره احساس می کنیم که هواداران می توانند به ما نیروی اضافه ببخشند. آن روز، والنسیا تیم بهتر میدان بود اما ما به هیچ وجه قصد تسلیم شدن نداشتیم. برخی مواقع نیازی به گفت و گو نیست و یک نگاه، خود گویای همه چیز است. همه ما از وجود انگیزه و تعهد برای پیروزی بهره می بریم. گاهی همانند دیدار برابر یوونتوس که 2 بر صفر از آنها عقب بودیم تلاش می کنیم به بازی برگردیم. اگر کمی خوش اقبال تر بودیم نتیجه می توانست متفاوت باشد. تیم ما هرگز ایمان و باور خود را از دست نمی دهد و همه ما می دانیم که در هر زمان می توانیم بر حریف خود غلبه کنیم. همین ویژگی باشگاه ما را از سایرین متمایز می سازد.

*زمانی که نام بازیکنانی همچون "پول اسکولز"، "جان تری"، "دل پیرو"، "مالدینی" و "ئییرو" به گوش تو می خورد چه فکری می کنی؟

آنها نمادهایی هستند که ارزش باشگاه های خود را به نمایش گذاشته و هر روز بزرگی بیشتری به وجهه باشگاه های خود می بخشند. مالدینی یکشنبه هفته گذشته بیستمین سال حضور خود در میلان را تجربه کرد و همانند همیشه با انگیزه به نظر می رسید و دیدن این مساله برای تمام بازیکنان جدیدی که به تیم می پیوندند اهمیت دارد.

*کدام ویژگی مالدینی را بیش از همه تحسین می کنی؟

تمامی ویژگی های او تحسین برانگیز هستند. دوست داشتم جای او بودم. بازی کردن برای تیمی همچون میلان به مدت 20 سال باورنکردنی است. هرکس که درکنار مالدینی بازی کرده از اعجوبه بودن او سخن گفته است. افسوس می خورم که ما هرگز در کنار یکدیگر بازی نکرده ایم اما من از هر لحاظ او را تحسین می کنم. مالدینی با گذشت و با صلاحیت است و روزی که او تصمیم به آویزان کردن کفش های خود بگیرد فقدان بزرگی برای همه خواهد بود.

*در مورد فرناندو "ئییرو" چه نظری داری؟

فرناندو همانند مانولو سانچیس معلم من در اینجا بود. او کاپیتان باشگاه و تیم ملی اسپانیا بود. هرآنچه آموخته ام مدیون او هستم. فرناندو رهبری بود که همه ما به او نیاز داشتیم و خط دفاعی نیز به او نیاز داشت.

*نسل بزرگی از بازیکنان جویای نام نیز در اسپانیا به چشم می خورد، در مورد این مساله چه نظری داری؟

این موضوع برای پیشرفت فوتبال فوق العاده است. بازیکنان واقعاً خوبی هم هستند که خود را بالا می کشند و این مساله در یورو 2008 به وضوح دیده می شد. آنها بازیکنان با استعداد و باهوشی هستند که در هر لحظه از بازی می دانند باید چه کنند. ژاوی، اینیستا، کاسورلا، سنا، فابرگاس از این دسته هستند. آنها بازیکنانی هستند که پیشرفت فوق العاده ای به ویژه پس از قهرمانی در اروپا داشته اند.

*به نظر می رسد تو احترام فوق العاده ای برای فوتبال ایتالیا قائل هستی و فوتبال این کشور را مورد تحسین قرار می دهی، اینطور نیست؟

به گزارش یوفا: بله، همین طور است. ایتالیا فرهنگ متفاوتی دارد. ایتالیایی ها احترام بسیاری به بازیکنانی همانند مالدینی، توتی، دل پیرو و پیش از آنها روبرتو باجو می گذارند. آنها همواره مورد احترام هستند، حتی زمانی که در حد و اندازه های خودشان ظاهر نشده باشند به سبب آنچه برای باشگاه و تیم ملی کشورشان انجام داده اند مورد احترام واقع شده اند. هر زمان که من به شهری در ایتالیا می روم، مردم آنجا همانند مردم محلی با من رفتار می کنند. آنها نسبت به من با گرمی و محترمانه برخورد کرده اند. ایتالیایی ها دوستداران بزرگ فوتبال هستند. آنها تمامی بازی ها را تماشا می کنند.

*تو هم باعث خوشحالی مردم می شوی و باید از این بابت احساس غرور کنی.

نمی توانم گلایه کنم. روز 29 اکتبر 14 سال از نخستین بازی من برای رئال مادرید می گذرد و هرآنچه فوتبال به من بخشیده خالی از لطف نبوده است. من تجربه های بسیاری به همراه بازیکنان، مربیان، رقبا و هوادران سرتاسر دنیا داشته ام. این برای من زیبایی هایی به همراه دارد و هرجا که باشم این زیبایی ها از من جدا نمی شوند.

*کدامیک بهتر است؛ به ثمر رساندن گل یا دادن پاس منجر به گل؟

هر دو. به عنوان یک مهاجم، گلزنی را ترجیح می دهم اما گاهی ارسال یک پاس گل زیبا پس از یک حمله تیمی فوق العاده به همان اندازه لذت بخش است. به ثمر رساندن آن گل فوق العاده برابر منچستر یونایتد در فصل 2000-1999 برایم آسان بود چرا که ردوندو همه کارهای دشوار پیش از گل را انجام داده بود.

*چند بازیکن حاضر در تیم، پاسورهای خوبی هستند؟

ما بهترین ها را در اختیار داریم. "اسنایدر"، "فان درفارت"، "گوتی" و "دلارد" بازیکنانی هستند که با توجه به سبک تیم ما برجستگی پیدا می کنند. زمانی که آنها آماده باشند، کار ما در گلزنی به مراتب آسان تر می شود.

*تو تا به حال 296 گل برای رئال به ثمر رسانده ای، کدامیک بیش از همه متمایز بوده است؟

من در مورد به ثمر رساندن گل های فراوانی، بسیار خوش اقبال بوده ام اما فکر می کنم هنوز هم نخستین گل برایم متمایزترین است چرا که از زمان پیوستن به باشگاه در سن 15 سالگی رویای به ثمر رساندن آن را در سر داشتم. همواره رویایم این بود که نخستین بار در سانتیاگو برنابئو برای رئال مادرید به میدان بروم و موفق به گلزنی شوم. زمانی که گل را به ثمر رساندم دیوانه شده بودم. فکر می کنم دوندگی ام پس از به ثمر رساندن گل و در زمان خوشحالی بیشتر از دوندگی ام در تمام زمان بازی بود. گل بسیار خاصی بود، به ویژه اینکه آن را برابر اتلتیکو مادرید به ثمر رساندم. لادروپ، یکی از بهترین بازیکنانی که تا به حال در کنارش بازی کرده ام پاس گل را داد. او همچنین در زمینه مربیگری نیز شایستگی های خود را به اثبات رسانده است.

*پس از به ثمر رساندن گل، چه کسی را در آغوش گرفتی؟

دنی را در آغوش گرفتم که در زمان سرمربیگری بنیتو فلورو نخستین بازی خود را برای تیم انجام داد. ما با یکدیگر، هم اتاقی بودیم و او همواره حمایت بسیاری از من می کرد. احساس کردم که او باید به جای من در ترکیب اصلی قرار می گرفت. او نسبت به گلزنی من اطمینان داشت و من قصد داشتم از او به خاطر رفاقتی که با من داشت سپاسگذاری کنم چرا که این رفاقت براستی بیش از هر چیز دیگری ارزش داشت. همه اعضای تیم به من کمک کردند.

*آیا هنوز هم پیش از رفتن به میدان دچار اضطراب می شوی؟

من هنوز هم تا حد کمی این احساس را دارم. درحال حاضر بیشتر از گذشته از بازی در سانتیاگو برنابئو و ویسنته کالدرون لذت می برم. هو کردن شما از سوی هواداران حریف برای آنها لذت بخش است چرا که آنها این کار را واقعاً از روی کینه انجام نمی دهند. این مساله حاکی از بی احترامی است و حتی باعث می شود علاقه بیشتری نسبت به بازی در چنین ورزشگاه هایی پیدا کنید. فکر می کنم باید در موقعیت های ناسازگار تمامی تلاش خود را بکنید. به خاطر دارم که پس از نخستین بازی خود برابر بارسلونا حتی متوجه نشدم که چه اتفاقی افتاد. من سرجای خود میخکوب شده بودم و با جو خاصی روبرو بودم و تنها کاری که توانستم انجام بدهم تماشای بازیکنان بارسلونا بود. من حتی نتوانستم توپ را در اختیار بگیرم. این مساله با حضور در دیدارهای بیشتر تغییر می کند.

*احساس می کنی بیش از بازی، تازه واردها تو را زیرنظر دارند؟

من واقعاً هرگز به این مساله توجه نکردم چرا که روی کارهای خودم تمرکز داشتم. برخی مردم پس از اتمام بازی، پیراهن شما را درخواست می کنند، مطرح شدن این مساله از سوی بازیکنان تیم هایی که هرگز در سانتیاگو برنابئو بازی نکرده باشند طبیعی است. خود من هم نخستین باری که در نوکمپ به میدان رفتم این کار را کردم.

*کدام بازی را بیش از سایرین به خوبی به یاد می آوری؟

بازی در جام بین قاره ای در سال 1999 را بیش از همه به خاطر دارم. آرزوی هرکسی به ثمر رساندن گل پیروزی بخش در فاصله 5 دقیقه مانده به پایان بازی است. در آن زمان تازه از آسیب دیدگی کشاله ران رهایی پیدا کرده بودم و شرایط دشواری داشتم اما حضور در آن دیدار، به من کمک کرد تا این شرایط دشوار را پشت سر بگذارم. گل زیبا و مهمی بود چرا که سال ها از آخرین موفقیت تیم ما در جام بین قاره ای می گذشت.

*آیا در زمان تماشای یک مسابقه فوتبال، هیجان زده می شوی؟

نه، من دوست دارم بازی ها را در یک فضای آرام تماشا کنم. روی نیمکت نشستن بدتر است چرا که شما می خواهید بازی کنید و در مورد آنچه می بینید با خود کلنجار می روید و گلایه می کنید چرا که هیچ کاری از دست شما برنمی آید. زمانی که در منزل، مسابقه فوتبالی را تماشا می کنم آرام هستم. فکر می کنم با تماشای یکی از مسابقه های تنیس رافائل نادال اضطراب بیشتری پیدا می کنم. در فصل 2003-2002 به دلیل عمل جراحی مجبور شدم دیدار برگشت برابر منچستر یونایتد در لیگ قهرمانان اروپا را از دست بدهم و رونالدو سه گل در آن دیدار به ثمر رساند که باعث خوشحالی بی حد و اندازه من شد.

*ترجیح می دهی در این فصل به قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، لالیگا و یا جام پادشاهی دست پیدا کنی؟

چالش واقعی ادامه موفقیت در بدست آوردن عناوین است. بزرگترین اهداف ما لالیگا و لیگ قهرمانان اروپا هستند اما در جام پادشاهی نیز بیکار نخواهیم نشست چرا که قهرمانی در این جام حسرت بزرگی در دل بسیاری از بازیکنان تیم است. امیدوارم امسال به قهرمانی در این جام دست یابیم. هدف شخصی من رسیدن به رکورد گلزنی دن آلفردو دی استفانو است. این مساله به آماده سازی بهتر من کمک کرده و انگیزه مرا دو چندان می سازد.

*بازیکنان تیم جوانان رئال مادرید شما را الگوی خود قرار می دهند، درست است؟

آنها شروع فوق العاده ای در این فصل داشته اند. بازیکنان جوان بسیار خوب کار می کنند و رهبران کنونی آنها هستند. سایر تیم های رده های سنی پایین تر هم فوتبال زیبایی ارائه می دهند. همه ما می خواهیم برخی از این نونهالان به تیم نخست راه یافته و تجربه اندوزی کنند تا روزی بتوانند به بازیکنان مهمی مبدل شوند.

*چه پیغامی برای هواداران داری؟

ما نمی توانیم خواسته بیشتری از هواداران داشته باشیم چرا که آنها هر روز به پشتیبانی بیشتر ما می پردازند. آنها با حضور خود، ورزشگاه سانتیاگو برنابئو را پر از جمعیت کرده و از تماشای بازی ها لذت می برند. می توانم تضمین کنم که تیم ما هرگز تسلیم نمی شود و در طول فصل همواره سعی در شگفت زده کردن آنها خواهد داشت. رقابت تازه آغاز شده است و شک ندارم که موفقیت های بیشتری در آینده انتظار ما را می کشد. امیدوارم در سال های آتی به مبارزه برای بدست آوردن عناوین بیشتر ادامه دهیم. 

** دکو **

آندرسون لویس دی سوزا ملقب به دکو که در سال 1977 در سائوبرناردودوکامپو در برزیل متولد شد.او با قدی 177 سانتی متری و 73 کیلو یکی از بهترین هافبکهای دنیا است.

دکو فوتبال حرفه ای خود را از برزیل با تیم سائوپائولو (96_1995 و 97_1996) اغاز کرد. او فصل بعد را هم در برزیل با تیم کورینتیناس سپری کرد.

دکو در فصل 98_97 به تیم پرتغالی بنفیکا پیوست. بعد از گذراندن یک فصل خوب در بنفیکا به تیم سالگویروس رفت و از انجا با پیشنهاد فرناندو کاسترو مربی پورتو به این تیم پیوست و پنج فصل برای این تیم توپ زد.(2004_1999)

دکو در جام باشگاههای اروپا در سال 2004 همراه مورینیو قهرمان این جام معتبر شد. بعد از قهرمانی در این جام مورد توجه بعضی از تیمهای مطرح اروپا از جمله بارسلونا قرار گرفت.

او در تابستان سال 2004 به تیم بارسلونا پیوست و همراه این تیم در فصل 2005_2004 نایب قهرمانی اسپانیا را به دست آورد و در فصل بعد از آن (2006_2005) همراه بارسلونا قهرمان اسپانیا شد و در همان سال قهرمانی جام باشگاههای اروپا را فتح کرد.

دکو در 29 مارچ 2003 با مسئولین پرتغال برای گرفتن تبعیت این کشور وارد مذاکره شد و در تابستان 2004 باتیم پرتغال در فینال جام ملتهای اروپا با نتیجه ی یک بر صفر مغلوب یونان شد تا به عنوان نایب قهرمانی دست یابد و همچنین در جام جهانی 2006 همراه پرتغال به مقام چهارمی دست یافت.

## فیگو ##

لوئیز فیلیپه مادریا کایرو فیگو در روز 4 نوامبر 1972 در لیسبون پرتغال بدنیا آمد. او در یک خانواده ی نسبتاً فقیر بزرگ شد. فیگو مهارت های خود در فوتبال را در کسوت یک عضو جوان در یک تیم محلی فوتبال با نامOS PASTILHAS به همگان نشان داد.

او در سن 10 سالگی به افزایش مهارت هایش به عنوان یک بازیکن برای اسپرتینگ لیسبون (یکی از سه تیم بزرگ پرتغال) پرداخت.او اولین بازی خود را در سن 17 سالگی برای تیم اول اسپرتینگ انجام داد و در حالی که یک جام پرتغال را از آن خود کرده بود تا فصل 96-95 به بازی در اسپرتینگ ادامه داد. در این زمان بود که فیگو بعد از امضای دو قرارداد ناموفق یکی با پارما ودیگری با یوونتوس از حضور در ایتالیا چشم پوشید و با عقد یک قرارداد به عضویت باشگاه بزرگ بارسلونا درآمد. او در آن زمان تنها 22 سال داشت. سال 1998 که مصادف بود با کاپیتان شدن فیگو در بارسلونا این تیم برنده ی لیگ اسپانیا و سوپر جام اروپا شد. یک سال بعد بود که فیگو در یک فصل هفت گل به ثمر رساند و نیز به مقام پنجم بهترین بازیکن سال در آن سال نائل گشت! که البته مقام اول نصیب هم تیمی اش یعنی ریوالدو شده بود. فیگو در دوران بازیش در بارسلونا 2 قهرمانی لیگ، جام اسپانیا ، سوپر جام اسپانیا، سوپر جام اروپا و جام در جام قهرمانان را تجربه کرد.

ولی سال تحول در فوتبال فیگو سال 2000 بود . در فصلی که به آخرین فصل حضور فیگو در تیم مبدل گشت او به همراه بارسلونا 30 گل به ثمر رسانده در 172 بازی ترک کرد. انتقال فیگو از بارسلونا به مادرید یکی از جنجالی ترین نقل و انتقالات تاریخ فوتبال است که در حقیقت مسبب آن جنگ انتخاباتی لئوناردو سانز با فلورنتینو پرز بود.

پرز گفته بود که اگر به عنوان رئیس رئال انتخاب شود این ستاره ی اسپانیایی را که به تازگی به طور خیره کننده ای در یورو 2000 درخشیده بود و نیز همگان او را عضو جدا ناشدنی پارسا می انگاشتند را به برنائبو خواهد آورد. در آن زمان کسی حرف او را باور نکرد. آن موقع خیلی بعید به نظر می رسید که بین این دو دشمن دیرینه یعنی رئال و بارسا توافقی صورت پذیرد، همچنین خود فیگو نیز دو مرتبه کذب شایعه های پراکنده شده در مورد این انتقال جنجالی را بیان کرد بود. ولی گذشت زمان تائیدی بر صدق وعده های انتخاباتی پرز شد و سرانجام فیگو پا جای پای کسانی مثل آلفردو دی استفانو، برندشوستر، و میشل لادروپ از معدود کسانی که این انتقال بزرگ را تجربه کرده اند گذاشت و به رئال مادرید پیوست . بدون شک او که ی! کی از بهترین بازیکنان فوتبال اروپا می باشدبعد از انتقال 56 میلیون دلاریش به رئال مادرید به گران قیمت ترین بازیکن جهان نیز مبدل شد و این بازیساز رئال مادرید از 24 جولای 2000 (در کنار شکستن رکورد بالاترین دستمزد جهان) با به ثمر رساندن گلی بسیار حساس در برابر انگلستان در یورو 2000 سالی فراموش نشدنی را پشت سر گذاشت.

فیگو این دهه را از ابتدا با کسب افتخار شروع کرد که از این قبیل می توان به توپ طلائی از طرف فرانس فوتبال و نیز برگزیده بهترین بازیکن سال اروپا و دومین بازیکن منتخب دنیا از طرف فیفا اشاره کرد. فیگو به خاطر مهارت فراوانش در ارسال پاس معروف است او از طرف هواداران به عنوان بهترین پرنده نیز شناخته می شود ونیز او حتی با بهترین بازیکن تاریخ رئال مادرید یعنی دی استفانو نیز مقایسه می شود. فیگو در زمانی که گل نمی زند و در زمین به دریبل زدن مشغول نیست یک آدم متاهل با یک بچه است که از وقت گذرانی بادوستانش نیز خرسند می باشد. بخصوص در ساحل.

سوابق:

کشور : پرتغال
متولد: 4 نوامبر 1972، لیسبون
قد: 80. 1 متر
وزن : 67 کیلوگرم
پست بازی: بازیکن وسط
شماره: 10
وضعیت تاهل: متاهل دارای یک فرزند
باشگاه: رئال مادرید
باشگاههای قبلی: اسپرتینگ لیسبون، بارسلونا
اولین بازی باشگاهی: 17 سالگی برای اسپرتینگ در فصل 91-1990
افتخارات : 2 قهرمانی لیگ اسپانیا
جام حذفی اسپانیا
سوپر جام اروپا
جام در جام قهرمانان
برنده توپ طلائی فرانس فوتبال
بهترین بازیکن اروپا و....

## ماتراتزی ##

ماتراتزی در سال 1973 و در شهر لچه در جنوب ایتالیا به دنیا آمد. پدرش جوزپه در آن زمان یک فوتبالیست حرفه ای بود و بعدها به عنوان مربی جوانان مشغول به کار شد. مارکو نیز فوتبال خود در سطح جوانان را با بازی در تیم توردی کینتو واقع در حومه رم آغاز کرد و این در شرایطی بود که پدرش نیز در تیم لاتزیو مربیگری میکرد.
در فصل 1993-1994 ماتراتزی کوچک سرانجام از سایه پدر خارج شد تا در لیگ منطقهای بازی برای تیمهای سیسیلی مارسالاو تراپانی را تجربه کند. پروجا که در آن زمان در دسته دوم حضور داشت مارکو را در سال 1995 به خدمت گرفت و وی سه فصل بعد را در این تیم اومبریایی سپری کرد.
ماتراتزی در فصل 1995-1996 که طی آن پروجا توانست به سری A صعود کند تنها یک بازی برای این تیم انجام داد و فصل بعد نیز علی رغم نمایش فوقالعاده اش مقابل اینتر، برای مدت کوتاهی به تیم کارپی در سری C قرض داده شد به همین دلیل وی نتوانست مانع از سقوط پروجا شود و این تیم خیلی سریع به رقابتهای سری B بازگشت. ماتراتزی در فصل بعد به یکی از بازیکنان ثابت پروجا تبدیل شد و بازیهای درخشانی برای این تیم انجام داد. در شرایطی که فصل 1997-1998 رو به پایان بود باشگاه درخواست ماتراتزی در مورد امضای یک قرارداد جدید را نپذیرفت و وی مجبور شد با پیوستن به تیم اورتون در لیگ برتر ریسک بزرگی را قبول کند.
بازیکنان تازه وارد مشکلات زیادی در جهت خو گرفتن با زبان، آب و هوا و نوع فوتبال انگلیسی دارند و ماتراتزی نیز تفاوتی با سایرین نداشت. وی میگوید: هنگامی که برای اولین بار شهر لیورپول را دیدم واقعاً شوکه شده بودم و بغض گلویم را گرفته بود. لیورپول با آن هوای ابری و آسمان خاکستری اش هیچ شباهتی به شهر زنده رم نداشت ولی با خودم گفتم برای گردش و تفریح به انگلیس نیامده ام پس از آن وقتی قرارداد پنج ساله ام را با اورتون امضا کردم تازه فهمیدم که پذیرفتن مسوِولیت به عنوان یک فوتبالیست حرفهای چه معنایی دارد.
با این حال، حس مسوِولیت چندان خود را در رفتار ماتراتزی در داخل زمین نشان نداد و وی در 28 مسابقه با پیراهن اورتون 3 کارت قرمز و 12 کارت زرد دریافت کرد. ماتراتزی در آن زمان در بدترین شرایط ممکن به سر میبرد و به همین جهت در پایان فصل از پروجا تقاضا کرد که وی را پس از تنها یک سال دوباره به ایتالیا بازگرداند. پروجا هم با درخواست وی موافقت کرد، مبلغ قرارداد او را افزایش داد و حتی وی را به کاپیتانی تیم منصوب نمود. هواداران تیمهای رقیب ماتراتزی را یک مدافع پراشتباه و بدقواره میدانستند ولی وی خیلی زود به قهرمان هواداران پروجا تبدیل شد و با سختکوشی توانست پیراهن تیم ملی ایتالیا را هم بر تن کند. وی در جریان پیروزی یک بر صفر مقابل آفریقایجنوبی در آوریل 2001 نخستین بازی ملی خود را برای آتزوریها انجام داد؛ با این حال با حضور الساندرو نستا و فابیو کاناوارو در مرکز خط دفاعی، حتی تصور راهیابی به ترکیب اصلی برای ماتراتزی دشوار بود. وی میگوید: میدانستم که دو مدافع بزرگ جلوتر از من قرار دارند و تا مدتها جایگاه خود در تیم ملی را حفظ خواهند کرد ولی در فوتبال همه چیز ممکن است و دقیقاً همین مسئله است که شما را به آینده امیدوار میسازد.
در تابستان سال 2001 ماتراتزی به اینتر فروخته شد، رویدادی که برای وی دو جام حذفی، دو سوپرجام و البته عنوان قهرمانی سری A در فصل گذشته را به ارمغان آورد و ماتراتزی نیز طی این مدت جایگاه خود به عنوان یکی از خشن ترین مدافعان فوتبال ایتالیا را تثبیت کرده است. وی در جام جهانی فوتبال در مسابقه مقابل استرالیا از زمین اخراج شد و در جریان دیدار دوستانه مقابل اسپورتینگ لیسبون یک بار دیگر با کارت قرمز داور جریمه گردید تا پنجمین کارت قرمز خود طی پنج سال عضویت در اینتر را دریافت کند.
با این وجود ماتراتزی میگوید سبک بازی خود را تغییر نخواهد داد و اهمیتی به انتقادهای بازیکنان و هواداران تیمهای رقیب نمیدهد: هرجا که میروم به یک شکل از من استقبال میکنند و دیگر توهینهای آنها به خانوادهام برای من عادی شده، همه دایماً در مورد نژادپرستی در فوتبال ایتالیا صحبت میکنند ولی به جرات میتوانم بگویم که من بیش از هر بازیکن دیگری مورد توهین واقع شده ام و در هر مسابقه همیشه یک دوربین حرکات من را زیرنظر دارد. بله، فوتبالیست خشنی هستم و فوتبال را محکم بازی میکنم ولی هیچگاه ناجوانمردانه رفتار نکرده ام. مشکل این است که شهرت شما روی کسانی که بازیهای شما را تعقیب میکنند، تاثیر میگذارد و این فشاری است که من میتوانم برابر آن مقاومت کنم.

## لیونل مسی  ##

## دیوید بکهام ##

شاید کمتر کسی باشد که دیوید بکهام کاپیتان و ستاره انگلیسی را نشناسد. مطمئناً همگی شما با گوشه هایی از زندگی بکهام و موفقیت این بازیکن در دنیای فوتبال آشنا هستید. 

نام کامل: دیوید رابرت جوزف بکهام، متولد: 2/5/1975، ملیت: انگلیسی، محل تولد: لیتون استون، وزن: 92/73 کیلوگرم ، قد: 180سانتی متر، اولین بازی ملی 1996/6/1: ، باشگاه فعلی: گالاکسی

 دیوید بکهام فوتبال حرفه ای خود را از جوانان منچستر آغاز می کند چند ماه پس از حضوراو در تیم جوانان منچستر یونایتد وی برای بازی در جام اتحادیه انگلیس به تیم بزرگسالان دعوت شد. هر چند در اولین حضورش در تیم بزرگسالان منچستر یوناتید نیمکت نشین بود ولی دو سال و نیم بعد بکهام به همراه تیم بزرگسالان برای اولین بار حضور در لیگ برتر را تجربه کرد. فصل 96/1995اولین حضور بکهام در لیگ برتر بود.سرانجام دیوید بکهام دوم آوریل 1995 اولین بازی اش را در لیگ برتر مقابل لیدز یونایتد تجربه کرد و در واقع فصل 96- 95 آغازی بود بر درخشش این بازیکن در فوتبال انگلیس دیوید ابتدا در پست هافبک راست مشغول به بازی شد که سابق بر آن پست آندری کانچلسکیس در منچستر محسوب می شد و گلهای زیبای خود را از همین جا آغاز کرد. مخصوصاً گل به یادماندنی اش در مرحله نیمه نهایی جام حذفی باشگاههای انگلیس در مقابل چلسی و این فصل با قهرمانی در دو جام برای شیاطین سرخ به پایان رسید فصل 97/1996 دومین فصل حضوروی در لیگ برتر بود. او مشهورترین گل خود را در این فصل و در مقابل تیم ویمبلدون به ثمر رساند و با ضربه ای زیبا از وسط زمین دروازه ویمبلدون را در سل هارست پارک باز کرد. او اولین حضورش در تیم ملی انگلیس را در اول سپتامبر 1996 تجربه کرد و به همراه این تیم به مصاف مولداوی در کیشنف رفت پیش از آن دیدار، بکهام سابقه بازی در تیم ملی زیرا 21 سال انگلیس را در کارنامه خود داشت بکهام سال 1997 به همراه منچستر به عنوان قهرمانی لیگ برتر انگلیس دست یافت او بدون شک نقشه به سزایی در این قهرمانی ایفا کرد و به عنوان بازیکن برتر انگلیس در این سال برگزیده شد گلن هادل سرمربی وقت تیم ملی انگلیس بکهام را برای حضور در رقابتهای جام جهانی 1998 فرانسه دعوت کرد. او در دو بازی نخست انگلیس نیمکت نشین بود. اما در سومین بازی تیم ملی انگلیس مقابل کلمبیا به میدان رفت و گلی زیبا روی یک ضربه آزاد در این دیدار به ثمر رساند در جام جهانی 1998 فرانسه و دیدار انگلیس و آرژانتین درگیری بکهام با دیگوسیمونه منجر به اخراج این بازیکن شد و شاید همین امر نقشه زیادی در شکست تیم ملی انگلیس در این بازی حیثیتی داشت. اما بکهام همچنان به پیشرفت ادامه داد و درخشش او در سال 1999 وی را در کنار ریوالدو کاندیدای دریافت عنوان بهترین بازیکن اروپا وجهان کرد بکهام در نخستین بازی فصل 99-1998 منچستر یوناتید برابر لسترسیتی باز هم منجی شیاطین سرخ شد و با گلی زیبا از روی یک ضربه کاشته منچستر را از شکست نجات داد. سال 1999 برای بکهام سالی پر از افتخار بود. قهرمانی در لیگ برتر انگلیس، قهرمانی در جام حذفی و سرانجام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا کلکسیون افتخارات این بازیکن را کامل کرد. بروتلین فرزند اول دیوید بکهام نیز سال 1999 چشم به جهان گشود و بکهام در این سال طعم پدرشون را چشید سال 2000 آغازتنشهای دیوید بکهام و سرآلکس فرگوسن سرمربی منچستر بود. تا جایی که او به فکر جدایی از اولترافورد افتاد اما پس از چندی از تصمیم خود صرفنظر کرد تا آینده ای درخشان را در منچستر بسازد، بدون شک بکهام نقش به سزایی در قهرمانی شیاطین سرخ در فصل 2000 داشت و او به مشهورترین بازیکن تاریخ انگلیس تبدیل شد. شوتها، ضربات آزاد و پاسهای دیدنی او حاکی از استعداد سرشار این بازیکن است. این فاکتورهای بکهام همگان را به یاد روزهای جوانی و اوج پل گاسکوئین دیگر بازیکن بزرگ انگلیس می انداخت در نوامبر سال 2000 پیتر تیلور سرمربی وقت تیم ملی انگلیس بازوبند کاپیتانی را برای اولین بار در بازی دوستانه انگلیس مقابل ایتالیا بر بازوی دیوید بکهام بست. پس از بازنشستگی آلن شیرر و به دنبال او تونی آدامز حالا نوبت به دیوید رسیده بود تا در داخل زمین هدایت بازیکنان تیم ملی انگلیس را بر عهده بگیرید اسون گوران اریکسون نیز در اولین حضورش به عنوان سرمربی جدید تیم ملی انگلیس در یک بازی دوستانه در استادیوم ویلا پارک به مصاف اسپانیا رفت و سه بر صفر حریف خود را مغلوب کرد. بکهام در رقابتهای مقدماتی جام جهانی 2002 عنوان کاپیتانی خود را در تیم ملی انگلیس حفظ کرد در اه مارس سال 2001 انگلیس در آنفیلد میزبان فنلاند بود و کاپیتان بکهام اولین گل ملی خود را برای انگلیس در همین بازی به ثمر رساند که منجر به پیروزی 2 بر 1 انگلیسی ها بر فنلاند شد بکهام در فصل 2001 هم آغاز بسیار خوبی در تیم منچستر داشت و دستورات الکس فرگوسن را به خوبی در زمین پیاده می کرد اما پس از کریسمس تیم منچستر فرم ایده آل خود را از دست داد و حذف از رقابتهای لیگ قهرمانان اروپا در ورزشگاه مونیخ خاطره تلخی را از این رقابتها برای بکهام به جای گذارد. - بکهام در سال  2001نقشه او مقابل تیم ملی یونان و گلهای به یاد ماندنی اش در منچستر همواره در خاطره ها خواهد ماند.

او فصل بسیار پرکاری را پشت سر گذاشت والکس فرگوسن ترجیح داد تا برای جلوگیری از خستگی بیش از حد بکهام او چند بازی آخر را نیمکت نیش باشد اما بازگشت دوباره بکهام پس از استراحتی کوتاه مدت با مصدممیت شدیدش همراه شد و او در بازی مقابل دپورتیو دچار آسیب دیدگی شد.

-  فصل 2003- 2002 همراه با تولد دومین پسر دیوید بکهام همراه بود . رومئو در سپتامبر2002 متولد شد. در این فصل بکهام شش گل برای یوناتید به ثمر رساند و 9 بار با پاسهای این هافبک ارزشمند منچستر به گل رسید تا این تیم جام قهرمانی را در این فصل نصیب خود کند و آرسنال دیگر مدعی جدی این فصل را پشت سر بگذارد. همراه با قهرمانی منچستر در این فصل دیوید بکهام نیز جایزه بهترین بازیکن سال انگلیس را از سوی هواداران فوتبال در این کشور به خود اختصاص داد.

- بکهام در ادامه فصل 2003- 2002 بازیهای درخشانی از خود در منچستر به نمایش گذاشت اما این فصل آغاز درگیری های جدی او و سرآلکس فرگوسن مربی منچستر بود. بکهام با کوتاه کردن موهایش و تغییر فرم آرایش آن توجه مطبوعات و فرگوسن درختکن منچستر ایجاد شده بود جلب کرد و شاید همین موضوع بکهام را به جدایی از این تیم را سخ تر از پیش کرد.

- کشمش ها بین بکهام و فرگی در منچستر همچنان در فصل 2003- 2002 ادامه داشت. در این فصل بکهام اولین پیشنهاد رسمی را از سوی باشگاه رئال مادرید دریافت کرد، پیشنهاد معادل 35 میلیون پوند. در مرحله یک چهارم نهایی رقابتهای لیگ قهرمانی اروپا در همان فصل منچستر در اولترافورد میزبان رئال بود و توانست4 بر3 میزبان خود را شکست دهد بکهام زننده دو گل شیاطین سرخ در این بازی بود. او با درخشش خود وفاداری اش را به تیم منچستر اثبات کرد. اما پس از آن همچنان پیشنهاد های و سوم سه برانگیز باشگاههای بزرگ اروپایی ادامه یافت.

- کاپیتان تیم ملی انگلیس در بازیهای مقدماتی یورو2004هم برای تیم کشورش درخشید و در چهار بازی نخست تیم ملی انگلیس در مرحله مقدماتی رقابتهای یورو2004  گلزنی کرد. اما بکهام در دیدار جنجالی انگلیس مقابل ترکیه از بازی اخراج شد و به دنبال آن بازی ماه ژوئن مقابل تیم اسلواکی را از دست داد. در پایان آن فصل تمام توجه مطبوعات معطوف به آینده بکهام بود. بازیکنی که مورد توجه رم، میلان، رئال مادرید و بارسلونا قرار گرفته بود و همه این تیم ها خواهان جذب او بودند.

- بارسلونا اولین باشگاهی بود که رسماً درخواست خود را مبنی بر تمایلش جهت جذب دیوید بکهام تقدیم منچستر یوناتید کرد اما در این بین تنها یک تیم بود که توانست گوی سبقت را برای جذب این ستاره انگلیسی برباید. در ژوئن سال 2003 دیوید بکهام باعقد یک قرار داد چهار ساله به تیم رئال مادرید قهرمان باشگاههای اسپانیا پیوست منچستر در ابتدای قراردادش با رئال مبلغ 5/17 میلیون پوند بابت فروش بکهام دریافت کرد که این مبلغ با توجه به حضور بکهام در رقابتهای لیگ قهرمانان و نمایش او در رئال تا 25 میلیون پوند قابل افزایش بود.

- سرانجام بکهام راهی رئال شد و جدایی او از منچستر یوناتید خلاء بزرگی در خط میانی این تیم بوجود آورد. سرخپوشان اولترافورد با از دست دادن کاپیتان تیم ملی انگلیس شاید توجه بسیاری از رسانه ها و محافل ورزشی را که معطوف به بکهام بود از دست دادند. بکهام طی سال های حضورش در منچستر در 397 بازی که برای این تیم انجام داد 86 گل به ثمر رساند.

- شروع کار بکهام در رئال با انتقادات زیادی همراه بود. بسیاری معتقد بودند که او نمی تواند در تیم رئال شرایط آرمانی خود را باز یابد و همانند گذشته بازیهای خوبی از خود ارائه دهد. اما این هافبک ارزشمند پاسخ هواداران را به گونه ای دیگر داد و در سه بازی مختلفی که برای رئال به میدان رفت دو بار گلزنی کرد. هر چند پس از آن ادعایی بر ارتباط نا مشروع بکهام علاوه بر زندگی خصوصی بر فوتبال او تاثیر زیادی گذاشت فصلی که بکهام به همراه رئال بدون کسب هیچ عنوانی پشت سر گذاشت. و بالاخره در تابستان سال 2004 بکهام بازیهای بسیار ضعیفی را در رقابتهایی یورو2004 از خود به نمایش گذاشت و با از دست دادن دو پنالتی حساس موجبات حذف تیم ملی انگلستان را از گردونه این رقابتها فراهم کرد. فصل 2005- 2004 نیز دیوید موفق به کسب مقامی به همراه رئال نشد. فصل 2006- 2005 نیز فرصت مناسبی برای دیوید بکهام خواهد بود. تا مجدداً به روزهای اوج خود باز گردد خصوصاً اینکه او اکنون به همراه تیم ملی انگلیس در جام جهانی حضور دارند و همچنین به همراه رئال به مرحله بعدی رقابتهای لیگ قهرمانان اروپا راه یافته است.

ضمن تشکر از رنجر

 منتظر مطالب بعدی از شما و دیگر دوستان هستیم

## دکو  ##

روزهای خوب بازهم به سراغ "اندرسون لوئیس دسوزا" که بیشتر با نام «دکو» در جهان شناخته می شود، آمده اند. انتقال تابستانی دکو به چلسی بازهم او را به لوئیس فلیپه اسکولاری مردی که نخستین بازی ملی او را در سال 2003 رقم زد، رساند.

اکنون، در 31 سالگی و به دنبال تجربه قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا به همراه پورتو و بارسلونا، دکو بخت این را دارد که پس از "کلارنس سیدورف" دومین بازیکنی باشد که قهرمانی در لیگ قهرمانان را با سه تیم مختلف تجربه می کند.

پس از سپری کردن سالی دشوار همراه بارسلونا که با آسیب دیدگی های بسیار و مشکل های شخصی برای هافبک پرتغالی همراه بود، دکو در لندن، جایی که اسکولاری خیلی زود ارزش های او را مورد تحسین قرار داده، آغاز تازه ای داشته است.

چلسی تحت هدایت اسکولاری خصیصه تهاجمی بدست آورده است که توسط سرمربیان پیشین تیم یعنی ژوزه مورینیو و آورام گرانت فرو نشانده می شد.

اسکولاری می گوید: «ما به هیچ وجه بسته بازی نمی کنیم، بیشتر توپ را در اختیار می گیریم و بازیکنان به همدیگر نزدیکتر هستند چرا که اکنون دکو را در تیم داریم.»

او ادامه می دهد: «دکو بازیکن تطبیق پذیری است، و ما بازیکنان دیگری مانند فرانک لمپارد و نیکولا آنلکا را هم که مثل دکو از توانایی های بسیاری برخوردار هستند، در اختیار داریم. فوتبال آنها پیشرفت می کند چرا که اکنون بیشتر با توپ کار می کنند. همه این عوامل سبب می شوند که تیم بیشتر برزیلی به نظر برسد.»

دکو نقش عمده ای در برزیلی سازی چلسی ایفا کرده است، و آنهایی که فوتبال او را از زمان حضورش در سائوپائولو تاکنون دنبال کرده اند، نباید از این مساله حیرت زده شده باشند. اگرچه دکو بیش از 50 بار پیراهن تیم ملی پرتغال را به تن کرده، اما او قلباً یک برزیلی باقی مانده است.

عامل بسیار مهم که سبب موفقیت دکو در باشگاه های اروپایی شده، توانایی او در تصمیم گیری های لحظه ای است. اگرچه دکو بیشتر به عنوان هافبک بازی ساز مورد استفاده قرار گرفته است، اما برخی از موفقیت های بزرگش زمانی رقم خوردند که او در پست تخصصی خود توپ نمی زد.

در پورتویی که مورینیو هدایت آن را عهده دار بود، دکو در نوک مثلث خط میانی توپ می زد و کوشتینیا و مانیش استحکامی را که فضای مورد نیاز برای گرداندن بازی را به وی می داد، برایش فراهم می ساختند. اما در بارسلونا او بیشتر به عمق دفاع حریف می زد و سرعت عمل، تکل زدن و حس موقعیت یابی مهمتر از گلزنی بودند.

این توانایی تطبیق پذیری دکو جایگاه ویژه ای در بارسا به او بخشید و رهبر ارکستر توانست همراه آبی-اناری پوشان تحت هدایت فرانک ریکارد ضمن قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سال 2006 برابر آرسنال توانستند از عنوان قهرمانی خود در لالیگا نیز دفاع کنند. مردان ریکارد سنت شکنی کرده و نشان دادند که می توان دو عنوان داخلی و اروپایی را در یک سال بدست آورد.

دکو در آن سال نقش محوری در موفقیت های بارسا ایفا کرد و در چلسی نیز بزرگترین دلگرمی او بازهم توانایی سازگاری اش است. در خط میانی ای که پراز استعدادها و نام های بزرگ است، دکو به هیچ وجه خود را عقب نمی کشد. اما به نظر می رسد استعداد او برای اسکولاری قیمت ندارد. این مساله همواره به معنای بازی دکو در کناره ها در زمان های مورد نیاز و ایجاد فضاهای عمقی برای نفوذ لمپارد و بالاک است.

*متولد برزیل

دکو متولد سائو پائولو دوکامپو در ایالت سائوپائولوی برزیل است. نخستین باشگاه او تیم ناسیونال از شهر پائولیستا بود. دکو پیش از آنکه به تیم کورینتیانس آلاگوانو بپیوندد درخشش خیره کننده ای در تیم محلی کورینتیانس داشت. کورینتیانس آلاگوانو از باشگاههای پایه گذاری شده در شمال شرقی برزیل است که به سبب پرورش استعدادهای جوان شهرت بسیاری دارد.

پپه مدافع مرکزی رئال مادرید هم فوتبال خود را از آنجا آغاز کرد و همانند دکو تابعیت پرتغالی پیدا کرده و برای تیم ملی این کشور توپ زد.

در سال 1997، آلاگوانو و بنفیکا یکی از قدرت های بزرگ فوتبال پرتغال قراردادی امضا کردند که طی آن دکوی 19 ساله به همراه کاجو هم تیمی خود به تیم پرتغالی پیوستند.

دکو بلافاصله به صورت قرضی به تیم آلورسا رفت. او در آنجا در کنار بازیکنانی همچون مانیش و هوگو لیال که بعدها به هم تیمی هایش در تیم ملی پرتغال نیز تبدیل شدند توپ زد و این سه توانستند با نقش برجسته خود سبب شوند تا آلورسا به رقابت های لیگ دسته یک پرتغال راه یابد.

با این حال، دکو آن چنان که باید نتوانسته بود نظر گرائم سونس سرمربی بنفیکا را به خود جلب کند و سونس بهتر دید تا هافبک پرتغالی را راهی سالگویروس باشگاه شهر اوپورتو کند.

پایه و اساس فوتبال دکو در این شهر جنوبی پرتغال شکل گرفت چند ماه بیشتر طول نکشید تا او توانست به تیم پورتو قهرمان چندین ساله فوتبال پرتغال بپیوندد. در اواسط فصل 99-1998 دکو دوران اوج خود را سپری کرد. او خیلی زود در استادیو داس آنتاس درخشید و از آنجایی که هرگز در هیچ رده سنی برای تیم ملی برزیل بازی نکرده بود، برخی گمان کردند که شاید او به پوشیدن پیراهن تیم ملی پرتغال علاقه داشته باشد.

قانون تابعیت، نیازمند شش سال اقامت در پرتغال بود و هر بار که دکو در تیم پورتو می درخشید، شایعه ها پیرامون تابعیت هافبک برزیلی الاصل اوج می گرفت. مساله زمانی جدی شد که اسکولاری سرمربی پیشین تیم ملی برزیل در سال 2003 به عنوان سرمربی تیم ملی پرتغال برگزیده شد.

این موضوع سبب بحث و جدل های بسیاری در سرتاسر پرتغال شد چرا که بسیاری از سنت گرایان ایده پوشیدن پیراهن قرمز پرتغال توسط یک برزیلی را سرکوب کردند. این در حالی بود که برخی افراد کارآزموده بر این باور بودند که این بازی ساز بااستعداد دعاهای آنها را مستجاب می کرد. در این زمان خبری از اتفاق آرا نبود. طی یک نظرسنجی که توسط روزنامه ورزشی A Bola انجام شد، 60 درصد از خوانندگان این روزنامه بر این باور بودند که دعوت شدن دکو به تیم ملی پرتغال باعث تزلزل سلکائو می شود. ستارگانی همچون لوئیس فیگو و روی کوشتا نیز به شدت نسبت به این مساله اعتراض کردند. اما در نهایت تنها نظر اسکولاری مهم بود و او نیز مصمم بود تا دکو را در ترکیب خود داشته باشد.

اسکولاری در این باره گفت: «من حق دارم تا هر گزینه دارای صلاحیتی را برای بازی در تیم ملی پرتغال انتخاب کنم. هر مربی ثمره ایده های خودش را می بیند. دکو بازیکن بسیار تطبیق پذیری است، تکنیک بالای دارد و شوت های خوبی می زند. او برای هر تیمی مثمر ثمر خواهد بود.»

دکو که در دو راهی سرنوشت قرار گرفته بود، نخستین بازی ملی خود برای تیم ملی پرتغال را در مارس 2003 طی دیدار دوستانه این تیم در شهر پورتو برابر برزیل انجام داد. دکو در نیمه دوم به عنوان بازیکن جانشین وارد میدان شد و روی یک ضربه آزاد هوشمندانه تک گل پیروزی بخش تیمش را به ثمر رساند. این دیدار با نخستین پیروزی پرتغال برابر برزیل از جام جهانی 966 بود و دکو با گلی به ثمر رساند، پاسخ محکمی به انتقادهای وارد بر خود داد.

دکو دراین باره می گوید: «می خواهم همه بدانند که من به خاطر اینکه هرگز به تیم ملی برزیل دعوت نشدم، پرتغال را انتخاب نکردم. من متقاعد شدم که دیر یا زود به تیم ملی برزیل دعوت می شدم. تصمیم من برای جبران آنچه کشور پرتغال به من بخشید، صورت گرفت. این کشور کمک فوق العاده ای به فوتبال من کرد. هوادارانی که در خیابان از من استقبال می کردند، سبب شدند تا این تصمیم را بگیرم.»

او ادامه می دهد: «انتخاب واقعاً دشواری بود. وجود شما به جایی تعلق دارد که در آنجا متولد شده اید. من عوض نشده ام. هنوز خون برزیلی در رگ هایم جاری است اما این شرایط هستند که تغییر می کنند. زندگی من از زمانی که به پرتغال نقل مکان کردم سرتاسر تغییر کرد. هیچ چیز را درباره گذشته خود فراموش نکرده ام. هنوز برزیل را دوست دارم. برای بسیاری فرصت مناسبی جهت حمله به یکی از بازیکنان پورتو بود. فردی همچون اوزبیوی بزرگ از لحاظ ریشه و فرهنگ کاملاً پرتغالی نبود.»

این حقیقت که "اوزبیو" اصلیتی موزامبیکی داشته و سپس به پرتغال مهاجرت کرده بود به راحتی از ذهن دکو پاک شد و تاثیر او بر روی کشور جدیدش زمانی که پرتغال در یورو 2004 در خانه یک گام با قهرمانی فاصله داشت، به اوج خود رسید. عملکرد درخشان دکو در عرصه ملی در سال های 2003 و 2004 جدایی او از پورتو و پیوستنش به یک باشگاه ثروتمندتر را انکارناپذیر می ساخت.

بسیاری تصور می کردند که او بازهم در کنار مورینیو و این بار در چلسی حضور خواهد داشت و زمانی که دکو در تابستان 2004 با مبلغ 10 میلیون پوند راهی بارسلونا شد، همگان از این مساله شگفت زده شدند. در باشگاهی که رونالدینیو به عنوان نقطه اصلی خلاقیت شناخته می شد و ژاوی نقطه اتکای مرکز زمین آبی-اناری پوشان محسوب می شد، همه می ترسیدند که دکو در بارسلونا برای موفقیت دست و پا خواهد زد. با این حال، درخشش و شکوفایی هافبک پرتغالی در کاتالونیا دقیقاً نقطه برعکس این مساله بود. او فصل 2005-2004 را با قهرمانی در لالیگا به پایان برده و به عنوان بهترین بازیکن باشگاه اسپانیایی انتخاب شد. فتح لیگ قهرمانان اروپا در ماه مه 2006 در پاریس مهر تاییدی بر تصمیم درست دکو مبنی بر حضور در نوکمپ بود.

اما دردسرها کم کم پدیدار شدند. دکو به سبب آسیب دیدگی هایش دچار مشکل شده و همانند رونالدینیو در پی شب نشینی های پیاپی موجب نگرانی شد. مدیران باشگاه می ترسیدند که دکو به عنوان بازیکن بزرگسان بازیکنان جوان تر را به بیراهه خواهد کشید. در حالی که شهرت جهانی رونالدینیو هر روز کم فروغ تر می شد، دکو نیز به جای اینکه قسمتی از راه حل این مساله باشد، خود به قسمتی از مشکلات بارسا مبدل شد.

از سوی دیگر، دکو اختلاف نظرهایی با ریکارد سرمربی تیم پیدا کرد. در همین حال، زندگی خصوصی پیچیده که همواره سبب دو طلاق، چهار فرزند و بسیاری روزنامه های سودجو سبب شد تا سران بارسلونا ارزش های دکو را آشکارا زیر سوال ببرند



باشگاه اسپانیایی در تابستان سال 2007 به مشتریان دکو پاسخ منفی داده بود، اما یک سال بعد آنها از بابت قبول پیشنهاد 8 میلیون پوندی چلسی که اسکولاری را به عنوان سرمربی جدید خود می دید، خوشحال بودند. سران بارسا دلیل خوشحالی خود را فروش بازیکن 30 ساله و ناآماده خود اظهار کردند.

با این وجود، توانایی های دکو در استمفورد بریج همان چیزی بود که مردن اسکولاری به آن نیاز داشتند. اکنون دکو امیدوار است تا بتواند همراه آبی های لندن برای سومین بار در طول دوران فوتبال خود قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را تجربه کند. او مطمئن است که از توانایی لازم برای ایفای نقش به عنوان قلب خط میانی چلسی برخوردار است.

*برزیلی های حاضر در فوتبال جزیره

آرسنال: دنیلسون، ادواردو (اکنون ملیتی کروات دارد)

چلسی: الکس، جولیانو بلتی، مینیرو، دکو (اکنون ملیت پرتغالی دارد)

هال سیتی: جیووانی

لیورپول: فابیو اورلیو، دیگو کاوالیری، لوکاس

منچستر سیتی: الانو، گلابر، جو، روبینیو

منچستر یونایتد: اندرسون، فابیو، رافائل، رودریگو پسبون

میدلزبورو: آلفونسو آلوس

نیوکاسل: کاکاپا

تاتنهام: ژیلبرتو، جیووانی (اکنون ملیت مکزیکی دارد)، هیورلیو گومس


گفت و گوی WorldSoccer با دکو در زیر می آید:

* نظرت درباره لندن چیست و چگونه خود را با شرایط اینجا تطبیق داده‌ای؟

کار دشواری است چرا که بارسلونا کوچکتر از اینجا بود. لندن شهری بسیار بسیار بزرگ و هوای آن بسیار سرد است، اما من خیلی خوب خودم را با شرایط باشگاه تطبیق می‌دهم. پیش از این چند بازیکن همچون "ریکاردو کاروالیو"، "پائولو فریرا"، "هیلاریو" و "بلتی" را در اینجا می‌شناختم، بنابراین اکنون از حضور در چلسی بسیار خوشحالم.

* "لوئیس فلیپه اسکولاری" تا چه اندازه به تطبیق‌پذیری تو در چلسی کمک کرده است؟

وجود او در اینجا از اهمیت بالایی برخوردار است چرا که من در شهر و باشگاه جدیدی قدم گذاشته‌ام و با وجود اینکه چند بازیکن را در اینجا می‌شناسم، اما اسکولاری مربی من است و تاثیر بسیاری روی من دارد.

* فشارها در چلسی و بارسلونا را چگونه ارزیابی می‌کنی؟

در اینجا تمرکز بر روی فوتبال آسان‌تر است چرا که در بارسلونا ما دو روزنامه ورزشی داشتیم که درباره بازیکنان و باشگاه می‌نوشتند و رسانه‌ها هم هر روز در تمرین حضور داشتند. از این لحاظ آرامش در اینجا بیشتر است. محل تمرین ما فاصله بسیاری با شهر دارد و هیچ هوادار یا خبرنگاری آنجا نیست بنابراین کار آسان‌تر می شود.

* یادگیری زبان انگلیسی چگونه پیش می‌رود و چطور با سایر بازیکنان ارتباط برقرار می‌کنی؟

انگلیسی من فوق‌العاده نیست اما می‌توانم کمی صحبت کنم. از طریق گوش کردن به صحبت‌های سایرین یاد می‌گیرم و چند هفته‌ای است که مطالعه را آغاز کرده‌ام. سعی می‌کنم بهتر صحبت کنم اما این مساله زمان می‌برد با این حال چالش خوبی برای من است.

* رابطه تو با اسکولاری به چه شکل است و چگونه او را توصیف می‌کنی؟

من در پرتغال و در تیم ملی با او کار کردم و رابطه ما فوق‌العاده است. او خارج از زمین آرام است و این مساله عجیب به نظر می‌رسد چرا که او هنگام تمرین و در طول بازی بسیار پر جنب و جوش و پر سر و صدا است. اسکولاری کسی است که می‌توانم درباره هر موضوعی با او صحبت کنم و ازحس شوخ‌طبعی بالایی هم برخوردار است.

* تو با ژوزه مورینیو هم کار کرده‌ای. مقایسه تو از اسکولاری و مورینیو چیست؟

آنها شبیه هم هستند چرا که هر دوی آنها رهبران بزرگ و شخصیت‌های قدرتمندی هستند. به هر حال، رفتار آنها متفاوت است. اسکولاری روزانه بیشتر با بازیکنان صحبت می‌کند در حالی که مورینیو ترجیح می‌دهد.

بیشتر روی بازی تمرکز کرده ودرمواقع لزوم به طور شخصی با شما صحبت می‌کند.

* سازگاری با شرایط لیگ برتر برای تو زمان چندانی نبرد. چگونه این قدر سریع توانستی به موفقیت در فوتبال جزیره برسی، در حالی که بازی در اینجا یا بازی در اسپانیا کاملا متفاوت است....

این کار دشوار است چرا که بازی در اینجا فیزیکی‌تر و سریع‌تر است و تیم‌ها بیشتر به بازی مستقیم رو می‌آورند.

## روبرتو مانچینی ##

## لئو یاشین ##

## لوتار ماتیوس ##

ملیت: آلمانی

شیر مرغ برای فروشی نداری؟