این استقلال را چه قدر دوست دارید؟

این استقلال را باید دوست داشت. تیمی که دارد آرام، آرام شبیه آن تیم با شکوه نیم فصل دوم لیگ هفدهم می‌شود. استقلال برای رسیدن به امروز خود روزهای زیادی را از دست داد. غریب به 8 هفته. زمانی کمی نبود. استقلال اما حالا دارد روی مدار خودش حرکت می‌کند.

راهی که اگر خوب ادامه یابد منتهی به نقطه های روشنی خواهد شد. استقلال در مقابل سایپا که بازی باخته را با پیروزی تاخت زد، نشانه هایی از آن تیم پیروزی خواه نیم فصل را از خود بروز داد. تیمی که به رغم باز شدن دروازه اش اما پا پس نمی‌کشد و حرکت به سمت پیروزی و فتح دروازه حریف را آغاز می‌کند. استقلال در بازی با سایپا پیوستگی دلنشینی در ایجاد موقعیت داشت و تیمی بود با هماهنگی قابل قبول و پروانرژی در موقعیت سازی.

سایپا نیز تیم قابل احترامی بود و حتی می‌توانست برنده این بازی باشد واتفاقا به دلیل همین شایستگی فنی است که باید برد استقلال را مقابل یکی از مدعیان لیگ جور دیگری تحسین کرد. نه آن روز که استقلال در جام حذفی نفت مسجد سلیمان را برد ونه آن روز که دوباره همین تیم را در بازی عقب افتاده اش در لیگ برد، این اندازه میان ما و خودش کشش ایجاد نکرد.

استقلال شفر به واقع مقابل سایپای دایی تیم دیگری بود. تیمی که فوت و فن خوب رفتن، خوب موقعیت ساختن، به نیکی از فرصت ها استفاده کردن را بلد بود.

قائدی و صیاد منش دو عنصر هجومی ریز نقش استقلال در این پیروزی نقش پر رنگ تری ایفا کردند. بازیکنانی که از بازی با همین نفت مسجد سلیمان شکوفا شده اند وبه بازی با سایپا رسیده اند و تردیدی نیست اگر همین روند و همین بازی های چشم نواز ادامه داشته باشد، آن ها به بازیکنانی همیشگی و کلیدی در خط اتش استقلال بدل خواهند شد.

گرچه در همین بازی ویژه باز هم مرتضی تبریزی فرسنگ ها عقب تر از دوران اوج و آمادگی اش جلوه کرد اما همین بازیکن هم می‌تواند مکمل ایده الی برای صیاد منش و قائدی باشد ولااقل همواره کننده راه آن ها در مسیر گلزنی و گل سازی باشد. تبریزی مقابل سایپا گلی نزد اما نسبت به بازی های قبل تر خود قدری امیدواکننده تر بود تا شاید او در آینده نیز شانس قرار گرفتن به عنوان ضلع سوم مثلث هجومی را در کنار قائدی و صیاد منش داشته باشد.

برای استقلال البته هنوز نمی‌شود ایستاد و تمام قد تشویقش کرد. برای این استقلال هنوز زود است که فرش قرمز پهن کنیم و آن را شایسته ستایش های حماسی بدانیم اما برای این استقلال می‌توانیم نوای امیدوار بخوانیم و این مجموعه را و این هم بندی های تاکتیکی را که تازه تازه ایجاد شده، خوش عاقبت بدانیم.

استقلال همواری راه را احساس می‌کند اگر روی همین اصول تاکتیکی که دربازی با سایپا به پایش ایستاد و روی آن پاصرار کرد، بایستد. استقلال می‌تواند تیم تر از این باشد اگر همین روش بازی و همین سیری ناپذیری را در میدان های آتی نیز به اجراء بگذارد. استقلال تا نیم فصل می‌تواند خودش را در دایره مدعیان اصلی قهرمانی این فصل قرار دهد.

با بردهای پی در پیف با نتایج خیره کننده و با بازی هایی که در آن نشانه هایی از خواستن و بیشتر خواستن دیده شود. استقلال هفته های آتی را باید جدی بگیرد. استقلال درروزهای پیش رو با مدعیان مصاف دارد وآن ها یکی پس از دیگری از راه خواهند رسید. استقلال خود باید یکی از همین مدعیان باشد. جدی تر از همیشه و خوش آهنگ تر.