برانکو: تا طلبم را پرداخت نکنند برنمی‌گردم

برانکو ایوانکوویچ سرمربی پرسپولیس شب گذشته قبل از ترک ایران در شرایطی پذیرای ما بود که تصور نمی کردیم تا این حد از اتفاقات رخ داده در باشگاه پرسپولیس کلافه شده باشد. این گفت و گو ساعتی پیش از بازگشت او به کرواسی و در شرایطی انجام شده که به نسبت آخرین ملاقات ما برانکو به قول خودش غمگین و البته عصبانی بود. مساله ای که به دلیل عدم رعایت تعهدات در پرسپولیس اتفاق افتاده است.

آقای برانکو در چه شرایطی ایران را ترک می کنید؟

من ساعتی دیگر از ایران می روم اما بسیار نگران آینده تیمم هستم. ما در مدت زمانی که برای انجام کار فنی و تغییرات به ایران آمدیم همیشه با خوشبینی امید به رفع مشکلات داشتیم اما حالا فصل به پایان رسیده و هیچ اثری از بهبود شرایط و تلاش برای عمل به تعهدات نیست. بازیکنان من و کادر من با نگرانی فصل را تمام کردند و من حالا می بینم نگرانی آنها به حق بود.

این نگرانی ها از کی آغاز شد؟

بگذارید یک مثال برایتان بزنم. ما در شرایطی به عربستان رفتیم که حرف همه تیم در تمرینات و در هتل این بود: فصل دارد تمام می شود و باشگاه بالاخره کی پول ما را می دهد؟ بازیکنان پرسپولیس بازیکنان حرفه ای هستند و من فکر می کنم در تمام فصل کمتر اعتراض به شرایط مالی باشگاه داشته اند اما وقتی فقط 3 روز به آخرین روز کاری شما باقی مانده و مطمئن هستید که پولی دست شما را نمی گیرد طبیعتا روحیه خود را تا حدی از دست خواهید داد. البته آنها بازیکنان مسوول و متعهدی بودند اما فکرش را بکنید که ما قبل از بازی الهلال به جای صحبت روی بازیکنان آنها و روش مقابله با این تیم مدام درگیر این سوال بودیم که وقتی فصل تمام بشود چه کسی طلب های این یک سال را به بازیکنان می دهد؟

آیا شما در وضعیت بهتر الهلال را شکست می دادید؟

مطمئن نیستم. الهلال تیم بسیار با کیفیتی بود و به نظر من مدعی اصلی قهرمانی آسیاست اما وقتی شما مقابل حریفی بازی می کنید که دروازه بان سومش یک میلیون دلار می ارزد، روحیه ضعیف تری دارید. بالاخره من این چیزها را در اردو دیده ام؛ اینکه صحبت در مورد قیمت بازیکنان حریف و خودروی گرانقیمت آنها باشد و مقایسه با شرایطی که ما داریم. پرسپولیس از الهلال بهتر نبود اما بعد از گل دوم آنها ما می توانستیم گل بزنیم و صعود هم بکنیم ولی نه با کیفیت صادقانه بگویم آنها حریف قدرتمندتری بودند و ما شاید با اتفاق به گل می رسیدیم و صعود هم می کردیم.

در حال حاضر شرایط شما با پرسپولیس به چه شکل است؟

من برای اولین بار این مساله را اعلام می کنم که تا به حال یک دلار دریافتی از باشگاه پرسپولیس نداشتم. در مدتی که در ایران هستم خیلی ها به من گفتند که اشتباه کرده ام به پرسپولیس آمدم چون این تیم شرایط خوبی ندارد اما من چنین عقیده ای ندارم و از حضور در جمع هواداران این تیم خوشحالم. ما در این مدت 3 بار ورزشگاه آزادی را پر از تماشاگر کرده ایم و یک دربی را به سود خودمان تمام کرده ایم که همه این ها احساس فوق العاده ای به من می دهد اما با همه احترامی که برای پرسپولیس دارم تا زمانی که تکلیف تعهدات باشگاه به من روشن نشود، به ایران بازنخواهم گشت. من در این موضوع کاملا جدی هستم و هرگز از مطالباتم کوتاه نخواهم آمد چراکه بسیار برای بهبود شرایط صبر کردم اما در مقابل چیزی ندیدم. به خاطر داشته باشید که من با خوشبینی تمام و با توجه به قولی که به من داده شده بود، به ایران آمدم. در حالی که می توانستم بگویم باید پولم را تا سنت آخر بریزید و بعد به ایران بیایم. من در ایران زندگی کردم و همیشه خاطره خوب کار در اینجا دارم و فکر می کردم می شود روی قول ها حساب کرد.

بازیکنان هم از همین موضوع ناراحت هستند؟

بله، متاسفانه مابه اندازه توانمان قول نمی دهیم و مدام در حال وعده دادن به بازیکنان و مربیان هستیم. ما اگر یک دلار داریم باید به اندازه یک دلار قول بدهیم. اما در پرسپولیس ما 50 سنت داریم و به اندازه هزار دلار قول می دهیم و این بیشتر باعث خرابی کار می شود.

دستیارانتان ایران را ترک کردند، چرا؟

موضوع دستیاران من هم موضوع مهم و مفصلی است. من دستیار اولم را از تیم ملی کرواسی بیرون کشیدم اما هیچ پرداختی خاصی به آنها انجام نشد و آنها در شرایطی به کشورشان برگشتند که حتی پول خرید بلیت برگشت را هم نداشتند و من این کار را تقبل کردم. حالا آنها با خانواده شان رو در رو هستند و ناراحتی همسرانشان که چرا دست خالی از کشوری که در آن کار می کردند، بازگشته اند. متاسفانه این هم از موضوعاتی است که من را خیلی ناراحت کرد.

آیا به ایران بازخواهید گشت؟

بازگشت ما مشروط به رعایت تعهدات از سوی باشگاه پرسپولیس است. اما این را هم بگویم که پول آخرین مساله ماست. ما چیزهای مهمتری را از دست می دهیم. زمان نقل و انتقالات را. به هر حال باشگاه های خوبی که سروسامان دارند، کارشان را آغاز کرده اند و ما مشغول تماشاکردن هستیم. در حالی که همین حال هم دیر است و ما باید با نهایت سرعت کارمان را آغاز کنیم.