در اولین تجربه حضور در رقابت های جام جهانی فوتبال، تیم ملی کشورمان در 3 مسابقه تنها 3 اخطار دریافت کرد که دوتای شان متعلق به آندرانیک اسکندریان بودند. او در دیدار با هلند اولین کارت زرد تاریخ ایران در جام های جهانی را دریافت کرد و سپس با دریافت کارت زرد برابر اسکاتلند دیدار برابر پرو را از دست داد تا اولین محروم ایران در رقابت های جام جهانی نیز لقب گیرد. دیگر کارت زرد تیم ملی در آن تورنمنت، به حساب نظری نوشته شد.
آمار 3 اخطار برای تیم ملی، در جام جهانی 98 نیز برقرار بود. میناوند و زرینچه در دیدار با آمریکا و علی دایی در مسابقه با آلمان با کارت زرد داور مسابقه روبرو شدند. این آمار اما در سومین تجربه جام جهانی ایران افزایش چشمگیری داشت و به عدد 8 رسید. نکو و معدنچی در این تورنمنت هر کدام دو اخطار گرفتند و آندو تیموریان، فریدون زندی، یحیی گل محمدی و البته حسین کعبی با خاطره ضربه خاطره انگیزش روی صورت فیگو، دیگر بازیکنانی بودند که علامت کارت زرد در آلمان در کنار نام شان حک شد.
تیم ملی ایران تا به اینجا در 9 مسابقه در رقابت های جام جهانی، 14 کارت زرد دریافت کرده که آمار متوسطی به شمار می رود. نکته جالب اما اینجاست که ایرانی ها سابقه دریافت کارت قرمز در جام جهانی را ندارند. اتفاقی که بعید نیست در برزیل برای اولین بار به وقوع بپیوندد. بدون تردید، اولین کاندیدای دریافت کارت قرمز در پیراهن ایران در برزیل، آندو تیموریان است. ستاره جنگجوی فوتبال ایران، اواخر نیم فصل اول بر حجم خشونت تزریق شده به سبک بازی اش افسود و برخوردهایی را تجربه کرد که داوران جام جهانی( منهای هاوارد وب احتمالا!) به سادگی از آن ها عبور نمی کنند. فیزیکی ترین بازیکن خط هافبک تیم ملی باید مراقب باشد تا اولین کارت قرمز تاریخ فوتبال ایران در جام جهانی را دریافت نکند و همانند بازیکن هم نامش در این تیم در اولین دوره حضور ایران در این تورنمنت، به لحاظ جریمه رنگی در زمین فوتبال در زمره «اولین ها» قرار نگیرد.