حسن روشن که برای بازی های دهه 50 تیم ملی به استودیوی 90 رفته بود از خاطرات فوتبالی اش گفت:«پدر من یکی از هم نسلان عارف قلی زاده بود که در دوچرخه سواران بازی می کرد ، به خاطر او بود که من هم فوتبالیست شدم. سال 1352 بد که من از طریق رایکوف و اوفارل توانستم به سطح اول فوتبال ایران بیایم. بعد هم تا سال 1359 بازی هایم را ادامه دادم. به من می گفتند پسر شیرین رایکوف او مرا خیلی دوست داشت حتی خیلی وقت ها می آمد دنبالم تا ببردم سر تمرین.» روشن در ادامه درباره شادی گل هایش گفت:« من از بچگی همیشه عادت داشتم زبانم بیرون از دهانم باشد. سر همین کار یکبار زبانم لای دندانم ماند و 37بخیه خورد.»
روشن درباره یکی از بازی هایش برابر کره که مصدوم بود ، گفت:« من با مصدومیت و مینیسک پاره بازی کردم و با درد شدید توانستم 2 گل بزنم و بازی را ببریم.»
روشن می گوید:« آن سال ها ، سال های طلایی فوتبال ایران بود که به همه افتخارات آن سال ها رسیدیم./ش