سرمربى پرسپولیس هم به جمع «جماعتى» پیوستن که با منشور اخلاقى مشکل دارند و هویت و ساز و کارش را درک نمى کنند. دایى در پاسخ به این توضیح علیپور که حتى بایرن مونیخ هم منشور اخلاقى دارد گفت: لابد ایشان قبل از من در اروپا بوده اند که در جریان چنین مسایلى هستند، زیرا بنده چنین تجربه اى از دوران حضورم در اروپا ندارم.
چرا مثال اروپایى مى زنیم؟
چه اصرارى داریم که بگوییم؛ مثل اروپایى ها هستیم؟
الان چند سال است که درب مقابل با دنیاى بیرون بسته شده و در تیم هاى باشگاهى از گزینه هایى مثل کوپر و دنیزلى مى گذرند تا ملیت نیمکت ها ایرانى بماند. حتى در تیم ملى نیز شکست هاى زنجیره اى گزینه هاى وطنى باعث نشده تا از قلعه نویى و ابراهیم زاده و دایى و قطبى به نیروهاى خارجى برسیم.در مورد منشور اخلاقى که صد در صد من درآوردى است هم اجازه بدهید خودمان را با فوتبال هایى که به قول قاضى شریفى لائیک هستند مقایسه نکنیم، زیرا ما هیچ احتیاجى به آنها نداریم.
اخلاق حرفه اى
اخلاق مفهومى است« نسبى» که بسته به جغرافیاى فرهنگى کشورها تغییر مى کند. به طور مثال اگر در مناطق گرمسیر اروپا یا آمریکا با شلوارک به خیابان بروید امرى طبیعى و بدیهى است، اما پوشیدن همان لباس در ایران جرم محسوب مى شود، پس فى نفسه هم نمى توان منشور اخلاقى را با جایى مقایسه کرد اما اگر بپذیریم که فوتبال یک موضوع تخصصى است آنگاه راحت تر مى توان متوجه شد که چرا دایى و دایى ها با منشور مشکل دارند.
اخلاق در فوتبال حرفه اى مفهوم خاص خود را دارد
نوع پوشش و لباس را «جامعه» و حکومت تعیین مى کنند نه بخش فرهنگى فدراسیون ، رسیدگى به امور غیر قانونى هم بر عهده قوه قضاییه است. در مورد مسایل حرفه اى نظیر ساعت خواب یا نحوه شرکت در تمرینات نیز باشگاه ها - على القاعده دلسوز ترند و نیازى به وجود کاسه هاى داغ تر از آش نیست و اگر هم کاسه اى باشد محموله اش مى شود همین شلم شوربایى که محتوایش را درک نمى کنیم.
کى این بساط جمع مى شود؟
کمیته انضباطى مسئول رسیدگى به بداخلاقى هایى است که در زمین فوتبال بوقوع مى پیوندند خارج از زمین تمرین و بازى و باشگاه ، حوزه حوزه حکومتى است و اگر کسى خطایى انجام دهد و مدعى داشته باشد نهادهاى دیگرى مسئول رسیدگى به آن هستند و نباید تحت لواى منشور اخلاقى تجسس در زندگى خصوصى فوتبالیست ها را باب کرد.
مو و ریش و لباس هم موضوع مهمى نیستند و اگر دنبال اجراى یک کار فرهنگى در فوتبالیم باید به مسایل درونى و ترویج خوبى هاى انسانى رو آوریم.
متاسفانه منشور تبدیل به وسیله اى براى شایعه سازى و تسویه حساب هاى شخصى شده و به عوض آنکه کارآیى داشته باشد این فقط اسم و خبرش است که سر همه را گرم کرده.