اگرچه چند حرکت تاکتیکی قابل توجه را هم از آبی‌ها دیدیم اما اشتباهات متعددی را هم از طرف بازیکنان آبی‌پوش شاهد بودیم. از مدافعان چپ و راستی که در حساس‌ترین لحظات بدترین تصمیم‌ها را گرفتند؛ تا هافبک‌های نامداری که نتوانستند نشانی از رزومه درخشان‌شان را داشته باشند. استقلال تا لحظات پایانی بازی هم سردرگمی در تاکتیک‌های هجومی و دفاعی را به همراه داشت و نشد که این چالش حل بشود. تمرکز پایین، نه اجازه داد توپ دندان‌گیری به مهاجمان استقلال برسد؛ و نه انسجام خط دفاعی استقلال را حفظ کرد. این ناهماهنگی حتی روی نیمکت هم دیده میشد و مربی‌ها بر سر تعویض به تصمیم واحد نمی‌رسیدند.
حالا منصوریان مانده و هواداران و وعده‌هایی که بعد از گذشت 4 هفته هنوز حتی بخشی از آن‌ها هم عملی نشده. نشانی از نمایش‌های زیبا نیست و نشانه‌هایی هم دیده نمی‌شود که بگوییم بازی مالکانه هم رفته رفته به فلسفه تاکتیکی استقلال تبدیل می‌شود. آن‌ها حتی در ساخت موقعیت ضعف‌های مشهود دارند؛ چه برسد به گلزنی. دقایق پایانی بازی دیشب و شرایط سکوها هم نشان می‌داد ممکن است هر لحظه التهاب هواداران بیشتر و بیشتر شود و آستانه صبرشان تمام شود و دیگر خبری از حمایت هم نباشد. بازگشت برای منصوریان سخت شده؛ چون پرستاره‌ترین استقلال سال‌های اخیر پراشتباه‌ترین آن‌ها هم هست.