تکلیف هواداران مجازی فوتبال در ایران مشخص نیست. هوادارانی که به جای تحمل رنج و سختی حضور در ورزشگاه و حمایت از تیم محبوب شان، ترجیح می دهند در خانه نشسته و با صرف کمترین انرژی ممکن و تنها با «کلیک» و «کامنت» تکلیف خود را با تیم های مورد علاقه شان و تیم های رقیب مشخص کنند.
افرادی که اسم خود را هوادار می گذارند اما بر خلاف همه دنیا کمترین هزینه را برای این هواداری متحمل نمی شوند. آنهایی که به واسطه داشتن تریبون های شخصی در شبکه های اجتماعی خود را ذیحق برای اظهار نظر با هرگونه ادبیاتی می دانند. افردای که باید برای آنها از واژه «هوادار نما» استفاده کرد.
این گروه از افراد جامعه که روز به روز حضور مجازی شان پررنگ (و به گمان خودشان تاثیرگذارتر) می شود، تکلیف شان حتی با خودشان هم مشخص نیست. آنها که هر کدام شان یک ساز می زنند و هر کدام شان هر روز یک ساز.
برای اثبات ادعای بی ثبات بودن فعالان در فضای مجازی ذکر همین مثال کافیست که بخش اعظمی از این هواداران مجازی استقلال، تا همین دیروز ساز جدایی علیرضا منصوریان از استقلال را کوک کرده بودند و همین یک پیروزی کافی بود تا تبدیل به هواداران سرسخت سرمربی جوان استقلال شوند.
«این ها» بهترین مصداق برای ضرب المثل قدیمی ایرانی هستند که می گوید: «با یک غوره سردی شان می کند و با یک مویز گرمی».