مهدی رحمتی همچنان ضعف‌های کهنه‌اش را به دوش می‌کشد و در حساس‌ترین بازی‌ها کار دست تیمش می‌دهد. گل دقیقه ۵۶ حاتمی روی مشکل قدیمی رحمتی در سانتر از جناحین زده شد. کرنر رفیعی در شش قدم فرود آمد، سلطان این منطقه باید گلر باشد. اما رحمتی روی خط دروازه میخکوب شده بود. البته رحمتی روی گل دوم به اندازه گل اول مقصر نیست. سالهاست که با مد شدن دفاع خطی دروازبانها موظفند در نقش یک «لیبرو» پشت دفاع را پوشش دهند، اما رحمتی باز هم روی خط دروازه میخکوب بود. کاش رحمتی به جای خیلی از کارهایی که می‌کند و وظیفه‌اش نیست، قدری به تمرینات اختصاصی برای رفع ضعف‌های کهنه‌اش می‌پرداخت.
تراکتورسازی هم تیم خوبی است، هم بازیکنان خوبی دارد. بدون تردید پرمهره‌ترین تیم لیگ‌برتر از تبریز می‌آید. سروش رفیعی، مهدی کیانی، شهرام گودرزی، فرزاد حاتمی و تا حدودی محمد ابراهیمی بهترینهای تراکتورسازی در برابر استقلال بودند. اگرچه بقیه نفرات تیم تبریزی هم لایق تحسین هستند. تراکتورسازی تک به تک از استقلال سرتر بود، هم در میدان و هم روی نیمکت.
منصوریان هنوز بعد از سیزده بازی نتوانسته برای استقلال یک دستورالعمل تهیه کند. استقلال فاقد یک «نقشه راه» کلی برای بازی است. نمی‌گویم این تیم هیچ تاکتیکی ندارد. استقلال در بخش‌های مختلف زمین تاکتیکهایی دارد، اما این دستورات به هم پیوسته نیستند. بنابراین بازیکنان استقلال به جزایری تنها می‌مانند که هیچ اتحادی ندارند. علیمنصور کی می‌خواهد این ضعف را ببیند؟ اگر می‌بیند، کی و چگونه قرار است آن را برطرف کند؟ کلید این ماجرا تمرین است، و یک «مربی تمرین دهنده» درجه یک. شاید از خارج.
تراکتورسازی و قلعه‌نویی ثابت کردند «ول کن» قهرمانی نیستند. جنگ آنها و پرسپولیس تا آخرین هفته‌ها ادامه خواهد داشت. در این جنگ نقطه قوت تیم «امیر قلعه» خط حمله است. آنها بهترین خط آتش لیگ‌برتر را دارند. اما برای تیمی که می‌خواهد قهرمان شود دفاع محکمتری لازم است. نمی‌گویم دفاع تراکتورسازی ضعیف است، اما روی شانه‌های این دفاع سوار کردن قهرمانی سخت است.
بازیکنان استقلال از لحاظ روانی آماده نیستند. آنها نه جسارت کافی را دارند، نه شوق بالا برای پیروزی. آنها نه به خود و تیمشان باور دارند، نه روح جنگندگی. استقلال پر است از مردانی معمولی که از نظر روانی آماده حضور در صدر جدول نیستند. تغییر باید از این نقطه آغاز شود، از روح و روان بازیکنان استقلال. و شاید مربیان استقلال. آنها تا روزی که از میانه نشینی در جدول آزرده خاطر نباشند و این میانه جدول نشستن را دون شان خود ندانند چیزی در استقلال عوض نخواهد شد.