علی منصور استقلال بزرگترین آرزوی خود در کسوت مربیگری را نشستن روی
نیمکت تیم محبوبش به عنوان سرمربی اعلام کرده بود و برای رسیدن به هدف خود
لحظه شماری می کرد. حتی فصل گذشته در آستانه رسیدن نیمکت استقلال بود که با
مخالفت مسئولان باشگاه نفت، مجبور شد یک سال دیگر هم برای رسیدن به این
مهم صبر پیشه کند. هواداران استقلال هم که به نظر می رسید نمی توانند با
ژنرال خود کنار بیایند، هر هفته بنرهای شمارش معکوس بازگشت علی منصور به
استقلال را در ورزشگاه به نمایش گذاشته و با این کار منصوریان را بیش از
پیش وسوسه می کردند.
و بالاخره منصوریان در این
فصل به آرزویش رسید، اما نمی دانست که نیمکت استقلال با تیم های نفت و پاس
همدان فرق دارد. مربی استقلال هفته های ابتدایی این فصل را اصلاً خوب نتیجه
نگرفت و هر روز فشارها بر او بیشتر می شد تا جائیکه اخباری به گوش می رسید
که در صورت شکست در دربی، علی منصور خیلی زود باید با نیمکت رؤیایی اش
خداحافظی کند. منصوریان برای کسب اولین برد در استقلال هفت هفته انتظار
کشید؛ انتظاری که البته بسیار زجر آور و کشنده بود. تا اینکه بالاخره
منصوریان طاقتش طاق شد و ذوب آهن را قربانی کرد، و بعد از آن هم سیاه
جامگان و سایپا را مغلوب ساخت. به نظر می رسد استقلال کم کم به شرایط خوب
خود نزدیک شده، اما برای رسیدن به این جایگاه بیش از همه علی منصور زجر
کشید، و متحمل سختی های زیادی شد. بی دلیل نیست که منصوریان در این عکس
اینگونه از ته دل فریاد می زند تا بغض دلش را حسابی خالی کند.