چرا استقلالی‌ها منصوریان را دوست دارند؟

منصوریان در 45 سالگی به سرمربیگری استقلال رسیده است. او، هفده سال از سرمربی قبلی استقلالی ها کوچکتر است و هفت سال از قلعه نویی جوان تر. همین موضوع باعث شده تا ،بر خلاف مربیان گذشته استقلال، منصوریان در تمرین های تیمش بیشتر مشارکت داشته باشد و «اکتیو»به نظر برسد. او، کنار بازیکنانش پا به توپ می شود و شور زیادی به تمرینات تیمش می دهد. همین موضوع، احتمالا یکی از دلایلی است که باعث شد تا در ابتدای فصل، تمرینات استقلال میزبان حدود 1000 تماشاگر باشد. بالا و پایین پریدن های او در کنار زمین هم ، سبب می شود تا حس اعتماد هواداران به او بیشتر شود. آنها احتمالاً با دیدن تصویر هیاهوهای منصوریان در محوطه مربیان، یاد روزهایی می افتند که مربیان سابق، با لباس رسمی و حالتی آرام استقلال را هدایت می کردند. منصوریان اما بیش از هر مربی دیگری به خود هواداران نزدیک است و مانند آنها، کنار زمین بی تابی می کند.

شاگرد مکتب کی روش

«علیرضا منصوریان» از اولین نامهای ایرانی است که کارلوس کی‌روش پس از ورود به ایران به زبان آورد. او از نخستین دستیاران مرد پرتغالی بود و توسط او برای سرمربی گری در تیم ملی امید انتخاب شد. تیم پر امید ِ منصوریان اما به دلیل یک اشتباه فاحش و عجیب،در خصوص دوکارته بودن یک بازیکن، از مقدماتی المپیک کنار گذاشته شد. منصوریان، پیش از دوران کی‌روش نیز دستیار افشین قطبی بود و حتی در جریان برد تاریخی تیم ملی مقابل روسیه در یک دیدار دوستانه، او سرمربی تیم ملی محسوب می‌شد! پس از تغییرات اساسی کادر فنی تیم ملی اما، منصوریان، مانند یک شاگرد، کنار کی روش ایستاد و دانش فنی خود را تقویت کرد. با این پشتوانه فنی بود که هدایت تیم نفت را به عهده گرفت و توانست با این تیم، سهمیه حضور در آسیا را کسب کند. آخرین حضور یک تیم ایرانی در مرحله یک چهارم نهایی جام باشگاه های آسیا، مربوط به نفت ِ منصوریان است.  تیم های او، معمولاً مجهز به بهترین سیستم های آنالیز و امکانات تمرینی جدید هستند. همین که گروه آنالیز تیم ملی در کنار منصوریان است، خود می تواند بهترین تضمین برای موفقیت او در نزد هواداران آبی باشد. سابقه درخشان، پیروی از مکتب کی‌روش و استفاده از دانش روز است که باعث شده هواداران استقلال به هافبک سابق تیمشان اعتماد کنند و هفته های زیادی در کنارش بایستند.

خرید های خوب

بازار نقل و انتقالات تابستانی استقلال، طوفانی بود. منصوریان در اولین گام یکی از بهترین هافبک های بازی‌ساز فوتبال ایران را به تیم خود اضافه کرد. حضور بختیار رحمانی، یک خبر خوب برای هوادارانی بود که پس از رفتن مجتبی جباری هرگز طعم حضور یک بازی‌ساز موثر را در تیم خود نچشیده بودند. اضافه شدن وریا غفوری برای تقویت جناح راست، فرشید باقری در پست هافبک دفاعی و لئوناردو پادووانی برای قلب دفاع هم خوشایند هواداران بود. از همه اینها مهم تر، حضور ستاره پر مشتری بازار، کاوه رضایی، حسابی مایه امیدواری طرفداران استقلال شده بود. به نظر می رسید استقلال 95، علاوه بر داشتن یک ترکیب اصلی پر مهره و البته جوان، از نیمکتی قوی و توانمند هم برخوردار شده. خرید های خوب و البته آینده دار منصوریان، همه را به این تیم امیدوار کرده است. آنقدر که حتی شش هفته ناکامی هم نمی تواند این امید را ناامید کند.  درک این موضوع که تیم زیرورو شده استقلال،برای بازیابی و رسیدن به هماهنگی نیاز به زمان دارد، باعث شده تا کسی منصوریان را تحت فشار نگذارد و همه، به نوعی منتظر روزهای اوج هماهنگی و آمادگی تیمی هستند که بسیار زهردار به نظر می رسد.

روند رو به جلو

استقلال شروع ناباورانه ای در لیگ برتر داشت. شش هفته بدون برد. این شروع بد اما با بازی های بد همراه نبود. استقلال خوب بازی می کرد اما در حفظ نتیجه ناکام بود. مدافعینش،اگرچه ضعیف اما ناامیدکننده نبودند. هافبک ها نشانه های خوبی داشتند و مهاجمین خوب گل می زدند. تعداد گل های استقلال، از  پرسپولیس بالانشین بیشتر بود. بازی به بازی ، سیر صعودی استقلال عیان‌تر می شد. پس از تعطیلات یک ماهه لیگ بود که این سیر صعودی، خود را بهتر نشان داد. بازی خوب مقابل ماشین سازی و مقاومت مقابل صدرنشین لیگ در دربی 83، شرایط خوبی برای استقلال ایجاد کرد. هواداران، تیمی را می دیدند که علاوه بر اتکا روی جناح راست،نقشه های دیگری هم برای گل زنی دارد. تیمی که هافبک بازی‌سازش،چه فرشید اسماعیلی و چه بختیار رحمانی، نفوذهای خوبی به قلب دفاع حریف دارد و مهاجمینش، راه دروازه های حریفان را خوب بلدند.

یک برد دلچسب

برای هفتمین بار به منصوریان اعتماد کرده اند و به ورزشگاه آمده اند. یک پرچم بزرگ، به طرح پیراهن شماره 10 علیرضا منصوریان روی سکو های آزادی به چشم می خورد. تشویق هواداران ، از همان ابتدا روی سر تیم مهمان خراب می شود. تکلیف بازی تا قبل از دقیقه 50 روشن می شود. این استقلال آمده است که ببرد. 40 دقیقه بعد، اگرچه دومین کلین‌شیت رحمتی محقق نشده اما اولین سه امتیاز فصل در جیب منصوریان و در خزانه استقلال است. انگار روز خوب استقلالی ها بلاخره رسیده . طلسم برد های امسال و طلسم نبردن ِ ذوب آهن،با هم می شکنند. هواداران، ثمره شش بازی انعطاف و همراهی را می بینند. پنج سال قبل را  به یاد می آوریم. زمانی که حمید استیلی جوان، روی نیمکت سرخ ها نشسته بود و از همان نیمه اول بازی اول، با اعتراض هواداران، و تشویق مربی قبلی مواجه شد. استیلی،  بهتر از منصوریان نتیجه گرفت اما .پایان خوشایندی را تجربه نکرد. این مربی جوان اما، با آن چهره جذاب و البته مصمم، روزهای مهمی در انتظار دارد. روزهایی برای جبران هفته های ناکامی.