آقای واعظ، دایی را دیدید؟! مربی باید فریاد بزند

واعظ آشتیانی مدیرعامل باشگاه استقلال در جشن 64 سالگی استقلال حرفی زد به یادماندنی. او در وصف مرفاوی و در نکوهش امیر قلعه‌نویی این جملات را مقابل میهمانان به زبان آورد: «از اینکه می‌بینیم یک مربی آرام، بی‌حاشیه و متین روی نیمکت‌ ما می‌نشیند و مثل فصل پیش شاهد پرخاشگری و فریادهای آن مربی – منظورش امیرقلعه‌نویی بود- روی نیمکت نیستیم خیلی خوشحالم.» این جمله آقای مدیر از آن شب با شکوه که استقلال 64 سالگی خود را جشن گرفت در ذهن خیلی‌ها ماند. واعظ با چنان حرارتی از مرفاوی تعریف کرد که هر کسی حرف‌های آقای مدیر را می‌شنید تصور می‌کرد صمد بهترین گزینه برای مربیگری در استقلال است و امیر قعله‌نویی به دلیل رفتارهای تندش قبل، بعد و در حین بازی گزینه مناسبی برای استقلال نیست. آیا متانت، آرامش، نشستن و بازی را نظاره کردن برای موفقیت استقلال در عرصه لیگ کافی به نظر می‌رسید؟ این سوال آرام‌، آرام پاسخ خود را مقابل پرسشگران قرار داد. صمد نه تنها نتوانست با این رفتار که مورد پسند آقای مدیر است موفق باشد بلکه از کورس قهرمانی دور افتاد و سرانجام دربی 68 را هم واگذار کرد. صمد 90 دقیقه در دربی 68 روی نیمکت نشست و تنها به دیدن بازی اکتفا کرد در حالی که همتای او در آن سوی میدان فریاد می‌زد، بالا و پایین می‌پرید و به داوران اعتراض می‌کرد. دایی با همین روش؛ (روشی که امیر قلعه‌نویی خود مبتکر آن است) استقلال را به زانو درآورد. شاید حالا آقای آشتیانی راز موفقیت تیم‌ها در بازی‌های بزرگ را متوجه شده باشد. مربی باید حرارت داشته باشد. گوشه‌نشینی، انزوا و آرام بودن در بازی‌های بزرگ حس پیروزی را می‌گیرد. شاید مدیرعامل استقلال هم حالا متوجه شده باشد فریاد زدن و حتی اعتراض کردن تنها مختص امیر قلعه‌نویی نیست. علی دایی هم با همین رویه تیمش را به سوی پیروزی سوق می‌دهد و به حرکتی جانانه وا می‌دارد. این بود راز موفقیت پرسپولیس در دربی و البته شکست استقلال!