فوتبال از سالها قبل به یک تجارت قابل عرض در جهان تبدیل شده و فهرست
منتشر شده درآمد سالیانه باشگاهها نشان از این دارد که بعضا چه سود سرشاری
به جیب مالکان باشگاهها می رود.
مثلا در این خصوص کافی است که به
باشگاه آرسنال اشاره شود که با درآمد فروش بازیکنان در فصل نقل و انتقالات
توانست ورزشگاه امارات را بنا کند. باشگاه‌هایی که با هدف جذب و پرورش
بازیکن، اقدام به یارگیری میکنند و سپس همان بازیکن را با قیمتی چند برابر
به تیم‌های دیگر می‌فروشند.
همه این موارد منوط به ثبات مدیریتی یک
باشگاه و متعاقبا برنامه بلندمدت است. اما در فوتبال ایران وضع چگونه است؟
اینجا برعکس اروپا و جهان که فقط در موارد خاص و در خصوص بازیکنان مسن
قرارداد یک ساله میبندند، با هر بازیکنی قراردادی یک ساله بسته میشود.
فوتبال
ایران سالهای سال است که از بحران مدیریتی رنج میبرد و چارهای اساسی در
این خصوص اندیشیده نشده است. به عنوان مثال باشگاههای پرسپولیس و استقلال
که پرطرفدارترین باشگاههای ایران هستند، همچنان وضعیت مالکیتی سر در گمی
دارند.
این دو باشگاه و البته دیگر باشگاههای کشور هنوز
نتوانستهاند مشکل حق پخش را حل کنند و به همین خاطر درآمد قابل قبولی از
این مجرا به حساب آنها واریز نمیشود. با این اوصاف چرا باید انتظار داشت
قراردادها بالای یک سال باشد.
این موضوع را باید نوعی بحران تلقی
کرد چراکه اگر چنین نبود کشورهای صاحبنام در عرصه فوتبال که همواره دیدگاهی
تجاری به مقوله جذب بازیکن داشته اند، اینگونه اقدام به جذب بازیکن
میکردند. مخلص کلام اینکه باشگاه های ایران در این خصوص متضرر می شوند و
موضوع درآمدزایی از فروش بازیکن در سبد آنها خالی میماند چون ثبات مدیریتی
و متعاقبا برنامه بلندمدت ندارند.