بخش هایی از گفتگو و مراسم وداع با اسطوره سر طلایی فوتبال ایران. آنجا که با خواندن شعری از بیرحمی این روزگار اشک ریخت و ما را نیز به گریه وادار کرد... و عکسی دو نفره از او و علی پروین در اوج جوانی و شادابی. امید که قدر اسطوره هایمان را فارغ از مسایل رنگی، تا زمانی که هستند بدانیم.
و چه زیبا گفت مظلومی عزیز:
تا که بودیم نبودیم کسی،
کشت ما را غم بی هم نفسی
تا که رفتیم همه یار شدند
خفته ایم و همه بیدار شدند
قدر آئینه بدانیم چو هست
نه در آن وقت که افتاد و شکست
