م. س
یادش به خیر آن روزها که فوتبال زیبا بود و همه از آن لذت می‌بردند، چه شد؟ به راستی چه شد که فوتبال زیبای ما و فوتبالی که می‌توانست یکصد هزار نفر را برای بازی‌های معمولی به استادیوم‌ها بکشاند، چه شد و کجا رفت؟
دلایل فراوانی می‌توان برای افت فوتبال و نزول جایگاهش در قلب مردم ارائه کرد. از افت کیفی‌اش، از رشد ورزش‌های دیگر تا درگیری‌های ذهنی مردمی که از نظر اقتصادی وضعیت خیلی‌خوبی ندارند و البته به وجود آمدن سرگرمی‌های دیگر در کنار زندگی همه ما!
اما یک نکته را نباید فراموش کرد و به آن نپرداخت و آن نکته هم رسانه‌ها هستند.
در واقع این مطلب یک جور حمله به خودمان است، مایی که از فوتبال می‌نویسیم و برنامه می‌سازیم و روی آنتن می‌بریمش!
شاید پردازش‌های فراوان درمورد منفی‌ها و کاستی‌ها و نهایتاً مصاحبه نوشتن و روی آنتن بردن حرف‌های زشتی که برخی از مسئولان فوتبال می‌گویند و ما نمی‌فهمیم که این حرف‌ها چقدر فوتبال را نابود و منزجر‌کننده می‌کند!
از برنامه نود و عادل فردوسی‌پورش شروع می‌کنیم؛ مجری- خبرنگار بسیار باهوشی که یک شو من واقعی است، اما چند سالی است که مسیرش را بد می‌رود.
از اینجا شروع می‌کنیم:
هفته گذشته ونگر و مورینیو وسط بازی با یکدیگر برخورد فیزیکی پیدا کردند، اگر برنامه نود در جزیره سازنده فوتبال روی آنتن می‌رفت برنامه چگونه بود؟
شاید بیش از دو ساعت برنامه به همین برخورد ختم می‌شد و آدم‌های زیادی پیرامونش روی خط می‌آمدند و حرف می‌زدند و از سوی دو تیم هم نفراتی می‌آمدند و همیشه هم اشتباه را از سوی حریف اعلام می‌کردند، اما در برنامه‌های فوتبال انگلستان تنها دو دقیقه به این ماجرا و پخش تصاویرش اختصاص دادند!
هفته قبل، اما تقریباً نیمی از برنامه نود به دعوای عابد‌زاده و کولی‌بالی اختصاص یافت!
چرا؟ چون آنها می‌دانند که با پخش بیش از حد زشتی‌های فوتبال‌شان مردم از این رشته رو برمی‌گردانند و اولین کسانی که ضرر می‌کنند خود این برنامه‌سازان هستند که دیگر کسی برای برنامه‌های‌شان که محتوای فوتبال دارد تره هم خرد نمی‌کند!
عادل فردوسی‌پور که نه، خود من و تک‌تک ما عناصر سازنده رسانه فوتبال، اما از یاد برده‌ایم که تاکتیک و تکنیک و زیبایی‌های فوتبال را به تصویر بکشیم، فراموش کرده‌ایم که به زیبایی‌های اخلاقی این ستاره‌ها بپردازیم و تنها قسم‌های دروغ آنها را پخش می‌کنیم و دعواهایشان با یکدیگر و چه سهل‌انگارانه است که تصور کنیم این جنجال‌ها زیباست و مردم برایش هورا می‌کشند.
این اشتباه است و غلط، اما انجامش می‌دهیم و انگار قسم خورده‌ایم که تا آخرین نفرشان را از فوتبال دور کنیم و البته که سخت است برویم و تلاش کنیم یاد بگیریم که از فوت‌و‌فن فوتبال سردرآوریم و از تاکتیک‌های تیم‌ها بنویسیم و از توانایی‌ها یا حتی ضعف مربیان به درستی و با علم پرده‌برداری کنیم.