صحنه‌های آن جام و قهرمانی آرژانتین هنوز جلوی چشمان ما نوجوانان سال 1986 هست. با آن تلویزیون‌های سیاه و سفید، البته فرق زیادی بین رنگ‌های لباس‌های تیم‌هایی که دو طرف میدان بودند نبود، اما مارادونا، با آن قد و هیکل قلمبه و موهای فرفری آنقدر شناخته شده بود که بتوان در هرجای زمین و با هر رنگی او را تشخیص داد. بازی اول آرژانتین با ایتالیا بود، آلساندرو آلتوبلی برای ایتالیا گل زده و آرژانتین یک بر صفر عقب بود و بازی تیمی‌اش هم چندان چنگی به دل نمی‌زد، اما در یک لحظه، دیه‌گوی اعجوبه، دو ایتالیایی را به هم پیچاند و از زاویه بسته توپ را به تور دروازه ایتالیا دوخت. بازی بعدی آرژانتین با کره جنوبی بود که باز هم مارادونا در آن درخشید و کره سه بر یک مغلوب شد و بعد هم بلغارستان. آرژانتین با دو برد و یک مساوی به عنوان تیم اول رفت به دور بعد. مثل الان که البته این بار با حداکثر امتیاز به دور بعد رفت.
مارادونا آن موقع بیست و شش ساله بود، مثل مسی که در آغاز جام جهانی برزیل بیست و شش ساله بود و در همین روزهای جام جهانی و در روز بازی با نیجریه بیست و هفت ساله شد. جام جهانی 86 هم مربوط به بیست و هشت سال پیش است. احتمالا نطفه لیو وقتی بسته شد که مارادونا داشت هنرنمایی می‌کرد تا کشورش جام جهانی را در قاره آمریکا نگه دارد و آرژانتین را به اوج فوتبال جهان برساند، کاری که نشانه‌ها حاکی از آنند که لیونل مسی هم قرار است انجام بدهد.
در سال منتهی به جام جهانی 86، مارادونا کمترین فروغ را داشت، مثل امسال مسی که مصادف شده است با ناکامی‌کامل او در عرصه باشگاهی. مارادونای بیست و شش ساله آن زمان، در جام جهانی بیست و هشت سال پیش، حلول کرده است در مسی بیست و شش ساله الان. تیمش نه آن تیم درخشان با بازی‌های منحصر به فرد است اما مایه آن را دارد که با همین روند پیش برود، مثل تیم مکار دکتر کارلوس بیلاردو، با ستاره‌هایی معمولی و یک اعجوبه. فوق ستاره‌ای که حتی در لحظات پایانی هم تمرکزش را از دست نمی‌دهد و در یک لحظه یک تیم با یک بازی معمولی را برنده از میدان خارج می‌کند. آرژانتین امسال البته چندین ستاره بین‌المللی دارد و یک فوق ستاره.
آرژانتین 86 در یک هشتم اورگوئه را برد و بعد در یک چهارم، مارادونا یک جا انتقام بازی‌های سال 1966 که انگلیس در نیمه نهایی با کمک داور آرژانتین را شکست داده بود و اختلافات مجمع‌الجزایر مالویناس را گرفت و با یک گل با دست و یک سوپرگل که توام با دریبل هفت بازیکن انگلیس بود، تیمش را به نیمه نهایی برد. در نیمه نهایی آرژانتین به بلژیک رسید، اتفاقی که در این جام هم، یک گام زودتر افتاده و باز آرژانتین به بلژیک رسیده است. آن دیدار با بلژیک، محل هنرنمایی مارادونا بود، با دوگل طلایی‌اش. حالا در یک چهارم این جام هم هنرنمایی مسی شروع می‌شود که مسی مرد بازی با تیم‌های بزرگ است و تازه آرژانتین در نیمه نهایی‌ست که احتمالا با هلند برخورد می‌کند، هلندی که با چاشنی شانس از سد مکزیک گذشته است. از آن طرف آلمان و فرانسه و برزیل از مصاف حریفانی سخت با خستگی به مرحله بعد رسیده‌اند. برزیل اگر بتواند از سد کلمبیا بگذرد، در نیمه نهایی با فرانسه یا آلمان برخورد خواهد کرد و این برزیل حتما در این مرحله توسط آلمان یا فرانسه حذف خواهد شد.
مسی مرد بازی با تیم‌های بزرگ است که حتی اگر مهار شود، آنقدر از مراقبانش انرژی می‌گیرد که سرخیو آگرو، آنخل دی ماریا، خاویر ماسچرانو، ماکسی رودریگز و دیگران کار خود را بکنند، مثل فینال جام 86 که همه مدافعان آلمان آنقدر سرگرم مهار اعجوبه آرژانتینی آن زمان جهان فوتبال شدند که خوزه لوئیس براون، خورخه والدانو و خورخه بوروچوگا دروازه نابغه دروازه بانی آن زمان، هارولد شوماخر را باز کنند و آرژانتین را به اوج فوتبال جهان برسانند.
به نشانه‌های تشابه آرژانتین امسال با آرژانتین 86 این را هم اضافه کنید که هم مارادونا و هم مسی، در جام جهانی قبلی‌‌شان، علی‌رغم همه انتظاراتی که از آنها می‌رفت، کم‌فروغ بودند. بیست و شش ساله بودن هر دو، کم‌فروغی سال قبل از آن هم از جمله نشانه‌های دیگرند. برخورد به بلژیک در نیمه یا یک چهارم نهایی هم از دیگر نشانه‌هاست. جالب آنکه در سال هشتاد و شش هم، فرانسه و آلمان در نیمه نهایی با هم برخورد کردند. اتفاقی که امسال هم در یک چهارم افتاده است.
آرژانتین در شبی که بنالیو، دروازه‌بان سوییس در حد یک ستاره بود، به سختی از سد آخرین تیم اوتمار هیتسفیلد گذشت اما آرژانتین واقعی را از دیدار با بلژیک ببینید. آرژانتین 86 هم از یک چهارم نهایی اوج گرفت. هنوز هیگواین، دی ماریا، ماسچرانو، دمیکلیس، گاگو، رودریگز، آگرو و دیگران کار اصلی‌شان را نکرده‌اند، هرچند دی‌ماریا در دقیقه 118 گل برتری بر سوییس را روی پاس طلایی مسی به ثمر رساند.
فینال ورزشگاه آزتک و قهرمانی دراماتیک آرژانتین خاطره شده است و از آن خاطره‌ها تک‌خاطره‌هایی مثل گل قیچی مانوئل نگره‌ته‌ی مکزیکی که از سی متری به ثمر رسید. اما مهم‌ترین خاطره همان درخشش بی‌حد مارادونا و قهرمانی آرژانتین بود. اتفاقی که همه نشانه‌ها حاکی از آنند که قرار است یک بار دیگر هم بیافتد.