بالاخره ژنرال از حضور در راس هرم کادرفنی استقلال تهران، کنار رفت تا واعظ، برنده ظاهری دعوایی باشد که در باشگاه آبی‌پوش تهرانی آغاز شده بود. اما آیا این برنده ظاهری، در نهایت هم این دعوا را تمام و کمال به نفع خود به پایان خواهد رساند یا باز هم طبق روال این چند سال اخیر، واعظ‌آشتیانی حداکثر بعد از یک فصل ناکام از آنها جدا شده و امیر قلعه‌نویی دوباره به خانه‌اش بازمی‌گردد؟ حکایت دعوای واعظ و قلعه‌نویی، یک قصه قدیمی است. برخی از نزدیکان باشگاه استقلال، معتقدند که مدیرعامل آبی‌ها هفته‌هاست که در پی برکناری ژنرال است، اما نتایج خوب و قابل قبول استقلال در هفته‌های پایانی لیگ و در نهایت قهرمانی این تیم در هشتمین دوره لیگ حرفه‌ای فوتبال ایران، به او اجازه انجام این عمل را نداد.
اکنون هم که واعظ‌آشتیانی با اتکا بر ناکامی آبی‌پوشان در لیگ قهرمانان آسیا و جام‌حذفی کشور، فرصت خوبی برای اجرای نیتش پیدا کرده، این قلعه‌نویی است که با کناره‌گیری‌اش، دست پیش را گرفت و به واعظ اجازه نداد که طعم شیرین حذف او را بچشد!
اگر چه در ظاهر قلعه‌نویی از استقلال رفته و واعظ مقتدرانه در جای خود باقی مانده است، اما تجربه می‌گوید که نباید به ظاهر امور دل بست. امیرخان از استقلال می‌رود، اما بی‌شک از فوتبال نخواهد رفت. حتی اگر برای فصل نهم هم، هیچ تیمی خواستار قلعه‌نویی نباشد و او سال آینده را خارج از گود، صرفا به استراحت کردن بپردازد، بالاخره در سال‌های آتی، تیمی – که شاید پیراهنش هم اتفاقا آبی رنگ باشد! – به سراغ او می‌آید و ژنرال دوباره به میدان بازمی‌گردد. در مقابل این واعظ است که امکان دارد سرنوشتی متفاوت با آنچه که امروز رقم خورده پیدا کند. او یک مدیر است و همانقدر که امکان دارد تا چند سال در فوتبال باقی بماند، ممکن است که از فضای فوتبال و حتی ورزش خارج شده و با مدیریتش در وادی دیگری، به کشور خدمت کند.
امیر قلعه‌نویی همراه با دستیارانش استقلال را رها می‌کند و تیم بدون مربی و بدون لیدر استقلال می‌ماند و مدیری که تازه یکسال است به عرصه ورزش فوتبال پای گذاشته! حتی اگر فرض را بر این بگذاریم که وی موفق شود، باشگاه استقلال را از نو پایه‌گذاری کرده و جلوی نفوذ عده‌ای را روی سکوها بگیرد و اجازه ندهد که تماشاگران، تحت تاثیر لیدرهایی که از «جایی» خط گرفته‌اند، 90 دقیقه تیم یا فردی را به باد فحش و ناسزا بگیرند هم، باید قبول کنیم که چون عمر فوتبال مدیریتی در ایران کم است و استقلال و پرسپولیس هم ناگزیرند تا پایان سال جاری خصوصی شوند، مدت مدیریت وی در باشگاه آبی‌پوش زیاد طولانی نخواهد بود و بالاجبار باید صندلی مدیریت این باشگاه را ترک کند.
این در حالی است که در آن زمان هنوز هم امیر قلعه‌نویی، پیشکسوت، جام‌آور و قهرمان استقلالی‌هاست و درست به همین دلیل قدمش روی چشم همه آبی‌دوستان است و این یعنی بازگشت به دوران فئودالیته در باشگاه استقلال و حکومت ژنرال‌ها!
آیا با این اوصاف و براساس این دیالکتیک تاریخی، می‌توانیم تمام اصلاحاتی که واعظ مصر در انجامشان است را از حالا محکوم به شکست بدانیم و دست امیرخان روی زمین افتاده را از حالا به عنوان برنده جنگ فرسایشی و طولانی باشگاه استقلال بالا ببریم؟! به تاریخ اجازه عبور بدهیم و به زمان اجازه گذشتن. چند سال بعد نام برنده واقعی این دعوا مشخص خواهد شد. کمی صبور باشید و برای ناامید نشدن، لطفا روی بالاتر رفتن سطح فرهنگ عمومی تماشاگران ایرانی هم حساب باز کنید!