اگر امروز به واسطه جذب جواد نکونام ادعا کنیم استقلال یکی از کامل‌ترین تیم‌های تاریخ فوتبال ایران را در اختیار دارد حرف گزاف و بیهوده‌ای نیست. اوج یگانگی استقلال را می‌توان در خط میانی این تیم جست‌وجو کرد جایی که تا چشم کار می‌کند هافبک بازیساز دیده می‌شود. بدون شک بیرون نشاندن هر یکی از بازیکنانی که می‌توانند در خط میانی استقلال ایفای نقش کنند کار ساده‌ای برای امیر قلعه‌نویی است اما او به ناچار باید از میان هافبک‌های آماده تیمش چهار یا پنج بازیکن را برگزیند و ترکیب اصلی استقلال را کنار هم قرار دهد.
جواد نکونام را که در صورت آمادگی و صدور مجوز بازی‌اش تحت هیچ شرایطی نمی‌توان از ترکیب اصلی بیرون گذاشت. به قول خیلی‌ها استقلال قزل‌آلا شکار کرده است. از مجتبی جباری هم که نمی‌توان چشمپوشی کرد. آیا اگر جباری دوره کوتاه مدت بدنسازی را پشت سر بگذارد می‌توان از او صرفنظر کرد؟ از فابیو جانواریو یا رودریگو توزی چطور؟! یادمان نرود که استقلال فریدون زندی را هم دارد، بازیکنی که فصل قبل در غیاب مجتبی جباری توانست بهترین بازی‌های ممکن را انجام بدهد و حتی دروازه ورود به تیم ملی را هم باز کند. زندی آنقدر خوب بود که کروش او را به تیمش فراخواند هر چند که فری از همراهی تیم ملی عذرخواهی کرد و خود را کنار کشید. در خط میانی استقلال نفرات دیگری هم مدعی بازی هستند. جی‌لوید ساموئل را هم از یاد نباید برد و از میثم بائو نیز نباید غافل شد تا قلعه‌نویی این یکی را برای بازی در خط میانی، جایی که جباری و جانواریو و زندی تخصص بازی دارند به استقلال آورده است.
ترافیک در خط میانی استقلال وقتی به نقطه اوج می‌رسد که تا چندی دیگر کیانوش رحمتی نیز به صف مدعیان خواهد پیوست. بازی‌های خوب کیانوش نیز به سادگی از یاد نمی‌رود. او عنصری سازنده در عملیات دفاعی استقلال در خط میانی محسوب می‌شود و از جمله بازیکنانی است که می‌تواند یک تیم را به عنوان هافبک رهبری کند. انتقال سیاوش اکبرپور از جمع مردان خط میانی استقلال به خط آتش در حقیقت حاصل همین تعدد بازیکن بود وگرنه سیاوش هم از بدو ورود به عنوان هافبک خریداری شد. شاید اگر امروز از قلعه‌نویی بپرسید دوست دارد تعداد مردانی که می‌تواند در ترکیب اصلی قرار بگیرد چقدر باشد عدد 15 را نشان بدهد! به راستی اگر ترکیب اصلی تیم‌ها 15 نفر بود اکنون امیر قلعه‌نویی دغدغه‌ای بابت نیمکت‌نشین کردن یا سکونشین شدن چهره‌های نامدارش نداشت. به این اسامی نگاه کنید؛ جواد نکونام، فابیو جانواریو، مجتبی جباری، رودریگو توزی، فریدون زندی، جی لوید ساموئل، میثم بائو، کیانوش رحمتی. مگر یک تیم در ترکیب اصلی خود چند هافبک می‌خواهد؟! 7، 8 نفر؟!