به هر حال قائله ختم به خیر شد و حالا تا مدت ها خبرى از نام رونالدو، مسى، کاسیاس و سایر کاندیداها نخواهد بود.طى تمام این سال ها بازیکنان بزرگى وجود داشتند که شانس دستیابى به این جایزه را به دست نیاوردند. دلایل مختلفى در ناکامى آنها نقش داشته اما گاهى این موضوع چنان براى هواداران فوتبال ناراحت کننده بود که به تراژدى خاطرات بسیارى از مردم تبدیل شده است.اسامى زیر نام تعدادى از بهترین بازیکنان دنیاى فوتبال طى ۱۰ سال اخیر است که هرگز شانس دستیابى به توپ طلا را به دست نیاوردند. فراموش نکنید تعدادى از این بازیکنان هنوز هم شانس دستیابى به این جایزه را دارند اما باید دید چه پیش مى آید:
دروازه بانان
جان لوئیجى بوفون (یوونتوس- ایتالیا)
سال هاست که همه او را بهترین دروازه بان دنیا مى نامند. او بارها درخشش خیره کننده اى در دروازه تیم خود داشته است اما اکنون این درخشش کمر نگ تر مى شود. به هر حال با وجود جوایز بى شمارى که طى این سال ها به دست آورده است هیچ گاه از او به عنوان کاندیداى برتر توپ طلا یاد نشده است. البته او سال ۲۰۰۶ توپ نقره را بعد از قهرمانى ایتالیا در جام جهانى به دست آورد و توپ طلاى آن سال به همتیمى اش فابیو کاناوارو رسید.
الیور کان (بایرن مونیخ- آلمان)
انصافاً تنها رقیب جدى بوفون در دنیاى دروازه بانان همین الیورکان بود. به هر حال او ۲ بار در سال هاى ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲مدال برنز را به دست آورد و مانند همتایش توپ طلایى را به دست نیاورد.
پیتر اشمایکل(منچستریونایتد- دانمارک)
قبل از ظهور درخشان اولى کان، پیتر اشمایکل کبیر بر عرصه دروازه بانان حکومت مى کرد. او تا آخرین روزهاى دوران حرفه اى فوتبالى اش درخشید اما متأسفانه در دوران درخشش او دروازه بانان جزو کاندیداهاى توپ طلایى نبودند.
مدافعان
پائولو مالدینى (میلان- ایتالیا)
اینکه یکى از بهترین مدافعان دنیا هرگز شانس دستیابى به توپ طلا را پیدا نکرد واقعاً جنایت است. او حتى جزو کاندیداهاى احتمالى هم قرار نگرفت. تنها زمانى که نام او در لیست ۳ نفر اول کاندیداى توپ طلا آمده بود سال ۱۹۹۴ و ۲۰۰۳ بود اما بازهم فرسنگ ها با جایزه فاصله داشته. با وجود هنرنمایى او در نیم قرن گذشته او را به طرز عجیبى خالى از جوایز فردى مى بینیم که البته به خاطر ضعف او در عرصه بین المللى بود.
روبرتو کارلوس (رئال مادرید، فنرباغچه- برزیل)
اواخر دهه ۹۰ او را بهترین دفاع چپ دنیا مى دانستند. به هر حال او در سال ۲۰۰۲ تنها شانس دستیابى به توپ نقره اى را به دست آورد و هر بار که او نزدیک مى شد جایزه به کس دیگرى تعلق مى گرفت.
کافو (میلان، رم- برزیل)
او که نمونه کارلوس اما در جناح راست خط دفاع بود مانند ۲ همقطار خود از این جایزه محروم ماند. او حتى شانس حضور در بین ۳ کاندیداى اول را نیز پیدا نکرد. در دوران او استعدادهاى زیادى سلسائو را در خط حمله احاطه کرده بودند و به مدافعان شانس خودنمایى نمى دادند.
هافبک ها
دیوید بکهام(رئال مادرید، منچستریونایتد- انگلستان)
شاید دیگر نتوان اسم او را فوتبالیست گذاشت و نام تاجر و شومن براى او مناسب تر است اما او همیشه بهترین ضربه هاى ایستگاهى را مى زد و انصافاً پاى راست او بارها و بارها باشگاه یا تیم ملى کشورش را نجات داده است اما براى دستیابى به توپ طلایى بازیکنان احتیاج به مهارت هاى فوق العاده اى دارند. چیزهایى که همه را مبهوت کند. او تنها در سال ۱۹۹۱ همه را خیره کرد اما بعد از ریوالدو در جایگاه دوم قرار گرفت.
فرناندو ردوندو (رئال مادرید - آرژانتین)
تا حدودى مى توان او را با بکهام مقایسه کرد با این تفاوت که ردوندو در همه عمر فوتبالى اش درخشید اما در رئال مادرید موفق تر از تیم آرژانتین ظاهر شد و به هزار ویک دلیل کوچک و بزرگ شانس بهترین بودن را از دست داد.
میشائیل بالاک (چلسى، بایرن مونیخ، بایر لورکوزن- آلمان)
خیلى ها هستند که معتقدند بالاک ارزش توپ طلا را ندارد. او هیچ وقت سرنوشت تیمش را عوض نکرده است به هر حال او ۱۳ عنوان انفرادى در اختیار دارد. به اندازه شماره همیشگى پیراهنش و با این رقم بیشترین مدال فردى را به عنوان یک بازیکن در دنیاى فوتبال در اختیار دارد اما توپ طلایى اروپا جزو آن افتخارات نیست.
مهاجمان
رائول (رئال مادرید- اسپانیا)
پسر طلایى فوتبال اسپانیا بیش از هر کس دیگرى گلزنى کرده است اما در دوران اوج خود که مى توانست بخت اول توپ طلایى باشد این جایزه به مایکل اوون رسید.
الساندرو دل پیه رو (یوونتوس- ایتالیا)
او هم سرنوشتى مانند رائول داشت، او هنوز بهترین عملکرد را در باشگاهش دارد اما در کمال تعجب حتى جزو ۳ ستاره اول فوتبال اروپا هم بودند. ۲ برنده اخیر توپ طلا موضوع جالبى را به همگان فهماند، یکى از ملاک هاى اصلى برنده جوانى و توانایى تکنیکى اوست اما اگر قرار باشد بهترین را از میان ۳۰ ساله ها انتخاب کنند هیچ کس به اندازه دل پیه رو استحقاق دریافت آن را ندارد.
فرانچسکو توتى (رم- ایتالیا)
در کل مى توان گفت ستارگان ایتالیایى شانس کمترى در به دست آوردن این جایزه نسبت به دیگران داشته اند. توتى هم عضو دسته ناکامان ایتالیایى است. او هم با وجود کلکسیون پر و پیمان افتخارات فردى اش تا به حال بهترین اروپا نام نگرفته است.
تیه رى آنرى (بارسلونا، آرسنال- فرانسه)
او هم یکى دیگر از بازیکنانى است که زمانى دنیا را مبهوت حرکات زیباى فوتبالى اش مى کرد اما سران رأى دهنده فیفا هیچ گاه استعداد فوق العاده او را ندیده و در سال ۲۰۰۳ که او در اوج قرار داشت توپ را به پاول ندود عرضه کردند.
دارو دسته ناکام ۲۰۰۸
امسال که گذشت شاید سال دیگر هم فرصتى باشد. شاید هم دوران اوج همین فصل گذشته بود! به هر حال اسامى زیر کسانى هستند که به ترتیب رتبه دوم تا پنجم را به دست آورده اند و بعید نیست یکى از همین ها سال آینده این جایزه را به دست آورد.
لیونل مسى(بارسلونا- آرژانتین)
در سال ۲۰۰۷ سوم شد و امسال دوم! از دید یک ریاضیدان او سال آینده در جایگاه اول قرار مى گیرد اما باید منتظر ماند و دید. او هنوز کار بزرگى براى تیم ملى کشورش یا تیم باشگاهى اش انجام نداده است اما با توجه به توانایى هاى او مى توان انتظارات زیادى از او داشت.
فرناندو تورس (لیورپول - اسپانیا)
با وجود گلزنى فوق العاده اش طى فصل گذشته در سایه کریستیانو رونالدو محو شد اما به نظر مى رسد او از الان دارد خودش را آماده مى کند تا توپ را به همین زودى ها به دست آورد اما او نیز مانند آنرى باید به دنبال راهى باشد که سرنوشت تیمش را عوض کند.
ایکر کاسیاس (رئال مادرید - اسپانیا)
گرچه همه او را بخت اول یا دوم مى دانستند اما پله چهارم به نام او ثبت شد. در حقیقت به نظر مى رسد این اولین و تنها شانس کاسیاس در دستیابى به توپ طلا بود اما معلوم نیست شاید او دوباره درخشید.
ژاوى هرناندز (بارسلونا- اسپانیا)
گرچه به ۳۰ سالگى نزدیک و نزدیکتر مى شود اما امسال جزو ۵ نفر اول بود و با توجه به این واقعیت که هر سال بهتر از سال گذشته بازى مى کند مى توان او را بازهم جزو بهترین ها طى سال هاى آینده به حساب آورد.