آندرانیک تیموریان را چند سالی است در سطح فوتبال ایران به تماشا می‌نشینیم. او نشانه‌هایی مستند است از هافبکی جنگنده و تخریبی در میانه‌های میدان، جایی که کنار او هافبک‌های بازیساز قرار می‌گیرند و به نوعی مکمل بازی هم می‌شوند.
از تیموریان پیش از بازی ایران- قطر چنین ذهنیتی داشتیم اما وقتی سوت بازی به صدا درآمد و قرار شد آندو کنار کریمی و نکونام هافبک میانی تیم ملی باشد، او را در نقشی جدید به نظاره نشستیم. تیموریان بازوی چپ نکونام در مرکز خط میانی بود، جایی که کمتر او را دیده بودیم. در ابتدا این ذهنیت برای ما به‌وجود آمد که آندو نمی‌تواند در این پست کارلوس کروش را سربلند کند. نیمه اول پیش‌بینی ما درست از آب درآمد. آندو با پست جدید بیگانه بود. او نمی‌توانست با خلعتبری و پولادی مثلثی هماهنگ بسازد و در اکثر دقایق بازی در نیمه اول روی آورد به همان خصوصیات قدیمی یعنی جنگید، دوید و بازی حریف را تخریب کرد. نیمه دوم تصویری جدید از آندو در زمین دیدیم، تصویری که تا به حال با چشمان خود رویت نکرده بودیم. آندو از این رو به آن رو شد. انگار بین دو نیمه کارلوس کروش توصیه‌ای به او کرده بود. ابتدا پاس گل عقیلی را به زیبایی از روی نقطه کرنر ارسال کرد و سپس نوبت رسید به بازیسازی. آندرانیک تیموریان چنان پاس‌های تودری داد که بهترین هافبک‌های بازیساز ایران هم از ارسال آنها ناتوان هستند، دو بار به انصاری‌فرد و یکی دو بار به جباری و رضایی نمایش دلپذیر آندرانیک تیموریان را تشکیل دادند. آندو نشان داد که بازی‌اش تنها به جنگیدن و دویدن خلاصه نمی‌شود. او توانایی‌های دیگری دارد، مثل بازیسازی و ارسال پاس‌های تودر که تا به‌حال هیچ مربی آن را کشف نکرده بود.
حالا آندو می‌تواند بازیساز جدید تیم ملی باشد، بازیسازی که جنگندگی، فوتبالش را تکمیل می‌کند.