فتحی خودش سانتر می‌کند، خودش گل می‌زند

سفر ماجدی به تایلند در حالی بدنه مدیریتی باشگاه استقلال را خالی کرده که می‌شنویم کامران منزوی نیز در سفر کانادا به‌سر می‌برد. او لااقل در هفته‌های اخیر فعالیت‌هایی در بخش یارگیری داشت و با مصاحبه‌هایش می‌کوشید حتی در فضای مجازی هم که شده اوضاع را امیدوارکننده جلوه دهد، اما ظاهراً منزوی هم ضرورتی به حضور خود در هیأت‌مدیره باشگاه استقلال احساس نکرده که راهی سفر طول و دراز کانادا شده و مشخص هم نیست چه زمانی به ایران بازمی‌گردد.

 تنها عضو باقی‌مانده در هیأت‌مدیره باشگاه استقلال، اسماعیل خلیل‌زاده است که در ایران حضور دارد و ظاهراً پای کار است اما پرسشی که ماه‌ها است به آن پاسخ داده نشده این است که چرا تصمیم‌گیران در بخش کلان باشگاه استقلال جانشینی برای احمد سعادتمند که ماه‌ها قبل از سمت خود در هیأت‌مدیره استعفا داده بود، معرفی نکرده‌اند؟ آیا نیازی به انتخاب جانشین نبوده؟ اگر اینطور است چرا اساساً برای باشگاه‌ها اعضای هیأت‌مدیره برگزیده می‌شود؟

مسأله مدیریتی باشگاه استقلال وقتی پیچیده‌تر جلوه می‌کند که می‌بینیم بعد از استعفای علی خطیر از سمت معاونت، هیچ گزینه‌ای به‌جای وی معرفی نشده است. خطیر در ایامی که با باشگاه استقلال همکاری می‌کرد مسئولیت‌های مهمی بر عهده داشت و خوب یا بد می‌کوشید وظایف را به‌نحو مطلوبی به سرانجام برساند، اما او نیز که پیش‌تر گفته می‌شد دست راست امیرحسین فتحی، مدیرعامل باشگاه محسوب می‌شود، چند صباحی است که باشگاه را ترک کرده و انگار هیچ انگیزه‌ای هم برای انتخاب جانشینش وجود ندارد.

در کنار او هادی مباشری هم یکی از معاونان باشگاه استقلال بود که این عضو مدیریتی باشگاه استقلال نیز بعد از عمل جراحی قلب باز عملاً پست خود را خالی گذاشته است. گرچه مباشری 2ماه قبل طی مصاحبه‌ای دلخوری‌اش را از وضعیت همکاری با باشگاه استقلال اعلام کرده بود و خواستار پذیرش استعفایش شده بود، اما این شخص نیز از جمله افرادی محسوب می‌شد که پست حساسی را در چارت مدیریتی بر عهده داشت. وضعیت کنونی مباشری نیز ایجاب می‌کند شخصی به‌جایش امور محوله را انجام دهد، اما بعید است انگیزه‌ای در میان تصمیم‌گیران باشگاه استقلال برای انتخاب گزینه جدید وجود داشته باشد.

شاید اگر کمیته فنی باشگاه استقلال همچون گذشته به فعالیت خود ادامه می‌داد می‌شد گفت که امیرحسین فتحی در اداره امور و مهم‌تر از همه تصمیم‌گیری‌های مهم تنها نیست، اما عملاً با کناره‌گیری مظلومی و فریبا از سمتی که پیش‌تر در اختیار گرفته بودند، همه تصمیم‌ها را خود فتحی اتخاذ می‌کند و مشخص نیست مدیرعامل باشگاه استقلال چگونه می‌‌خواهد از عهده تصمیم‌گیری‌های مهم در پیچ و خم مدیریت باشگاهی به وسعت و تأثیرگذاری استقلال برآید و در تمام زمینه‌ها مسیر و راه درستی را انتخاب کند؟! بدون شک مدیریت باشگاهی به ابعاد استقلال که اکنون با ماجرای پیچیده اعتراض‌های استراماچونی مواجه است و این مربی حتی تهدید به کناره‌گیری هم کرده، می‌طلبد یک گروه مدیریتی قوی و صاحب تجربه در رأس کار باشند، اما اینطور که پیدا است در حال حاضر در باشگاه استقلال فتحی برای خودش سانتر می‌کند و خودش هم گل می‌زند تا مرد اول تمام تصمیم‌گیرهای باشگاه استقلال باشد و عملاً «کار گروهی مدیریتی» در این باشگاه جای خودش را به مدیریت انفرادی داده است.

این وضعیت می‌تواند ناشی از بسیاری از اتفاقات زیر پوستی در استقلال باشد که از نظر افکار عمومی پنهان مانده است. جدایی‌های مشکوک، بی‌تفاوتی برخی اعضا و استعفا‌های پی‌درپی و توقف حرکت کمیته فنی باشگاه استقلال نشان‌دهنده تمایل تصمیم‌گیران باشگاه استقلال به اداره باشگاه با یک مدیر است، اما شاید هم این وضعیت نشأت‌گرفته از انگیزه‌های پنهان برای اتخاذ تصمیم‌های تازه در قبال مدیریت باشگاه استقلال باشد که کسی از آن خبر ندارد و هیچ بعید نیست که خود فتحی نیز به‌زودی در رأس مدیریت باشگاه استقلال حضور نداشته باشد.

معادله مدیریتی باشگاه استقلال با شرایط موجود بسیار پیچیده و مبهم می‌نماید و باید منتظر ماند و نتیجه این شکل مدیریت در باشگاه استقلال را در آینده‌ای نه‌چندان دور مشاهده کرد. آیا امیرحسین فتحی می‌تواند از پس تمام تصمیم‌گیرهای ریز و درشت باشگاه استقلال برآید یا اینکه او نیز در مقابل دشواری‌های مدیریتی باشگاه استقلال به‌زودی سر خم خواهد کرد؟