رفیق حادثه هایی به رنگ تقدیری

اسیر ثانیه هایی شبیه زنجیری

در این رسانه ی دنیا میان برفکها

نه مانده از تو صدایی نه مانده تصویری

رسیده سنّ حضورت به سنّ نوح اما

شمار مردم کشتی نکرده تغییری

هزار جمعه ی بی تو گذشته از عمرم

هزار سال پیای پی دچار تأخیری

شبیه کودک زاری شدم که در بازار...

تو دست گمشده ها را مگر نمی گیری؟

چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی

چه بـغـضهـا کـه در گـلو رسـوب شـد نیـامـدی

خلـیل آتشین سـخن ؛ تبر بـه دوش بت شکن

خــدای مـا دوباره سـنگ و چـوب شـد نیامـدی

بـرای مـــا کـه خــســته ایــم نه ؛ ولــی

برای عــده ای چـه خــوب شـد نیامــدی

تـمـام طـول هفته را به انتظار جـمعه ام

دوباره صبح؛ ظهر؛ نه غروب شد نیامدی

دلتنگی مرا به تماشا گذاشته است

اشکی که روی گونه ی من پا گذاشته است

همزاد با تمامی تنهایی من است

مردی که سر به دامن صحرا گذاشته است

این کیست؟ این که غربت چشمان خویش را

در کوله بار خستگی ام جا گذاشته است

این کیست ؟ این که همه دلهای تشنه را

در خشکسال عاطفه تنها گذاشته است

خورشید چشم اوست که هر روز هفته را

چشم انتظار مشرق فردا گذاشته است...

این جمعه هم گذشت و تو اما نیامدی

پایان سبز قصه ی دنیا نیامدی

ماندست دل اسیر هزاران سوال تلخ

ای پاسخ هر انچه معما نیامدی

کز کرده اند پنجره ها در غبار خویش

ای افتاب روشن فردا نیامدی

ای حسّ پاک گمشده ی روح روزگار

زیباترین بهانه ی دنیا نیامدی

ای از تبار اینه ها ای حضور سبز

ای اخرین ذخیره ی طاها نیامدی

این جمعه هم گذشت وغزل ناتمام ماند

این است قسمت دل من تا نیامدی...

اذان جمکران شوری به پا کرد            دلم را از غم عالم جدا کرد
صبا را گشته بودم محرم راز              مرا با رمز غیبت اشنا کرد
بخوان در دل تمنای فرج را               بگو شاید نگاهی هم به ما کرد
چو یعقوب از غم یوسف بنالید             به بوی جامه اش او را شفا کرد
نباشد گل به بستان در زمستان            گل نرگس به هر باغی وفا کرد
ببینیم در جهان عدل علی را               اگر امد حکومت را به پا کرد
اگر ابری بییاید روی خورشید             مشو نومید وباید بس دعا کرد
خدا یا عمر من را طاقتی بخش            که بینم غیبت کبری رها کرد

گـــر چــه پیـمان را شکستم بر سـر پیمانه ام          بـا همـــه بد عــهدی ام آن عـاشق دیوانـه ام

گـــر بــه ظاهــر دورم از درگــاه تو ای نازنیـــن          بـاز هــــم مشــتاق روی دلـــکش جـانـانــه ام

از در مـــیخانه ات ای شـــاهد خـــوبان مـــران          با هـــمه عصیان همان دردی کـش میخانه ام

پـــــرده بردار از رخ زیـــــبا که مشتاق تـــــوام           آن رخ زیـــــبـا ندیــــــده، والــــه و دیــــوانه ام

پادشـــــاه جــــودی و ما بـــنده درگـــاه تـــــو           منتـــــظر بـر درگهت ،زان بخشش شاهانه ام

در مـــــیان بحــر هجران غوطه ور گشتم ولی           باز هـــم در جستجوی گــوهـــــر دردانـــــه ام

همچون من هرگز نباشـد بردرت پیمان شکن            لیــک با الــــطاف غــیر از تو، شـها !بیگانه ام

چون که لطف توست تنها ضامن رســوایی ام           ور نـــه آن گــردم که افشـــان در دل ویرانه ام

انتـــظارت بیش از حــد شد، تحمل تا به کی؟           آفتـــابـا! بـــــهر دیـــــدار رخـــــت پروانـــــه ام

والــــــه و شــــیدا و مـستم لیک، محتاج توام

یک نــــظر بر من نــــــمـا، ای عارف فرزانه ام!

اشعاری در مورد امام  زمان(عج)

از هجر تو طبیعت ما گریه می کند.

چشم تمام آینه ها گریه می کند.

چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است.

گهواره‌ای به کرب و بلا گریه می کند.

پای سه ساله‌ای که پر تاول آمده است.

دارد به اشک و دعا گریه می کند.

در علقمه به خاطر تو مشک پاره ای

دارد کنار دست جدا گریه می کند

گودال سرخ روز عطش نعره می کشد

از روضه های خون خدا گریه می کند.

دنیای بی نگاه تو تاریک و مبهم است

بی تو تمام زندگی ما جهنم است

ای افتاب سیصد و چندمین قمر بگو

تا جنگ دیگرتان چند تا کم است

نور تو خامشیّ همه ی اعتراض هاست

این راز سجده ی ملائک به ادم است

با پنجه های ظلم به روی گلوی عدل

دیگر بهار امدن تو مسلم است

صبح طلوع جمعه دلم افتابی است

اما غروب مثل غروب محرم است

روشن کنید مرگ کجا می برد مرا

ای مردمان بهار من اکنون در عالم است

به پایت ریختم انـــــدوه یک دریـــــــا زلالی را

بلـــور اشــــک‌ها در کاســ? مــاه هـــلالی را

چمن آیینه‌بندان می‌شود صبـــحی که بازآیی

بهارا ! فــرش راهت می‌کنم گل‌های قالی را

نگاهت شمـــع آجین می‌کند جــان غزالان را

غمت عین القضاتی می‌کند عقـــل غزالی را

چه جامی می‌دهی تنهایی ما را جلال الدین!

بخـوان و جلــوه‌ای بخشای این روح جلالی را

شــهید یوسفستان توام زلــــفی پریشان کن

بخشکان با گـــل لبخندهایت خشــکسالی را

سحـــر از یــاس شد لبریز دل‌های جنوبی‌مان

نسیـــم نرگــس‌ات پر کرد ایــوان شمـــالی را

افـق‌هایی که خــون‌رنگ‌اند، عصـر جمع? مایند

تماشــا می‌کنم با یـــاد تو هر قـــاب خالی را

کدامین شانه را سر می‌گذارم وقت جان دادن

کدام آیینه پایــــــانی‌ست این آشفته حالی را

تو نــاگاهان می‌آیی مثل این نــاگاه بی‌فرصت

پذیرا باش از این دل‌تنگ، شعــــری ارتجالی را

میـشود ایـن رمـضان مـوعد فـردا باشـد
آخـرین مـاه صیـام غـم مـولا بـاشـد
میـشود در شـب قـدرش به جـهان مـژده دهـند
که هـمین سـال ظـهور گــل زهـرا باشـد

غروب جمعه در این رهگذر چه می خواهم

به غیر امدنت از سفر دگر چه می خواهم ؟

برایت نامه نوشتم ؛ سلام و دیگر هیچ

به جز سلامتی تو دگر چه می خواهم؟

برای دادن حاجت می ایی و... خوب است

ولی از امدنت خوب تر چه می خواهم؟

گمان نکن که سکوتم تو را نخواستن است

ببین گرفته زبانم اگر چه می خواهم

که دوستت دارم تا برایت گریه کنم

زبان که نیست به جز چشم تر چه می خواهم ؟

تو ارزوی منی ، این بلند پروازی است

که تو به من برسی ومن به هر چه می خواهم ؟

هنوز که نرسیدی پی چه می گردم

هنوز در نزدی پشت در چه می خواهم ؟

دگر حواس برایم نمانده از شوقت

غروب جمعه در این رهگذر چه می خواهم ؟؟

ما معتقدیم که عشق سر خواهد زد

بر پشت ستم کسی تیر خواهد زد

سوگند به هر چهارده آیه نور

سوگند به زخم های سرشار غرور

آخر شب سرد ما سحر می گردد

مهدی به میان شیعه برمی گردد

صفات یاران حضرت مهدی (عج)

هر یک قوة چهل مرد را دارند
دل‌هایشان مانند پارة آهن یا پارة فولاد محکم می‌گردد
از شیر دلیرتر می‌شوند
از نیزه‌ کاری‌تر خواهند بود
شمشیر آن‌ها از آسمان می‌آید، در حالی که اسامی خود و پدراشان بر روی آن‌ها نوشته شده است
عاشق و مطیع امام(ع) هستند مانند اطاعت یک کنیز از مولایش
بر روی زمین که راه می‌روند زمین افتخار می‌کند و می‌گوید «مرّ بی صاحب القائم؛ یاور حضرت قائم(ع) از من عبور کرد.»
اگر بر کوه‌ها بگذرند، کوه‌ها در هم فرو ریزند
دست از شمشیرهای خود باز نمی‌گیرند تا آن که خدای تعالی راضی شود
پارسایان شب
شیران روز
اینان تنها از خدای متعال می‌ترسند
فریاد «لا إله إلّا الله» آنان بلند است
همواره آرزوی شهادت را دارند
بادهای مختلف آن‌ها را از مسیر حق جدا نمی‌کند
اکثر این 313 نفر جوانند
اکثر این 313 نفر عجمی هستند
شعار یاران حضرت مهدی(ع)، «یالثارات الحسین؛ بیاید به خون‌خواهی حسین» است.