ستایش برای خداست

                        آن نخستین بی آغاز و واپسین بی انجام

ستایش برای خداست

                       که خود را به ما شناساند و شیوه سپاسگذاری از خود رو به ما آموخت.

و درهای علم به پروردگاریش را به روی ما گشود

                       و ما را به اخلاص ورزیدن به توحید خود رهنمون ساخت.

پروردگارا :

به من آرامش ده :     
                         تا بپذیرم  آنچه را  که  نمی توانم تغییر دهم .

دلیری ده :  
                         تا تغییر دهم آنچه را که می توانم تغییر دهم .

بینش ده :    
                         تا تفاوت این دو را بدانم .

رسول خدا(ص): اگر بنده ارزش ماه رمضان را بداند، آرزو می کند که سراسر سال، رمضان باشد.

پس :

خدایا به من توفیق این کار را ده.

ای همه هستی زتو پیدا شده                   خاک ضعیف از تو توانا شده

آن چه تغییر نپذیرد تویی                            وآنکه نمرده است نمیرد تویی

تا کرمت راه جهان بر گرفت                          پشت زمین بار گران بر گرفت

هر چه نه گویای تو خاموش به                     هرچه نه یاد تو فراموش به

غنچه کمر بسته که ما بنده ایم                    گل همه تن جان که به تو زنده ایم

دست از این پیش که دارد که ما ؟                       زاری از این بیش که دارد که ما ؟

چاره ما ساز که بی یاوریم                           گر تو برانی به که رو اوریم

مرا که با تو شادم پریشان مکن
بیا و سیل اشکم به دامان مکن
بیا به زخم عاشقان مرهم
دل مرا یکدم ز غم رها کن
من

 ای خدا

به پای این پیمان
اگر ندادم جان مرا فنا کن
رمیده جان و دل شکسته
منم به پای تو نشسته
منم به ماتم جدایی
نشسته نا امید و خسته
شکسته ای دل مرا به من بگو چرا چرابه سنگ غمها
زدام حسرت کجا گریزم
که همچو مرغی شکسته بالم
نمی توانم سخن نگویم
اگر بپرسد کسی زحالم
فلک به سنگ کینه ها
شکسته قامت مرا
مگرچه کرده ام خدایا ؟
شکسته سر شکسته پا
زیار اشنا جدا
کنون کجا روم خدایا ؟