روزگاریست که مارا نگران می داری           مخلصان را نه به وضع دگران می داری

خوش کرد یاوری فلکت روز داوری            تا شکر چون کنی و چه شکرانه آوری

دوای درد لنگی ها نه وینگادا نه افشینه

                                              برو لنگی بخر جامی ز میدان منیریه

خوب بید

مسلمانان مرا وقتی دلی بود                  که با وی گفتمی گر مشکلی بود

در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود                تا ابد جام مرادش همدم جانی بود

محتسب ، مستی به ره دید و گریبانش گرفت    

                             مست گفت ای دوست این پیراهن است ، افسار نیست

گفت:مستی زان سبب افتان خیزان میروی                   

                            گفت: جرم راه رفتن نیست ، ره هموار نیست

(مست وهوشیار- پروین اعتصامی )

درهمه دیرمغان نیست چو من شیدایی

خرقه جایی گرو باده ودفتر جایی

دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود

                                                تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود

دل که از ناوک مژگان تو در خون می گشت

                                                 باز مشتاق  کمانخانه ابروی  تو  بود

سوزد و گرید وافروزد و خاموش شود                 هر که چون شمع بخندد به شب تار کسی

بی گمان دست در آغوش نگارش ببرند                 هر که یک  بوسه  رباید ز لب  یار کسی

گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر               بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر

خرم آن روز که با دیده گریان بروم                تا زنم آب در میکده یکبار دیگر

تو همون حس غریبی که همیشه بامنی

                                                     تو بهونه هر عاشق واسه زنده بودنی

شیوه ناز تو شیرین خط وخال تو ملیح                چشم و ابروی تو زیبا قد و بالای تو خوش

هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار                هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش

دوستان وقت گل آن به که بعشرت کوشیم             سخن اهل دلست این وبجان بنوشیم

نیست در کس کرم و وقت طرب میگذرد             چاره آنست که سجاده به می بفروشیم

مست بگذشتی وازخلوتیان ملکوت              بتماشای تو آشوب قیامت برخاست

پیش رفتار تو پا بر نگرفت از خجلت          سروسرکش که بناز از قدوقامت برخاست

هرچه هست از قامت ناساز بی اندام ماست             ورنه تشریف تو بر بالای کس کوتاه نیست

بنده پیر خراباتم که لطفش دایم است                    ورنه لطف شیخ و زاهد گاه هست و گاه نیست

تا بود نسخه عطری دل سودازده را                از خط عالیه سای تو سودای طلبیم

چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد         ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم

تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست             راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

با چنین زلف و رخش بادا نظر بازی حرام            هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش

ما را ز منع عقل مترسان و می بیار                 کان شحنه در ولایت ما هیچ کاره نیست

از چشم خود بپرس که ما را کی میکشد            جانا گناه طالع جرم ستاره نیست

نرگس گل خمار اون دوتا چسم مسته          عطر نفسهای تو نرخ گل و شکسته

مثل چراغ جادو نرگس او                           از همه سو راه فرار و بسته