تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
                                           هر دم آید غمی از نو به مبارکبادم

تا گوشه چشمی به من آن سیم تن انداخت
                                                        خوبان جهان را همه از چشم من انداخت

مرا تا به صبح کمی مانده ره      بماندم به ره تا که ای به صبح

                                            شاعر:تنها در عالم

 من زیاد از شعر در جای استفاده نمی کنم این هم به خاطر سایت اس اس ودوست ابی دل niloufarabi63 .باسپاس از تمامی ابی دلان .رضا

شکر چشم تو چه گویم که بدان بیماری

                                                  میکند درد مرا از رخ زیبای تو خوش

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد                 

                                  وجود نازکت آزرده گزند مباد

سلامت همه آفاق درسلامت توست           

                        به هیچ عارضه شخص تودردمند مباد

تاب بنفشه می دهد طره مشک سای تو

                                       پرده غنچه می درد خنده دلگشای تو

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز

                           کز سر صدق می کند شب همه شب دعای تو

هم گلستان خیالم ز تو پر نقش و نگار                 هم مشام دلم از زلف سمن سای تو خوش

در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار                 کرده ام خاطر خود را بتمنای تو خوش

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

                              وین را زسر به مهر عالم سمر شود

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس

                               نسیم روضه شیراز پیک راهت بس

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند              وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند                  باده از جام تجلی صفاتم دادند

راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست

                                            آن جا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست

دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو          که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم

همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس         که درازست ره مقصد و من نو سفرم

دلا خوبان دل خونین پسندند       

                            دلا خون شو که خوبان این پسندند

مطاع کفر و دین بی مشتری نیست

                                گروهی آن گروهی این پسندند

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم

ای بیخبر زلذت شرب مدام ما

یا رب این نو گل خندان که سپردی به منش

                                               می سپارم به تو از دست حسود چمنش

توضیح : نوگل خندان کنایه از استقلال  و حسود چمن اشاره به لنگی ها

دامنی گر چاک شد در عالم رندی چه باک            جامه ای در نیکنامی نیز می باید درید

این لطایف کز لب لعل تو من گفتم که گفت         وین تطاول کز سر زلف تو من دیدم که دید

در عین گوشه گیری بودم چو چشم مستت         و اکنون شدم به مستان چون ابروی تو مائل

از آب دیده صد ره طوفان نوح دیدم                    وز لوح سینه نقشت هرگز نگشت زایل

تا بو که یابم آگهی از سایه سرو سهی

                                                                                                                                   گلبانگ عشق از هر طرف بر خوش خرامی می‌زنم          

دارم برات شعر میخونم شاید به یادم بمونی                      فقط یه چیز ازت میخوام همیشه عاشق بمونی

                                                                                                                                                                                                                                                          از سروده های خودم

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد 

                                    وجود نازکت آزرده گزند مباد