چند سالی است که این عادت زشت در جامعه ما و در خانواده های ایرانی رواج یافته حقیقتی که هر چند تلخ است ولی حقیقت است و آن این است که افراد یک خانواده که از یک جنسند و از یک پدرو مادر هستند از ناکمی یکدیگر نه تنها ناراحت نمی شوند بلکه خوشحالند اگر چه در ظاهر خود را غمگین نشان می دهند ولی ناکامی هم خون خود را ضمینه خود نمائی  و جلب توجه دیگران به خود می دانند.و این همان چیزی است که در خانواده استقلال نیز رخ داده و برخی از این هم خونان که به ظاهر به این خانه و خانواده متعصبند ولی تیشه به ریشه آن می زنندو برای ناکامی دیگران و خود نمائی خود تمام سعیشان را می کنند.از این آقایان می پرسم که به دنبال چه هستید که نیمکت تیم بزرگ استقلال جای کوچک ها نیست و بدانید که همه افراد این خانواده دست شما را خوانده اند . بدانید که با خود بد کردید و پرونده مربیگریتان را در استقلال باز نشده بستید.اگر این حاشیه ها باعث عدم موفقیت استقلال گردد دیگر هوادارن شمارا در این خانواده نمی پذیرندو نامتان برای همیشه از این خانواده حذف می گردد.از شما می پرسم که چرا تاکنون این مسائل را مطرح نکرده اید ، یا تاکنون حق السکوت می گرفته اید و یا می خواهید بگیرید ؟ !شاید هزینه مدرسه غیر انتفائی بچه ها بالا رفته ؟!و شاید هم فکر می کنید شما هم مانند همبازیتان در تیم ملی که ادعای سرمربیگری پرسپولیس را دارد باید برای رسیدن به هدف خود شرایط ناکامی کادر فعلی را محیا کنید ؟!و شاید هم به دنبال این هستید که با روی کار آمدن دارو دسته ای دیگر از مربیان قدیمی شما هم جایگاهی به روی نیمکت استقلال خواهید داشت که اگر چنین است سخت در اشتباهید چرا که پرونده مربیگری بزرگانی چون حجازی و پورحیدری  در استقلال نیز برای همیشه بسته شده ختم کلام اینکه این خانواده بزرگ در عین مهربانی آگاه و سختگیر است و خودی را از بی خودی تشخیص می دهد.