ناکامی های تیم ما از بعد بازی با پرسپلیس شروع شد، زمانی که به فجر باختیم و با برنامه ریزی نادرست فدراسیون که دو بازی در خانه حریف (پیکان،ذوب آهن) داشتیم اگر با پیکان در آزادی بازی می کردیم شرایط فرق می کرد، با اندوخته ای بیشتر به سراغ ذوب آهن می رفتیم گناه استقلال چه بود که زمین پیکان در بازی رفت آماده نبود، عوض کردن برنامه بازی ها در خصوص رفت و برگشت که اول قرار بود آخرین بازی ما در آزادی مقابل پیام باشد ولی  در ادامه تغییر نمود و اگر این مسائل گذر کنیم می رسیم به اعضای خود خانواده استقلال، مجتبی جباری که خود را بازیکن حرفه می داند اما وقت امتحان که می رسد آن برنامه بازی الاتحاد را پیاده می کند، مدیریت باشگاه که دیر اقدام به برگزاری جلسه انظباطی جباری می کند و در نهایت آقایان نوازی و زرینچه که آن مسئله مسخره تبانی را مطرح نموده و تمرکز سرمربی تیم را برهم زدند (اگر استقلال تهران و استقلال اهواز اهل تبانی بودند هم نام اهوازی در آن سال معروف قهرمانی را از ما نمی گرفت تا پاس قهرمان شود چرا هیچ کس به سپاهان و ذوب آهن اشاره نمی کند سالی که سپاهان قهرمان شد تیم ذوب آهن را هم در بازی رفت لیگ و هم در بازی برگشت لیگ شکست داد اما در بازی جام حذفی به این تیم باخت تا هر دو باهم نماینده ایران در آسیا شوند دریغ از یک تیتر کوچک در روزنامه ها اما به راحتی به باشگاه بزرگی مثل استقلال تهران که در این خصوص لطمه زیادی هم خورده این تهمت تبانی را می زنند) با این مسائل به نظر من تیم محبوب ما نتایج خوبی هم گرفته است.