خدا رو شکر که لیگ رو با برد شروع کردیم.این برد خارج خانه خیلی برامون ارزش داشت.راه آهن موقعیت جدی و خطرناکنی به جز گلشون که دقیقه 3 زدند نداشتند به اون صورت.اما استقلال به غیر از 2 گلش 2 بار توسط آرش و کرار توپ رو به تیرک زدند و موقعیت هایی رو از روی شوت از راه دور توسط قاضی و کرار بوجود آوردند.با توجه به اینکه بازی اول بود میشه گفت تیم خیلی روان بازی کرد.خصوصا نیمه دوم.فخر الدینی و خسرو در جناح راست عالی بودن که واقعا وجودشون در کنار هم درادامه فصل برای هر تیمی ترسناک خواهد شد.هاشم از وقتی اومد جناح چپ رو راه انداخت.امید ابراهیمی وسط رو بسته بود و نمیزاشت توپی به سمت دروازه استقلال بیاد.کرار و آرش و قاضی هم نسبتا خوب بودند.شهباز زاده خیلی کم ، تاثیرش تو بازی معلوم بود.صادقی و حنیف هم حدودا 3 هفته دیگه میرسن و تا اون موقع باید خرسند نیا و مگوئیان رو تحمل کنیم.در مورد فروزان هم بگم حتی رحمتی هم اون توپ رو که برای گلزن راه آهن به صورت Cut Back ارسال شد رو گل میخورد.یعقوب کریمی و آندو هم خیلی فرصتی باری بازی کردن نداشتند که بشه درموردشون حرفی زد.

اما جدا از این بحث های فنی 2 نکته هست که خیلی مشهود و واضح و البته امیدوار کننده بود اولیش این بود که این تیم استقلال با استقلال فصل قبل یک فرق عمده داره و اون داشتن روح جنگندگی و پیروزی طلبی است.استقلال بعد از گلی که دریافت کرد تمام تلاششو کرد تا جبران کنه و با ارائه فوتبالی تهاجمی به خواسته اش رسید.اینکه تیمی باخت 1 -0 رو با برد 1-2 عوض کنه خیلی فرق داره با اینکه مثلا 2-0 ببره.من این روح جنگندگی و بازگشت به بازی و جنگیدن تا آخرین دقیقه رو دوست دارم.منو به یاد تیم قلعه نویی در فصل 88/87 انداخت.در اون فصل استقلال بعضی از بازیهاشو 1-0 یا 2-0 عقب می افتاد ولی نتیجه رو با برد عوض میکرد.دومین نکته اینکه استقلال بر خلاف پارسال تیمی تهاجمی به نظر میرسه.

بهترین بازیکن از نظر من فخرالدینی بود که با اینکه اولین بازیش بود ولی فوق العاده بازی کرد.